หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3404

อั่ก!

เฉินผิงที่เพิ่งจากมาได้ไม่นานกระอักเลือดออกมาเต็มปาก

ไม่เพียงแต่เขาจะหมดเรี่ยวหมดแรง แต่ยังรู้สึกเวียนหัวและกำลังจะหมดสติ

เจ่อเยี่ยนคอยตะโกนเรียกเฉินผิงในทะเลจิตสำนึกของเขาเพื่อปลุกให้เขาตื่น

ก่อนหน้านี้ เฉินผิงฝืนบังคับตัวเองเมื่ออยู่ต่อหน้าคนของตระกูลหนิง เขารู้ว่าพวกเขาจะโจมตีเขาเพื่อธนูศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน ถ้ารู้ว่าเขาอยู่ในสภาพอ่อนแอเช่นนี้

โดยเฉพาะผู้อาวุโสจากตระกูลหนิง เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเขาดูคุ้นเคย แต่ก็ยังคิดไม่ออกว่าชายคนนั้นเป็นใคร

หลังจากยื้ออยู่นาน ในที่สุดเฉินผิงก็ถึงขีดจำกัดและล้มลง

ขณะที่ร่างของเขากระแทกพื้น ร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นข้างๆ เขา คนๆ นั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากหลัวซีที่หนีมาก่อนหน้านี้ เมื่อเห็นว่าเฉินผิงหมดสติ เธอจึงอุ้มเขาขึ้นหลังแล้ววิ่งออกไป

ในขณะเดียวกัน มีคนห้าคนรีบวิ่งไปยังจุดที่เฉินผิงต่อสู้กับฉีเป่ยเจี๋ย

พวกเขาทุกคนเปล่งรัศมีของผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดออกมา

“ข้าไม่ได้ตั้งใจจะมองโลกในแง่ร้ายหรืออะไรทั้งนั้น ประมุขราชสี แต่เจ้าสามารถใช้ธนูศักดิ์สิทธิ์ได้งั้นหรือถ้าเจ้าเอามันกลับมาได้? ธนูศักดิ์สิทธิ์ถูกเก็บไว้ในหุบเขาภูตผีมาหลายปีแล้ว แต่เจ้าก็เอาออกมาไม่ได้ด้วยซ้ำ ข้าก็เลยสงสัยว่าเจ้าจะสามารถเอากลับคืนมาได้จริงหรือ ข้าว่าเจ้าควรหยุดเปลืองแรงเปลืองเวลากับเรื่องนี้ได้แล้ว เราไปเก็บของในสมรภูมิแห่งทวยเทพเพื่อหาของวิเศษที่เราสามารถเอามาใช้ได้จริงดีกว่า!” ราชาเสือดาวพูดเยาะเย้ย

ประมุขราชสีแค่จ้องราชาเสือดาวด้วยสายตาเย็นชาโดยไม่พูดอะไร

“เอาล่ะ รีบไปต่อกันเถอะ ไม่ง่ายเลยกว่าจะเข้ามาในสมรภูมิแห่งทวยเทพได้ ดังนั้นอย่าเสียโอกาสนี้ไป เหล่ามารกำลังแข็งแกร่งมากขึ้น และความเกลียดชังของผู้บำเพ็ญเพียรมนุษย์ก็ลดลงเมื่อเวลาผ่านไป เป็นไปได้ว่าทั้งสองเผ่าพันธุ์จะร่วมมือกัน เผ่าพันธุ์อสูรนั้นอ่อนแอที่สุดในตอนนี้ ดังนั้นพวกเราจึงต้องสามัคคีกัน มิฉะนั้นเราคงจะลำบากแสนสาหัส” ชายวัยกลางคนที่หน้ามีสีแดง คิ้วหนาและดวงตาคมกริบกล่าว

“ประมุขมารพันหน้าพูดถูก เผ่าพันธุ์อสูรจะต้องรวมกันเป็นหนึ่ง ข้าได้ยินมาว่านครหมิงลี่และนครจักรวรรดิอสูรกำลังสู้รบกันอีกครั้ง สถานการณ์ในครั้งนี้ค่อนข้างดุเดือด ดังนั้นพนันได้เลยว่าทั้งสองฝ่ายจะต้องเสียหายหนัก สองนครนั้นอ่อนแอที่สุด แต่พวกเขาก็เอาแต่รบรากันและวางแผนโค่นล้มอีกฝ่าย พวกนั้นไม่ได้พยายามบำเพ็ญเพียรเลยด้วยซ้ำ!” หญิงสาวผู้งดงามคนหนึ่งกล่าว

เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวในบรรดาห้าคนนี้