หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3410

หลัวซีกับไป๋เฉียนตามเฉินผิงไป

หลังจากเดินทางไปไกลอีกเล็กน้อย พวกเขาก็ได้ยินเสียงกระหึ่มของวงแหวนอาคม

เสาลำแสงปรากฏขึ้นเหนือพื้นดิน บรรจบกันเป็นปรากฏการณ์อันเปล่งประกายก่อนจะพุ่งขึ้นสู่สวรรค์ หลังจากนั้นในทันใด เฉินผิงก็เห็นต้นไม้ขนาดยักษ์โผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน

ในชั่วพริบตา ป่าทึบก็หายไป ถูกแทนที่ด้วยต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น

บริเวณโดยรอบต้นไม้ถูกแผดเผาและแห้งแล้งสุดขีด ราวกับว่าสารอาหารในดินถูกต้นไม้นั้นดูดกลืนไปหมด

ต้นไม้มีร่องรอยของกาลเวลา ใบไม้แห้งและเหี่ยวเฉา บ่งบอกถึงความแก่ชรา อย่างไรก็ตาม มีผลไม้ขนาดเท่าแอปเปิ้ลสองสามผลอยู่บนกิ่ง ปราศจากตำหนิและดูน่ากิน

ดูเหมือนว่าต้นไม้จะทุ่มเทพลังงานทั้งหมดไปหล่อเลี้ยงผลไม้หลายสิบผล จนดูราวกับว่าต้นไม้นั้นได้ทอดทิ้งส่วนอื่นของมันไปแล้ว

เฉินผิงวางมือบนลำต้นเบาๆ พลังสวรรค์เข้มข้นก็ไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาทันที

มันคือพฤกษาเซียนที่พลุ่งพล่านไปด้วยพลังสวรรค์ พลังนั้นก่อตัวเป็นหมอกรอบๆ ผลไม้แต่ละผล

“มีพฤกษาเซียนขนาดใหญ่อยู่ที่นี่แถมยังมีผลไม้เซียนมากมาย! พวกเราโชคดีจริงๆ!” เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น

หลัวซีทอดสายตาไปยังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเธอ ประหลาดใจและสับสน “ทำไมเราถึงมองไม่เห็นต้นไม้ต้นนี้ก่อนหน้านี้? มันใหญ่มากจนเราน่าจะสามารถเห็นมันได้ แต่เราค้นพบมันหลังจากที่เข้ามาใกล้เท่านั้น”

เฉินผิงก็ประหลาดใจไม่ต่างกัน เขาคาดเดาว่า “บางทีอาจจะมีคนเคยเห็นพฤกษาเซียนต้นนี้มาก่อน พวกเขาก็เลยจงใจสร้างภาพลวงตาขึ้นมาเพื่อป้องกันไม่ให้ใครค้นพบ”

เมื่อมองดูพฤกษาเซียน ไป๋เฉียนก็พูดว่า “เปล่า ภาพลวงตานั้นเกิดจากพฤกษาเซียนนี่แหละ ไม่มีใครรู้ว่าสมรภูมิแห่งทวยเทพจะเปิดอีกครั้งเมื่อใด ดังนั้นไม่สมเหตุสมผลที่ใครสักคนจะมาสร้างภาพลวงตาไว้ที่นี่ พฤกษาเซียนต้นนี้คงอยู่มาอย่างน้อยหลายพันปีแล้ว มันน่าจะมีปราณสัมผัสเป็นของตัวเอง มันจึงสามารถสร้างภาพลวงตาแบบง่ายๆ รอบตัวมันได้”

“นี่คุณจะบอกว่ามันมีสติปัญญางั้นเหรอ? เหลือเชื่อ” เฉินผิงมองดูต้นไม้ด้วยความรู้สึกทึ่ง

“คิดว่าเจ้าจะได้ส่วนแบ่งในผลไม้เหล่านี้งั้นหรือ? รู้จักที่ต่ำที่สูงเสียบ้าง” ไป๋เฉียนเหยียดหยามก่อนที่เธอจะกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้

ทันใดนั้นไป๋เฉียนก็เก็บผลไม้มาจนหมด

เฉินผิงโกรธมากกับการกระทำอันก้าวร้าวของไป๋เฉียน แต่เขาก็ไม่กล้าพูดอะไร ในขณะนั้นเขาต้องเชื่อฟังไป๋เฉียนเพื่อให้ตัวเองปลอดภัย

หลัวซีผิดหวัง แต่เธอยังคงปลอบใจเฉินผิง “ไม่เป็นไร คุณเฉิน ฉันไม่ต้องการผลไม้นั่นแล้ว”

เธอกลัวว่าเฉินผิงจะรู้สึกผิด

“ไม่ต้องห่วง ผมจะขอมาให้คุณสักสองผล ผมไม่คิดว่ามันจะมีปัญหาอะไรถ้าผมขอแค่สองผลเพราะผมเป็นคนค้นพบต้นไม้นั่น” เมื่อพูดจบ เขาก็เข้าไปหาไป๋เฉียน “ผลไม้ที่อยู่ที่นี่มีตั้งมากมาย คุณไป๋ คุณพอจะแบ่งให้คุณหนูหลัวสักสองผลได้หรือเปล่า ส่วนที่เหลือได้คุณเอาไปได้เลย และไม่ว่าเราจะเจอของวิเศษอะไรก็ตามในภายหลัง ผมจะยอมยกให้คุณ”