หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3421

การต่อสู้ในเหมืองดึงดูดผู้คนจากด้านนอกให้เข้าร่วมการต่อสู้

ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย เฉินผิงแอบเข้าไปในเหมืองผลึกสวรรค์

หัวเฟิ่งรีบออกจากสนามรบอย่างรวดเร็วและมุ่งหน้าไปหาเหมี่ยวเหมี่ยวกับไช่เชี่ยนหนาน

“เหมี่ยวเหมี่ยว! ไช่เชี่ยนหนาน!” เธอร้องออกมาเบาๆ

เด็กสาวทั้งสองถูกกักขังอยู่ในวงแหวนอาคม และไม่มีทางที่เธอจะทำลายมันได้

เมื่อได้ยินใครบางคนเรียกชื่อ เหมี่ยวเหมี่ยวและไช่เชี่ยนหนานก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้น

เมื่อพวกเธอสบตากับหัวเฟิ่ง ความยินดีก็เต็มเปี่ยมในดวงตา และทั้งสองก็ร้องไห้ออกมา

“อย่าเพิ่งส่งเสียงดังหรือดีใจ ฉันกำลังหาวิธีช่วยเธอสองคน” หัวเฟิ่งปลอบใจพวกเธอและปรามไม่ให้ดีใจเกินไป

ในไม่ช้า ร่างของเฉินผิงก็ปรากฏขึ้น และเธอก็รีบเรียกเขาไปหา

ทันทีที่เห็นเหมี่ยวเหมี่ยวและไช่เชี่ยนหนานอยู่ในสภาพที่น่าเวทนา แววอาฆาตก็ลุกวาบในดวงตาของเขา

เด็กสาวทั้งสองถูกกระทำอย่างรุนแรงจนแทบจะจำไม่ได้ในขณะนั้น

เขานึกไม่ออกเลยว่ามันจะรู้สึกยังไง ถ้าเขาถูกทรมานแบบเดียวกันกับพวกเธอ

“มีวงแหวนอาคมกักขังพวกเธออยู่ นายท่าน คุณทำลายมันได้ไหม?” หัวเฟิ่งถามเฉินผิง

เฉินผิงเพียงแค่ดูวงแหวนอาคมคร่าวๆ ก่อนที่เขาจะกดมือลงไปเบาๆ แล้วมันก็หายไปทันที

มันคือวงแหวนอาคมปิดผนึกแบบง่ายที่สุด คนที่ไม่คุ้นเคยกับวงแหวนอาคมจะรู้สึกว่ามันยากที่จะทำลาย แต่มันก็แค่ของกล้วยๆ สำหรับเฉินผิง

เมื่อวงแหวนอาคมถูกถอนออก เฉินผิงและหัวเฟิ่งก็ช่วยพาเหมี่ยวเหมี่ยวกับไช่เชี่ยนหนานออกจากเหมืองผลึกสวรรค์อย่างรวดเร็ว

ในตอนนั้นทุกคนต่างต่อสู้กันอย่างดุเดือดในเหมืองผลึกสวรรค์เพื่อแย่งชิงลูกแก้วสะกดลม จึงไม่มีใครสังเกตเห็นพวกเขา

หลังจากที่เฉินผิงและคนอื่นๆ ออกจากเหมืองผลึกสวรรค์แล้ว พวกเขาจึงถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก

“พาพวกเธอสองคนไป หัวเฟิ่ง ผมจะคอยเฝ้าอยู่ที่นี่” เฉินผิงสั่ง

“เราไปด้วยกันดีกว่า นายท่าน”

เมื่อสัมผัสได้ถึงเจตจำนงสังหารที่แผ่ออกมาจากเขา หัวเฟิ่งก็กลัวว่าเขาจะเข้าไปในเหมืองผลึกสวรรค์อีกครั้งเพื่อแก้แค้น หากเขาอยู่ที่นี่เพียงลำพัง

“ไปกับสองคนนั้น ผมรู้ตัวว่ากำลังทำอะไรอยู่”

นอกจากนี้ ลูกแก้วสะกดลมยังอยู่ในมือของเธอ

ขณะที่เขากระโดดขึ้นไล่ล่าเธอ ศิษย์สามคนของสำนักอวี้หนิวก็ขวางทางเอาไว้

เมื่อเห็นเช่นนั้น ศิษย์ของสำนักอวี้ผูก็เข้าตะลุมบอน ถ่วงศิษย์ทั้งสามของสำนักอวี้หนิวเอาไว้ เพื่อให้ไห่อันเต๋อตามฟู่ไน่ซีไป

ฟู่ไน่ซีเคลื่อนที่เร็วอย่างไม่น่าเชื่อ ร่างของเธอพร่ามัวขณะพุ่งออกจากถ้ำ

เธอไม่ล่วงรู้เลยว่ามีคนคอยเฝ้าอยู่ด้านนอกถ้ำ

พอออกจากถ้ำได้ไม่ทันไร ประกายแสงเย็นเฉียบก็พุ่งใส่เธอ

เธอใจหายวาบและรีบหลบ ลำแสงเย็นเฉียบเฉือนผ่านแขนของเธอ ในพริบตานั้นบาดแผลยาวก็ปรากฏ

ขณะที่เธอจ้องมองบาดแผล ใบหน้าของเธอดูหวาดหวั่น

ถ้าฉันหลบไม่ทันหัวของฉันคงถูกตัดขาดแน่!

เธอจ้องมองเฉินผิงด้วยความโกรธ เมื่อเธอพบว่าผู้โจมตีเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยาก ระดับหนึ่ง ความโกรธของเธอก็ยิ่งมากกว่าเดิม