หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3403

หลังจากที่ผู้ใช้วิชามารถูกห่าลูกศรทิ่มแทง สิ่งที่เหลืออยู่คือกองเลือดเนื้อน่าสยดสยองเมื่อลูกศรหายไป

ในตอนนั้น เฉินผิงจ้องไปที่ฉากแห่งทำลายล้างขณะลอยอยู่ในอากาศ ราวกับว่าเขาคือยมฑูต

ม่านตาของฉีเป่ยเจี๋ยหดตัว เมื่อลูกศรโจมตีเขา เกราะมารทมิฬก็กลืนกินพวกมันจนหมดราวกับหุบเหวไร้ก้นบึ้ง

เฉินผิงนำธนูศักดิ์สิทธิ์ออกมาและยิงออกไปอีกครั้ง ทำเอาฉีเป่ยเจี๋ยมีสีหน้าเคร่งเครียด

ตอนนี้คือการต่อสู้ตัวต่อตัวระหว่างเขากับเฉินผิง มันขึ้นอยู่กับว่าใครจะยืนหยัดได้นานกว่ากัน

ไม่ช้าเกราะมารทมิฬของฉีเป่ยเจี๋ยก็เริ่มเกิดการเปลี่ยนแปลง ความมืดมิดที่ราวเหวลึกของมันค่อยๆ กลืนกินตัวฉีเป่ยเจี๋ย

ท้ายที่สุดก็ไม่สามารถมองเห็นร่างของฉีเป่ยเจี๋ยได้อีกต่อไป สิ่งที่เหลืออยู่คือหลุมดำที่ค่อยๆ หายไปในอากาศ

เมื่อเห็นว่าสถานการณ์พลิกผัน เฉินผิงก็ทรุดตัวลงบนพื้น ใบหน้าของเขาซีดเซียว

ท่ามกลางความเงียบอันน่าขนลุก มีกลิ่นเหม็นคาวเลือดอบอวลอยู่ในอากาศ กองเลือดเนื้อของมนุษย์บนพื้นช่างน่าสะอิดสะเอียน

ในขณะเดียวกัน เฉินผิงก็ยืนนิ่งด้วยสายตาร้อนรน เพราะเขาไม่แน่ใจว่าฉีเป่ยเจี๋ยตายจริงๆ หรือเปล่า

สัญชาตญาณบอกเขาว่าฉีเป่ยเจี๋ยคงไม่ถูกฆ่าง่ายๆ ขนาดนั้น และคงจะใช้คาถาหลบหนีไปแล้ว

“ออกมา...”

เฉินผิงถือธนูศักดิ์สิทธิ์และจ้องไปยังจุดที่หนิงไฉ่เฉินและคนอื่นๆ ซ่อนตัวอยู่

ดวงตาของเขายังคงเฉียบคม เพราะเจตจำนงสังหารของเขายังไม่สลายไป

“คุณเฉิน อย่าเข้าใจผิด ผมตามคุณมาที่นี่เพราะผมเป็นห่วงคุณ”

หนิงไฉ่เฉินแสดงตัวอย่างรวดเร็วและรีบอธิบายเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงเจตจำนงสังหารของเฉินผิง

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงเพียงส่งสายตาอันเงียบงันแฝงความอาฆาตให้พวกเขา

เขากำลังคิดว่าจะปล่อยตระกูลหนิงไปดีไหม เพราะเขากังวลว่าความลับของเขาจะถูกเปิดเผย

หากธนูศักดิ์สิทธิ์ใช้ไม่ได้ผล เฉินผิงคงต้องยอมงัดเอาระฆังมังกรออกมาใช้และซ่อนตัวอยู่ในนั้น ซึ่งคงจะมีแต่ความตายอย่างช้าๆ และเจ็บปวดรอเขาอยู่

ในขณะเดียวกัน เมื่อเห็นเฉินผิงเลือนหายไป ก็ทำให้หนิงไฉ่เฉินเกิดความรู้สึกที่ขัดแย้งกัน

การเห็นธนูศักดิ์สิทธิ์ทำให้เขาตกอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก เพราะเขาเองก็ปรารถนาอาวุธศักดิ์สิทธิ์โบราณเช่นกัน

ถ้าเฉินผิงดูอ่อนแอยิ่งกว่านี้ หนิงไฉ่เฉินก็ไม่แน่ใจว่าเขาจะห้ามตัวเองไม่ให้ขโมยธนูศักดิ์สิทธิ์ได้หรือเปล่า

“ฉันรู้ว่าคุณต้องการธนูศักดิ์สิทธิ์ แต่ตอนนี้ยังไม่ใช่เวลา คงไม่มีพวกเราคนไหนรอดชีวิตไปได้หากคุณถูกโจมตีตอนนี้” หนิงจื้อออกความเห็น รับรู้ถึงสิ่งที่อยู่ในใจของหนิงไฉ่เฉิน

หนิงไฉ่เฉินชะงักอยู่ชั่วครู่ เขาก้มหน้าด้วยความอับอายหลังจากที่หนิงจื้อมองเขาออก

เมื่อครู่ที่แล้ว เขาเพิ่งจะบอกว่าเขารู้สึกขอบคุณเฉินผิงที่ช่วยเขาไว้ พอมาตอนนี้เขากลับวางแผนที่จะขโมยของจากเฉินผิง

เป็นเรื่องปกติของผู้ที่อยู่ในอาณาจักรนิรันดร์ เขาได้แสดงให้เห็นว่าคน ๆ หนึ่งน่ารังเกียจได้มากเพียงใด