หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3427

“เจ้ากับหมอนี่มันยังไงกันแน่ ราชินีจิ้งจอก ทำไมมันถึงเป็นห่วงเจ้าขนาดนี้?” ประมุขวานรถาม ไป๋เฉียน

ไป๋เฉียนขมวดคิ้วนิ่วหน้า “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า ประมุขวานร อย่ามายุ่งกับข้า ข้าจะเป็นอะไรกับเขามันก็เรื่องของเรา”

ประมุขวานรกัดฟันด้วยสีหน้าโกรธจัด “ทำไมเจ้าถึงไม่เลือกหน้าขนาดนี้? เจ้ามันไร้ยางอาย เจ้ากล้าหลับนอนกับผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่งได้ยังไง?”

หลังจากที่พูดอย่างนั้น เขาก็จ้องมองเฉินผิงแล้วตะโกน “ไปไกลๆ เลยนะไอ้เด็กเวร! ข้าจะไม่ยอมให้เจ้ารบกวนราชินีจิ้งจอกอีกต่อไป เธอเป็นผู้หญิงของข้า”

“พูดอะไรของแก ไอ้ลิงโสโครก? ใครกันผู้หญิงของแก? ไม่รู้จักละอายบ้างเลยเหรอ?” ไป๋เฉียนไม่นึกว่าเขาจะหวงก้างแบบนี้

“เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า ข้าตัดสินใจแล้ว และไม่มีใครได้รับอนุญาตให้แตะต้องเจ้า ข้าจะฆ่าไอ้เด็กนี่เดี๋ยวนี้ เจ้าจะได้ไม่ชายตามองใครอีก”

ขณะที่ประมุขวานรพูด รัศมีของเขาก็ปะทุออกมา และเขาก็ยื่นมือไปที่เฉินผิง

ใบหน้าของไป๋เฉียนเต็มไปด้วยความโกรธกริ้ว รัศมีของเธอก็ปะทุออกมาเช่นกัน แต่ตอนนั้นเธอยังอ่อนแรง จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าพลังของเธอไม่แข็งแกร่งเท่าเขา

เมื่อเผชิญหน้ากับรัศมีของผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดของประมุขวานรที่กำลังโกรธ เฉินผิงก็ขมวดคิ้วและใช้ร่างเกราะทองคำ

ทันใดนั้น ชิ้นส่วนเกล็ดสีทองก็ปกคลุมไปทั่วร่างกายของเขา

ประมุขวานรผงะเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นเขาก็ตั้งสติและพุ่งเข้าหาเฉินผิง

“ไม่เห็นฉันเลยหรือไง เจ้าลิงโง่”

ขณะที่เขากำลังจะโจมตีฝ่ายหลัง ก็มีเสียงร้องของผู้หญิงดังขึ้น และหัวเฟิ่งก็พ่นเปลวไฟออกจากปากของเธอ

เมื่อประมุขวานรได้ยินเสียงนั้น ใจเขาก็หล่นลงไปถึงตาตุ่ม เขาถอยกลับอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาเผยความหวาดกลัว

ทันทีที่เขาเห็นว่าเป็นหัวเฟิ่ง หน้าของเขาก้ซีดเผือด

“หะ-หัวเฟิ่ง?” เขาเอ่ยเสียงสั่น

“บังอาจ! กล้าดียังไงมาโจมตีเจ้านายของฉัน? ฉันจะฆ่าแก”

ที่แท้หัวเฟิ่งกับประมุขวานรมีอดีตต่อกันนี่เองดูเหมือนว่าฉันจะตัดสินใจถูกแล้วที่ให้เธออยู่ในสมรภูมิแห่งทวยเทพ

“ได้โปรดหยุดเถอะ ท่านหัวเฟิ่ง หยุดตีข้าได้แล้ว ข้าผิดไปแล้วและข้าขอโทษ ตกลงไหม?”

ประมุขวานรรีบร้องขอความเมตตาพร้อมกับใช้มือทั้งสองข้างบังหัวของเขา

“ครั้งหน้าจงทำตัวดีๆ เมื่อพบเจ้านายของฉัน คิดว่าแกยิ่งใหญ่เสียเต็มประดาเพราะเป็นประมุขวานรงั้นหรือ?” หัวเฟิ่งสั่งสอน

“ได้ๆ ข้าจะทำตัวดีๆ แน่นอน” ประมุขวานรพยักหน้ารัวๆ

“ตาบอดหรือไงเจ้าลิง? ไม่เห็นหรือว่าชายคนนี้เป็นบุตรแห่งมังกร จ่าฝูงแห่งเผ่าพันธุ์อสูร? แต่เจ้าก็ยังกล้าโจมตีเขาอีก อยากตายนักหรือไง” ไป๋เฉียนพูดอย่างเย็นชา

ตอนนั้นเองประมุขวานรจึงได้เพ่งมองเฉินผิงให้ถี่ถ้วน ทันทีที่สัมผัสได้ถึงรัศมีของสายเลือดมังกรในตัวฝ่ายหลัง ควบคู่ไปกับข้อเท็จจริงที่ก่อนหน้านี้หัวเฟิ่งเรียกชายคนนั้นว่านายท่าน เขาก็รู้ว่าหาเรื่องผิดคนเข้าแล้ว

“ข้าขอโทษ ลืมๆ ไปเถอะว่าข้าเคยมาที่นี่ ข้าจะไปเดี๋ยวนี้!”

เขากลัวจนต้องหายตัวไปในพริบตา