หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3401

ไม่เว้นแม้แต่ฉีเป่ยเจี๋ย เขาถอยหลังอย่างตื่นตระหนก แต่ราวกับว่ามีดวงตาเป็นของตัวเอง แส้ปราบมารไล่ตามเขาอย่างไม่หยุดยั้ง

ฉีเป่ยเจี๋ยป้องกันตัวด้วยการใช้มือแต่ละข้างคว้าผู้ใช้วิชามารแล้วโยนพวกเขาไปข้างหน้า

ผู้ใช้วิชามารกรีดร้อง ปะทะเข้ากับส่วนหางของแส้

ตูม!

ก่อนที่จะทันได้โต้ตอบ พวกเขาก็ตัวระเบิดจนเกิดหมอกเลือดกลางอากาศ

ขณะที่ถูกล้อมรอบด้วยเลือดของผู้บำเพ็ญเพียรอสูร รัศมีของแส้ปราบมารก็ถูกหยุดไว้ชั่วขณะ

“อัญเชิญมาร!” ฉีเป่ยเจี๋ยคำรามขณะที่เขาพ่นเลือดสีดำออกจากปาก

ทันทีที่เลือดสีดำผสมกับหมอกเลือดในอากาศ มันก็กระจายออกอย่างรวดเร็ว

เลือดสีดำเริ่มไหลรินและขยับไปมาราวกับว่ามันมีชีวิต และในไม่ช้าก็กลายเป็นมารที่รูปร่างคล้ายมนุษย์

ทันทีที่มารปรากฏตัว มันก็ส่งเสียงคำรามอย่างดุร้ายและเอื้อมมือไปคว้าแส้ปราบมาร

น่าแปลกที่รัศมีของแส้ปราบมารไม่ได้ยับยั้งมารที่กำเนิดขึ้นมาเป็นตัวตน

ราวกับเป็นภูตผี เฉินผิงไม่รู้สึกถึงปราณสัมผัสของมันเลย เพราะมันไม่มีปราณสัมผัสนั่นเอง

เมื่อมารโบกมือเบาๆ เฉินผิงกับแส้ปราบมารก็กระเด็นขึ้นไปในอากาศก่อนที่จะตกลงพื้นอย่างแรง

เฉินผิงแทบจะลุกขึ้นยืนไม่ไหวเมื่อมารพุ่งเข้าใส่เขาและโจมตีด้วยฝ่ามือ

เฉินผิงตวัดแส้ปราบมารอีกครั้ง แต่คราวนี้แส้ถูกปกคลุมไปด้วยเพลิงปีศาจที่ลุกไหม้ราวกับไฟนรกโหมกระหน่ำ

เมื่อแส้ปราบมารโจมตีข้อมือของมาร มันก็ถูกเพลิงปีศาจกลืนกินทันที ภาพที่เห็นนั้นทำให้ฉีเป่ยเจี๋ย หัวเราะเบาๆ

“แกคิดจริงๆ เหรอว่าเพลิงปีศาจจะทำอะไรมารของฉันได้?”

หลังจากฉีเป่ยเจี๋ยพูดได้ไม่นาน มารที่มีเปลวเพลิงลุกท่วมตัวก็ฟาดฝ่ามือออกไปอีกครั้ง

เฉินผิงถอยกลับโดยไม่ลังเลและตีลังกาเพื่อหลบการโจมตี ดูราวกับคนขลาด

หลังจากนั้น คลื่นจากฝ่ามือของฉีเป่ยเจี๋ยก็ทำให้มารหายไป หลงเหลือเพียงหย่อมโลหิตสีดำ

รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวของธนูทำให้ใบหน้าของฉีเป่ยเจี๋ยเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เฉินผิงไม่ตอบ เขานำธนูศักดิ์สิทธิ์ออกมาเพราะเขาจนตรอกแล้ว เมื่อเปิดเผยว่ามีธนู เท่ากับว่าเขาทำให้ตัวเองตกเป็นเป้าภายในอาณาจักรนิรันดร์ เพราะทุกคนในที่แห่งนั้นต่างปรารถนาธนู

โชคดีสำหรับเฉินผิง เขาอยู่ในสมรภูมิแห่งทวยเทพ ตราบใดที่เขาฆ่าทุกคนในตอนนี้ เขาจะสามารถเก็บเรื่องที่เขาครอบครองธนูศักดิ์สิทธิ์เป็นความลับต่อไปได้

ทันใดนั้น ดวงตาของเฉินผิงก็เปี่ยมด้วยเจตจำนงสังหาร

“ธนูศักดิ์สิทธิ์? แม่เจ้า เขาหามาใช้ได้ยังไง?”

“สัมผัสถึงรัศมีน่าสะพรึงกลัวของมันได้ไหม? เขาเป็นใครมาจากไหนกัน? ทำไมเขาถึงมีธนูศักดิ์สิทธิ์?”

“ระดับบำเพ็ญเพียรที่แท้จริงของเขาคือเท่าไรกันแน่? ไม่มีทางที่เขาจะเป็นแค่ผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่ง”

ทุกคนตกตะลึงเมื่อเห็นธนูศักดิ์สิทธิ์

แม้แต่หนิงไฉ่เฉินที่ดูอยู่ใกล้ๆ ก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อเห็นเฉินผิงนำธนูออกมาอย่างกะทันหัน ร่างกายของเขาสั่นเทาในขณะที่พูดว่า “นี่ฉันกำลังมองธนูศักดิ์สิทธิ์อยู่จริงๆ หรือ?”