หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3396

ทั้งตัวฉีเป่ยเจี๋ยมีแต่เลือดตั้งแต่หัวจรดเท้า ขณะที่เขายืนนิ่งโดยมีซากของสัตว์อสูรนับไม่ถ้วนอยู่ใต้เท้าของเขา

หลิวซือเย่ที่มาทีหลังกลืนน้ำลายอย่างหวาดๆ และไม่กล้าพูดเลยสักคำเมื่อเห็นเช่นนั้น

การต่อสู้ของฉีเป่ยเจี๋ยกับสัตว์อสูรดึงดูดผู้บำเพ็ญเพียรจำนวนมากมายังที่เกิดเหตุ ซึ่งส่วนใหญ่เป็นผู้ใช้วิชามาร

อย่างไรก็ตาม ผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์วิ่งหนีด้วยความกลัวเมื่อพวกเขาสัมผัสได้ถึงรัศมีมารของฉีเป่ยเจี๋ย และเห็นซากสัตว์อสูรอยู่รอบตัวเขาเต็มไปหมด

ในขณะที่ผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์กลัวว่าฉีเป่ยเจี๋ยจะคลั่งขึ้นมาและฆ่าพวกเขาจนหมด ผู้ใช้วิชามารกลับเผยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ไม่อาจจินตนาการได้เลยว่าแก่นอสูรที่พวกเขาจะได้รับจากซากสัตว์อสูรเหล่านั้นจะมากมายขนาดไหน

เพราะสัตว์อสูรเหล่านั้นเติบโตขึ้นในสมรภูมิแห่งทวยเทพ แก่นอสูรของพวกมันจึงดีกว่าพวกที่อยู่ภายนอกมาก

ในขณะที่ผู้ใช้วิชามารง่วนอยู่กับการเก็บแก่นอสูร ฉีเป่ยเจี๋ยกลับไม่ใยดีเลยสักนิด

แม้เขาจะเป็นคนที่ฆ่าสัตว์อสูร แต่เขาก็ไม่สนใจแก่นสัตว์อสูรเลย

หลิวซือเย่เองก็เริ่มเก็บแก่นอสูรเช่นกัน

ขณะที่ฉีเป่ยเจี๋ยทอดสายไปไกล ที่หว่างคิ้วของเขาก็มีดวงตาปรากฏขึ้น โลกมืดลงเมื่อเขาใช้เนตรส่องนภาอีกครั้ง และเขาสามารถมองเห็นเส้นทางหนีของเฉินผิงได้อย่างชัดเจน

หลังจากนั้นไม่นาน ดวงตาบนหน้าผากของฉีเป่ยเจี๋ยก็หายไป และเขาก็เปล่งรัศมีสังหารออกมาในขณะที่พูดว่า “อย่าคิดว่าจะหนีรอดจากฉันได้ถ้าอยู่ในสมรภูมิแห่งทวยเทพ!”

จากนั้นเขาก็มุ่งหน้าไปทางเฉินผิง กระตุ้นให้ผู้ใช้วิชามารส่วนใหญ่ทำแบบเดียวกัน

“ไม่เป้นไร ผมชินกับการอยู่คนเดียวแล้ว ถ้าเราไปด้วยกันพวกคุณอาจจะไม่ได้อะไรเลย!” เฉินผิงปฏิเสธคำเชิญของหนิงไฉ่เฉินอย่างสุภาพ

เพราะเฉินผิงเข้าสู่สมรภูมิแห่งทวยเทพสามวันก่อนหน้าพวกเขา หนิงไฉ่เฉินจึงคิดว่าเขาน่าจะรู้จักที่นี่มากกว่าพวกเขา ด้วยเหตุนี้เขาจึงพยายามโน้มน้าวเฉินผิงอีกครั้ง “คุณเฉิน ถ้าเราเดินทางด้วยกัน เราจะ-”

“อย่าไปบังคับถ้าเขาไม่ต้องการ หนิงไฉ่เฉิน” หนิงจื้อตัดบทในทันใด

หนิงไฉ่เฉินก้มศีรษะลงทันทีแล้วพูดว่า “เข้าใจแล้ว ผู้อาวุโสหนิง...”

เฉินผิงเหลือบมองหนิงจื้อ แล้วอธิบายว่า “ผมจะบอกพวกคุณตามตรง ผมไปทำให้หลายๆ คนในสมรภูมิแห่งทวยเทพไม่พอใจ พวกคุณคงจะติดร่างแหไปด้วยถ้าผมเข้าร่วมกับพวกคุณ”

ขณะที่พูด เขาส่งปราณสัมผัสไปที่หนิงจื้ออย่างแนบเนียน