หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3426

“คุณรู้จักคาถานั้นด้วยเหรอ?” เฉินผิงหันไปหาไป๋เฉียนด้วยความประหลาดใจ

“ข้ารู้อะไรเยอะแยะ เจ้าน่ะยังไม่รู้จักข้าดีพอ”

เมื่อพูดอย่างนั้น ไป๋เฉียนก็เข้าไปหาเหมี่ยวเหมี่ยวและไช่เชี่ยนหนานที่หมดสติไปแล้ว

เธอค่อยๆ อ้าปากออก มีลูกแก้วสีแดงสดลอยออกมา

ลูกแก้วหมุนวนเหนือศีรษะของเหมี่ยวเหมี่ยวและไช่เชี่ยนหนาน ขณะที่เธอวางมือลงบนหัวสองคนนั้น

แสงสีแดงวูบวาบปกคลุมร่างเด็กสาวทั้งสอง

ร่างกายของไป๋เฉียนสั่นเล็กน้อยและหน้าผากของเธอเต็มไปด้วยเหงื่อ

เมื่อสังเกตเห็นสภาพของเธอ หัวเฟิ่งจึงกล่าวว่า “นายท่าน การใช้วิชาสยบวิญญาณนั้นต้องใช้ความพยายามอย่างมาก ยิ่งตอนนี้ใช้กับคนสองคน ไป๋เฉียนอาจจะต้องหาที่พักฟื้นเมื่อเสร็จสิ้นแล้ว”

หลังจากได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็หันไปมองไป๋เฉียน เขารู้สึกประทับใจในตัวเธอมากขึ้นไปอีก

ในตอนแรก เขารู้สึกไม่สบายใจที่ต้องถูกบังคับให้เล่นจ้ำจี้กับเธอทั้งวัน

อย่างไรก็ตาม มันก็ช่วยไม่ได้อยู่ดี เพราะในตอนนี้เขายังต้องการความช่วยเหลือจากเธอ

อย่างไรก็ตาม มุมมองของเขาที่มีต่อเธอเปลี่ยนไปแล้ว

เขาคิดว่าเขาน่าจะเพิ่มอารมณ์ร่วมและใกล้ชิดกับเธอมากกว่านี้เมื่อใช้เวลาด้วยกัน

ครู่ต่อมา พลังสีดำสองสายก็พุ่งออกมาจากเหมี่ยวเหมี่ยวและไช่เชี่ยนหนาน และถูกดูดซึมเข้าสู่ร่างกายของไป๋เฉียน

ไป๋เฉียนกลืนลูกแก้วอีกครั้งก่อนที่จะลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ

“เสร็จแล้ว ความทรงจำในช่วงนี้ของพวกเธอถูกลบไปแล้ว แต่พวกเธอจะต้องออกจากสมรภูมิแห่งทวยเทพและไม่กลับมาอีกเลยตลอดชีวิต ตราบใดที่ไม่เห็นสถานที่นี้ ความทรงจำนั้นก็ไม่น่าจะหวนกลับมา และชีวิตของพวกเธอในอนาคตจะไม่ได้รับผลกระทบ” ไป๋เฉียนกล่าวขณะปาดเหงื่อออกจากหน้าผากของเธอ

ผู้อาวุุโสเหมี่ยวและไช่หงเว่ยรีบคุกเข่าลงด้วยสีหน้าที่แสดงความซาบซึ้ง “ขอบคุณ!”

“เรื่องเล็กน้อย!” ไป๋เฉียนตกใจเล็กน้อย จึงรีบช่วยพยุงทั้งสองให้ลุกขึ้น

ในขณะเดียวกัน หลัวซีมาที่สมรภูมิแห่งทวยเทพเพื่อฝึกฝน แต่ความโหดร้ายที่เกิดขึ้นในสมรภูมิแห่งทวยเทพนั้นยิ่งกว่าจินตนาการของหลัวโชไห่

หากชะตากรรมเดียวกันที่เกิดขึ้นกับเหมี่ยวเหมี่ยวและไช่เชี่ยนหนานเกิดกับเธออีกครั้ง เขาคงไม่รู้จะอธิบายกับหลัวโชไห่ยังไง

ด้วยเหตุนี้ เขาจึงให้จี้อวิ๋นและหลัวซีออกไปจากสมรภูมิแห่งทวยเทพด้วยกัน

ส่วนสาเหตุที่เขาไม่ได้ขอให้หัวเฟิ่งทำแบบเดียวกัน เป็นเพราะความสัมพันธ์ใกล้ชิดของเธอกับไป๋เฉียน เมื่อมีเธออยู่ด้วย ไป๋เฉียนจะไม่ยอมให้หัวเฟิ่งเป็นอะไรไปไม่ว่าจะยังไงก็ตาม

จี้อวิ๋นและหลัวซีพยักหน้า พวกเขารู้ว่าที่เฉินผิงขอแบบนั้นก็เพราะเห็นแก่พวกเขา พวกเขาจึงออกไปจากสมรภูมิแห่งทวยเทพกับผู้อาวุุโสเหมี่ยวและคนอื่นๆ

“คุณไป๋ พลังของคุณลดลงมาก เราควรหาที่เงียบๆ และพักฟื้นกันสักพัก” เฉินผิงพูดกับไป๋เฉียนซึ่งหน้าซีดเล็กน้อย

เมื่อเห็นว่าเขาเป็นห่วงเธอ ไป๋เฉียนจึงชะงักไปครู่หนึ่ง เธอสบตาเขาก่อนจะก้มหน้าลง

แต่ในขณะที่พวกเขากะว่าจะหาที่พักผ่อนเงียบๆ ประมุขวานรก็กระโจนออกมา