หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3416

ก่อนที่ชายหัวโล้นจะทันได้โต้ตอบ ไป๋เฉียนก็มาถึงตรงหน้าเขาแล้ว

ชายหัวโล้นตอบสนองด้วยการใช้ฝ่ามือฟาดเพื่อปัดเธอออกไป แต่ไป๋เฉียนก็สามารถหลบเลี่ยงด้วยการโยกย้ายร่างกายของเธออย่างนุ่มนวล

หลังจากนั้นเธอก็เตะเข้าที่ขาหนีบของเขา

ตุบ!

แม้จะเป็นลูกเตะที่ดูธรรมดา แต่ก็แรงพอที่จะทำให้ชายหัวโล้นเป็นหมันได้

“อ๊าก!”

จากนั้นเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดก็ดังมาจากเขา

เมื่อเทียบกับผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดอย่างไป๋เฉียน ผู้ทุกข์ยากระดับหกไม่มีโอกาสโต้กลับเลย

เห็นได้ชัดว่าวิธีการเพิ่มระดับการบำเพ็ญเพียรของสำนักอวี้ผู ซึ่งทำด้วยการผสมผสานพลังงานเชิงลบและบวกผ่านมนต์ดำนั้นไม่ได้ผล มันยังไม่เพียงพอเมื่อต้องเผชิญกับพลังที่แท้จริง

นอกจากนี้ การพยายามเพิ่มระดับการบำเพ็ญเพียรโดยไม่ได้ผ่านการฝึกฝนอย่างจริงจังและการต่อสู้เพื่อเอาชีวิตรอดนั้น จะไม่เกิดประสิทธิภาพเนื่องจากขาดประสบการณ์ในทางปฏิบัติ

ยิ่งไปกว่านั้น ไป๋เฉียนยังเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวในบรรดาสามราชาและสี่ประมุข

ด้วยเหตุนี้เธอจึงถูกดูหมิ่นและถูกกลั่นแกล้งอยู่เสมอ หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากหัวเฟิ่ง ระดับการบำเพ็ญเพียรของไป๋เฉียนคงไม่มาถึงขั้นนี้

เธอทุ่มเทอย่างมากกว่าจะได้เป็นผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด ชายหัวโล้นจึงอ่อนด้อยกว่าอย่างเห็นได้ชัดเมื่อนำมาเปรียบเทียบกัน

“ทำได้แค่นี้เองเหรอ?”

เมื่อเฉินผิงเห็นว่าชายหัวโล้นหมดทางสู้ด้วยลูกเตะเพียงครั้งเดียวจากไป๋เฉียน เขาจึงกล่าวว่า “ถ้าผมรู้ว่าจริงๆ แล้วพวกมันอ่อนขนาดนี้ ผมก็คงจะกำจัดพวกมันด้วยตัวเอง! ไม่จำเป็นต้องให้คุณช่วยเลย”

ไป๋เฉียนก้าวถอยหลังด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นก็แสดงให้ข้าเห็น ข้าอยากรู้ว่าเจ้ามีพลังมากแค่ไหน”

เฉินผิงตอบด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะพุ่งไปข้างหน้าด้วยกระบี่พิฆาตมังกร

แม้ว่าเขาจะต้องเผชิญหน้ากับกลุ่มผู้ทุกข์ยากระดับสามถึงสี่ แต่เฉินผิงก็มั่นใจว่าเขาสามารถเอาชนะได้

โดยปกติแล้ว เป็นเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้ที่ผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่งจะจัดการกับกลุ่มผู้ทุกข์ยากระดับสี่ถึงห้าคนที่มีระดับการบำเพ็ญเพียรสูงกว่าเขา ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตาตนเองคงไม่มีใครเชื่อ

ผู้อาวุุโสเหมี่ยวและไช่หงเว่ยคุกเข่าเพื่อแสดงความขอบคุณ แต่เฉินผิงรีบพยุงพวกเขาให้ลุกขึ้น

“เฉินผิง ข้ามาที่สมรภูมิแห่งทวยเทพเพื่อตามหาของวิเศษ ไม่ใช่มาเพื่อช่วยใคร เจ้าลืมที่สัญญาไว้กับข้าแล้วหรือ? ตอนนี้เจ้าคิดว่าตัวเองเก่งมากพอจนไม่ต้องการข้าอีกแล้วใช่ไหม?” ไป๋เฉียนทักท้วง

เธอไม่ต้องการเสียเวลาช่วยเหลือคนอื่น เนื่องจากไม่ว่าจะสมรภูมิใดๆ เวลานั้นสำคัญที่สุด

“ถ้าคุณไม่มากับผม ผมก็คงรับมือพวกเขาตามลำพังไม่ได้ เอาเป็นว่าผมจะทำกับคุณให้บ่อยขึ้น…”

เฉินผิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมเอาตัวเข้าแลก

ฉันว่าปล่อยให้เธอทำเพิ่มสักสองสามรอบต่อวันก็ยังดีกว่าไม่ได้ไปช่วยสองคนนั้นใช่ไหม?

“นายท่าน นี่คุณพูดถึงเรื่องอะไร?” หัวเฟิ่งผู้อยากรู้อยากเห็นถาม

“เลิกถามเถอะน่า นี่เรื่องส่วนตัวระหว่างเราสองคน” เฉินผิงห้ามหัวเฟิ่ง เธอจึงหันไปสนใจไป๋เฉียน

“ราชินีจิ้งจอก คุณกับนายท่านมีความลับอะไรกัน? ทำไมเขาถึงทำตัวลับๆ ล่อๆ? ได้โปรด คุณต้องไปช่วยเด็กสาวสองคนนั้น อย่างน้อยก็คิดเสียว่าทำเพื่อฉัน เพราะพวกเธอเป็นเพื่อนของฉันเหมือนกัน”