หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3417

หัวเฟิ่งขอความช่วยเหลือจากไป๋เฉียน เนื่องจากแค่ตัวเธอและเฉินผิงไม่เพียงพอที่จะช่วยเหมี่ยวเหมี่ยวและไช่เชี่ยนหนานจากเงื้อมมือของสำนักอวี้ผู

เมื่อหัวเฟิ่งอ้อนวอน ไป๋เฉียนก็พยักหน้าและพูดว่า “ก็ได้ ข้าจะทำเพื่อเจ้า แต่ข้าต้องการส่วนแบ่งในเหมืองผลึกสวรรค์ด้วย”

“ตกลง!” เฉินผิงเห็นด้วยทันที

หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากยอดฝีมืออย่างไป๋เฉียน พวกเขาคงไม่มีทางยึดครองเหมืองผลึกสวรรค์ได้ แม้จะสามารถช่วยเหมี่ยวเหมี่ยวและไช่เชี่ยนหนานได้ก็ตาม

นอกจากนี้ เมื่อดูจากบาดแผลที่ได้รับแล้ว พวกเขาไม่ได้แข็งแกร่งพอที่จะปกป้องทุกคนได้ เป็นเรื่องที่เฉินผิงกังวลที่สุดเพราะฉีเป่ยเจี๋ยอาจหาเขาเจอได้ทุกเมื่อ

“ไปกันเถอะ” ไป๋เฉียนพูดหลังจากตกลงกับเฉินผิง

จากนั้นหัวเฟิ่งก็พาทั้งสองไปที่เหมืองผลึกสวรรค์ ทั้งสามคนระวังตัวตลอดการเดินทาง

“เราเกือบจะถึงแล้ว” หัวเฟิ่งพูดขณะที่เธอชี้ไปข้างหน้า

ตอนนั้นเอง เฉินผิงสามารถสัมผัสได้ถึงรัศมีที่ต่างออกไปอย่างชัดเจน

“เราแอบเข้าไปข้างในดีกว่า อย่าให้พวกมันรู้ว่าเราอยู่ที่นี่” เฉินผิงสั่ง เป้าหมายคือช่วยเหลือเพื่อนๆ ของพวกเขา ไม่ได้มาสู้กับใคร

หากพวกเขาถูกจับได้ ไม่เพียงแต่จะเสียเปรียบเท่านั้น แต่ชีวิตของเหมี่ยวเหมี่ยวและไช่เชี่ยนหนานก็อาจตกอยู่ในอันตรายได้เช่นกัน

เมื่อคิดได้ดังนั้น พวกเขาจึงซ่อนรัศมีของตัวเอง พร้อมกับเข้าใกล้เหมืองผลึกสวรรค์อย่างเงียบๆ

ไม่นานทั้งสามก็มาถึงบนเนินเขา เมื่อมองไปยังขอบฟ้า พวกเขาก็เห็นถ้ำแห่งหนึ่งบนภูเขา โดยมีผู้บำเพ็ญเพียรห้าถึงหกคนลาดตระเวนที่ทางเข้า

“เหมืองผลึกสวรรค์อยู่ในถ้ำนั้น ตอนที่เราพบเหมืองโดยบังเอิญและพยายามที่จะเก็บผลึกสวรรค์ คนของสำนักอวี้ผูก็มาเจอเข้าและเริ่มโจมตีเรา”

พอมองผู้บำเพ็ญเพียรของสำนักอวี้ผูที่อยู่ใกล้ๆ หัวเฟิ่งก็พูดพลางกัดฟัน “ถ้าฉันไม่ได้ถูกเนรเทศไปยังโลกมนุษย์ ฉันคงจะฉีกพวกมันให้เป็นชิ้นๆ ไปแล้ว”

หัวเฟิ่งถ่มน้ำลายลงบนพื้นด้วยความรังเกียจ

“ถึงอย่างนั้น การที่พวกเขาเข้ามาเกี่ยวข้องทำให้สถานการณ์ซับซ้อนขึ้น เพราะอีกฝ่ายมีจำนวนมาก เกรงว่าแม้แต่พวกเราสามคนก็ไม่เพียงพอที่จะเข้าไปช่วยได้”

เฉินผิงขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “อยากรู้ว่าเหมี่ยวเหมี่ยวและไช่เชี่ยนหนานเป็นยังไงบ้าง…”

เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าขัดแย้งของเฉินผิง ไป๋เฉียนจึงเสนอว่า “พวกเจ้าสองคนอยู่ที่นี่เถอะ ข้าจะไปหากำลังเสริม แค่เราสามคนยังน้อยเกินไปสำหรับงานนี้”

ไป๋เฉียนวางแผนที่จะขอความช่วยเหลือจากสามราชาและประมุขทั้งสี่ แบบนั้นพวกเขาจะได้ไม่ต้องเกรงกลัวสำนักอวี้ผูและสำนักอวี้หนิว

“ช่วยรีบด้วย ถ้าคุณช้าเกินไป เหมี่ยวเหมี่ยวกับไช่เชี่ยนหนานคง…” เฉินผิงพูดกับไป๋เฉียน

“รู้แล้ว” จากนั้นเธอก็หันหลังกลับและหายไปอย่างไร้ร่องรอย