หลัวซีกับไป๋เฉียนตามเฉินผิงไป
หลังจากเดินทางไปไกลอีกเล็กน้อย พวกเขาก็ได้ยินเสียงกระหึ่มของวงแหวนอาคม
เสาลำแสงปรากฏขึ้นเหนือพื้นดิน บรรจบกันเป็นปรากฏการณ์อันเปล่งประกายก่อนจะพุ่งขึ้นสู่สวรรค์ หลังจากนั้นในทันใด เฉินผิงก็เห็นต้นไม้ขนาดยักษ์โผล่ขึ้นมาจากพื้นดิน
ในชั่วพริบตา ป่าทึบก็หายไป ถูกแทนที่ด้วยต้นไม้ใหญ่ต้นนั้น
บริเวณโดยรอบต้นไม้ถูกแผดเผาและแห้งแล้งสุดขีด ราวกับว่าสารอาหารในดินถูกต้นไม้นั้นดูดกลืนไปหมด
ต้นไม้มีร่องรอยของกาลเวลา ใบไม้แห้งและเหี่ยวเฉา บ่งบอกถึงความแก่ชรา อย่างไรก็ตาม มีผลไม้ขนาดเท่าแอปเปิ้ลสองสามผลอยู่บนกิ่ง ปราศจากตำหนิและดูน่ากิน
ดูเหมือนว่าต้นไม้จะทุ่มเทพลังงานทั้งหมดไปหล่อเลี้ยงผลไม้หลายสิบผล จนดูราวกับว่าต้นไม้นั้นได้ทอดทิ้งส่วนอื่นของมันไปแล้ว
เฉินผิงวางมือบนลำต้นเบาๆ พลังสวรรค์เข้มข้นก็ไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาทันที
มันคือพฤกษาเซียนที่พลุ่งพล่านไปด้วยพลังสวรรค์ พลังนั้นก่อตัวเป็นหมอกรอบๆ ผลไม้แต่ละผล
“มีพฤกษาเซียนขนาดใหญ่อยู่ที่นี่แถมยังมีผลไม้เซียนมากมาย! พวกเราโชคดีจริงๆ!” เฉินผิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น
หลัวซีทอดสายตาไปยังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าเธอ ประหลาดใจและสับสน “ทำไมเราถึงมองไม่เห็นต้นไม้ต้นนี้ก่อนหน้านี้? มันใหญ่มากจนเราน่าจะสามารถเห็นมันได้ แต่เราค้นพบมันหลังจากที่เข้ามาใกล้เท่านั้น”
เฉินผิงก็ประหลาดใจไม่ต่างกัน เขาคาดเดาว่า “บางทีอาจจะมีคนเคยเห็นพฤกษาเซียนต้นนี้มาก่อน พวกเขาก็เลยจงใจสร้างภาพลวงตาขึ้นมาเพื่อป้องกันไม่ให้ใครค้นพบ”
เมื่อมองดูพฤกษาเซียน ไป๋เฉียนก็พูดว่า “เปล่า ภาพลวงตานั้นเกิดจากพฤกษาเซียนนี่แหละ ไม่มีใครรู้ว่าสมรภูมิแห่งทวยเทพจะเปิดอีกครั้งเมื่อใด ดังนั้นไม่สมเหตุสมผลที่ใครสักคนจะมาสร้างภาพลวงตาไว้ที่นี่ พฤกษาเซียนต้นนี้คงอยู่มาอย่างน้อยหลายพันปีแล้ว มันน่าจะมีปราณสัมผัสเป็นของตัวเอง มันจึงสามารถสร้างภาพลวงตาแบบง่ายๆ รอบตัวมันได้”
“นี่คุณจะบอกว่ามันมีสติปัญญางั้นเหรอ? เหลือเชื่อ” เฉินผิงมองดูต้นไม้ด้วยความรู้สึกทึ่ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...