ไม่เว้นแม้แต่ฉีเป่ยเจี๋ย เขาถอยหลังอย่างตื่นตระหนก แต่ราวกับว่ามีดวงตาเป็นของตัวเอง แส้ปราบมารไล่ตามเขาอย่างไม่หยุดยั้ง
ฉีเป่ยเจี๋ยป้องกันตัวด้วยการใช้มือแต่ละข้างคว้าผู้ใช้วิชามารแล้วโยนพวกเขาไปข้างหน้า
ผู้ใช้วิชามารกรีดร้อง ปะทะเข้ากับส่วนหางของแส้
ตูม!
ก่อนที่จะทันได้โต้ตอบ พวกเขาก็ตัวระเบิดจนเกิดหมอกเลือดกลางอากาศ
ขณะที่ถูกล้อมรอบด้วยเลือดของผู้บำเพ็ญเพียรอสูร รัศมีของแส้ปราบมารก็ถูกหยุดไว้ชั่วขณะ
“อัญเชิญมาร!” ฉีเป่ยเจี๋ยคำรามขณะที่เขาพ่นเลือดสีดำออกจากปาก
ทันทีที่เลือดสีดำผสมกับหมอกเลือดในอากาศ มันก็กระจายออกอย่างรวดเร็ว
เลือดสีดำเริ่มไหลรินและขยับไปมาราวกับว่ามันมีชีวิต และในไม่ช้าก็กลายเป็นมารที่รูปร่างคล้ายมนุษย์
ทันทีที่มารปรากฏตัว มันก็ส่งเสียงคำรามอย่างดุร้ายและเอื้อมมือไปคว้าแส้ปราบมาร
น่าแปลกที่รัศมีของแส้ปราบมารไม่ได้ยับยั้งมารที่กำเนิดขึ้นมาเป็นตัวตน
ราวกับเป็นภูตผี เฉินผิงไม่รู้สึกถึงปราณสัมผัสของมันเลย เพราะมันไม่มีปราณสัมผัสนั่นเอง
เมื่อมารโบกมือเบาๆ เฉินผิงกับแส้ปราบมารก็กระเด็นขึ้นไปในอากาศก่อนที่จะตกลงพื้นอย่างแรง
เฉินผิงแทบจะลุกขึ้นยืนไม่ไหวเมื่อมารพุ่งเข้าใส่เขาและโจมตีด้วยฝ่ามือ
เฉินผิงตวัดแส้ปราบมารอีกครั้ง แต่คราวนี้แส้ถูกปกคลุมไปด้วยเพลิงปีศาจที่ลุกไหม้ราวกับไฟนรกโหมกระหน่ำ
เมื่อแส้ปราบมารโจมตีข้อมือของมาร มันก็ถูกเพลิงปีศาจกลืนกินทันที ภาพที่เห็นนั้นทำให้ฉีเป่ยเจี๋ย หัวเราะเบาๆ
“แกคิดจริงๆ เหรอว่าเพลิงปีศาจจะทำอะไรมารของฉันได้?”
หลังจากฉีเป่ยเจี๋ยพูดได้ไม่นาน มารที่มีเปลวเพลิงลุกท่วมตัวก็ฟาดฝ่ามือออกไปอีกครั้ง
เฉินผิงถอยกลับโดยไม่ลังเลและตีลังกาเพื่อหลบการโจมตี ดูราวกับคนขลาด
หลังจากนั้น คลื่นจากฝ่ามือของฉีเป่ยเจี๋ยก็ทำให้มารหายไป หลงเหลือเพียงหย่อมโลหิตสีดำ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...