“คุณรู้จักคาถานั้นด้วยเหรอ?” เฉินผิงหันไปหาไป๋เฉียนด้วยความประหลาดใจ
“ข้ารู้อะไรเยอะแยะ เจ้าน่ะยังไม่รู้จักข้าดีพอ”
เมื่อพูดอย่างนั้น ไป๋เฉียนก็เข้าไปหาเหมี่ยวเหมี่ยวและไช่เชี่ยนหนานที่หมดสติไปแล้ว
เธอค่อยๆ อ้าปากออก มีลูกแก้วสีแดงสดลอยออกมา
ลูกแก้วหมุนวนเหนือศีรษะของเหมี่ยวเหมี่ยวและไช่เชี่ยนหนาน ขณะที่เธอวางมือลงบนหัวสองคนนั้น
แสงสีแดงวูบวาบปกคลุมร่างเด็กสาวทั้งสอง
ร่างกายของไป๋เฉียนสั่นเล็กน้อยและหน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ
เมื่อสังเกตเห็นสภาพของเธอ หัวเฟิ่งจึงกล่าวว่า “นายท่าน การใช้วิชาสยบวิญญาณนั้นต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ยิ่งตอนนี้ใช้กับคนสองคน ไป๋เฉียนอาจจะต้องหาที่พักฟื้นเมื่อเสร็จสิ้นแล้ว”
หลังจากได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็หันไปมองไป๋เฉียน เขารู้สึกประทับใจในตัวเธอมากขึ้นไปอีก
ในตอนแรก เขารู้สึกไม่สบายใจที่ต้องถูกบังคับให้เล่นจ้ำจี้กับเธอทั้งวัน
อย่างไรก็ตาม มันก็ช่วยไม่ได้อยู่ดี เพราะในตอนนี้เขายังต้องการความช่วยเหลือจากเธอ
อย่างไรก็ตาม มุมมองของเขาที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปแล้ว
เขาคิดว่าเขาน่าจะเพิ่มอารมณ์ร่วมและใกล้ชิดกับเธอมากกว่านี้เมื่อใช้เวลาด้วยกัน
ครู่ต่อมา พลังสีดำสองสายก็พุ่งออกมาจากเหมี่ยวเหมี่ยวและไช่เชี่ยนหนาน และถูกดูดซึมเข้าสู่ร่างกายของไป๋เฉียน
ไป๋เฉียนกลืนลูกแก้วอีกครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ
“เสร็จแล้ว ความทรงจำในช่วงนี้ของพวกเธอถูกลบไปแล้ว แต่พวกเธอจะต้องออกจากสมรภูมิแห่งทวยเทพและไม่กลับมาอีกเลยตลอดชีวิต ตราบใดที่ไม่เห็นสถานที่นี้ ความทรงจำนั้นก็ไม่น่าจะหวนกลับมา และชีวิตของพวกเธอในอนาคตจะไม่ได้รับผลกระทบ” ไป๋เฉียนกล่าวขณะปาดเหงื่อออกจากหน้าผากของเธอ
ผู้อาวุุโสเหมี่ยวและไช่หงเว่ยรีบคุกเข่าลงด้วยสีหน้าที่แสดงความซาบซึ้ง “ขอบคุณ!”
“เรื่องเล็กน้อย!” ไป๋เฉียนตกใจเล็กน้อย จึงรีบช่วยพยุงทั้งสองให้ลุกขึ้น
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...