หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3402

“ธนูศักดิ์สิทธิ์คืออะไร?” หนิงจื้อถามหนิงไฉ่เฉิน

หนิงไฉ่เฉินขมวดคิ้วด้วยความประหลาดใจกับคำถามนี้ “ผู้อาวุโสหนิง คุณไม่รู้หรือว่าธนูศักดิ์สิทธิ์ คืออะไร?”

หนิงจื้อรีบอธิบายว่า “ฉันหลับไหลมานานและลืมหลายสิ่งหลายอย่าง”

หนิงไฉ่เฉินที่ไม่สงสัยอธิบายเพิ่มเติมว่า “ธนูศักดิ์สิทธิ์เป็นของโบราณ ตำนานเล่าว่าทวยเทพใช้มันยิงดวงอาทิตย์ตก และต่อมามันก็ตกลงมาจากอาณาจักรแดนสรวงสู่อาณาจักรนิรันดร์ในภายหลัง ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเมื่อหลายปีก่อนศึกแห่งทวยเทพ แม้ว่าตำนานจะแพร่หลายไปไกลเพียงใดในอาณาจักรนิรันดร์ แต่มีเพียงไม่กี่คนที่เคยเห็นธนูศักดิ์สิทธิ์ ใครก็ตามที่ครอบครองมันสามารถปกครองเขตใดเขตหนึ่งหรือแม้แต่ทั่วทั้งอาณาจักรนิรันดร์ก็ยังได้”

หนิงจื้อรู้สึกทึ่งเมื่อเขาฟังคำอธิบายของหนิงไฉ่เฉินอย่างเงียบๆ เขาไม่รู้ว่าเฉินผิงเอาอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่หายากขนาดนี้มาจากไหน ทั้งที่มาถึงอาณาจักรนิรันดร์ได้ไม่นาน

อย่างไรก็ตาม หนิงจื้อรู้สึกว่าตำนานนี้พูดเกินจริง นั่นไม่ใช่ธนูที่เทพโบราณใช้เพื่อยิงดวงอาทิตย์ตก เพราะถ้าเป็นเช่นนั้น มันก็คงติดสามอันดับแรกของสุดยอดอาวุธโบราณทั้งสิบ!

หนิงจื้อได้ศึกษาประวัติศาสตร์ในโลกมนุษย์และมีความรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่บ้าง

แม้เขาจะนึกกังขา แต่ความกลัวที่ทุกคนมีต่อธนูศักดิ์สิทธิ์ก็บอกเขาว่าอาวุธนั้นทรงพลังมาก

ในขณะนั้น พลังภายในเฉินผิงเริ่มพุ่งไปทั่วร่างของเขา ในขณะที่เขาวางมือบนสายธนูแล้วค่อยๆ เหนี่ยวสาย

“จงเปิด!”

ท่ามกลางเสียงคำรามของเฉินผิง เขาเหนี่ยวสายธนูศักดิ์สิทธิ์ออกจนสุด

รัศมีที่ราวกับพายุอันน่าสะพรึงกลัวเริ่มก่อตัวขึ้น ก่อนที่จะพุ่งเข้าหาผู้ใช้วิชามาร

ลูกศรแสงจำนวนนับไม่ถ้วนเริ่มก่อตัวขึ้นบนคันธนู แต่ละลูกเต็มไปด้วยรัศมีที่ทรงพลังมากราวกับว่าสามารถทำลายได้ทุกสิ่ง

ฟุ่บ!

ทันทีที่เฉินผิงปล่อยสาย ลูกศรจำนวนนับไม่ถ้วนก็เริ่มเปลี่ยนรูปร่างขณะที่พุ่งผ่านอากาศ ปกคลุมทั่วทั้งท้องฟ้าด้วยแสงที่เจิดจ้าจนไม่มีใครมองเห็นลูกศรแต่ละดอกอีกต่อไป

ผู้ใช้วิชามารทุกคนถูกแสงของพวกมันบดบัง ลูกศรทุกลูกแฝงเจตจำนงสังหารอันรุนแรง

มันดูราวกับว่าฝูงวิญญาณร้ายกำลังปกคลุมทั่วท้องฟ้า

กลุ่มผู้ใช้วิชามารไม่กล้าติดตามฉีเป่ยเจี๋ยอีกต่อไป แม้แต่หลิวซือเย่ก็ยังดิ้นรนกระเสือกกะสนหนีตายอย่างเต็มที่

โชคร้ายสำหรับพวกเขา เฉินผิงตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะไม่ให้ใครรอดไปได้ มิฉะนั้น โลกภายนอกจะล่วงรู้ว่าเขาครอบครองธนูศักดิ์สิทธิ์

ห่าลูกศรที่ท่วมท้นด้วยเจตจำนงสังหารพุ่งไปข้างหน้าราวกับคลื่นที่ไม่อาจหยุดยั้ง

แสงสีขาวเจิดจ้าปกคลุมเป็นบริเวณกว้างหลายไมล์ ขณะที่ลูกศรตกลงมาทั่วพื้นที่นั้น ทำให้ผู้ใช้วิชามารไม่มีทางหลบหนี

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเฉินผิงตั้งใจจะไม่ให้เหลือผู้รอดชีวิต

ลูกศรที่พุ่งอย่างรวดเร็วทำให้เหล่าผู้ใช้วิชามารพากันกรีดร้องด้วยความความหวาดกลัว

ฉึก...ฉึก...ฉึก...

ลูกศรตกลงมาอย่างไม่หยุดยั้ง เจาะทะลุร่างกายของพวกเขา ไม่มีเวลาให้กรีดร้องด้วยซ้ำ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการซ่อนตัว