“เจ้ากับหมอนี่มันยังไงกันแน่ ราชินีจิ้งจอก ทำไมมันถึงเป็นห่วงเจ้าขนาดนี้?” ประมุขวานรถาม ไป๋เฉียน
ไป๋เฉียนขมวดคิ้วนิ่วหน้า “แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเจ้า ประมุขวานร อย่ามายุ่งกับข้า ข้าจะเป็นอะไรกับเขามันก็เรื่องของเรา”
ประมุขวานรกัดฟันด้วยสีหน้าโกรธจัด “ทำไมเจ้าถึงไม่เลือกหน้าขนาดนี้? เจ้ามันไร้ยางอาย เจ้ากล้าหลับนอนกับผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่งได้ยังไง?”
หลังจากที่พูดอย่างนั้น เขาก็จ้องมองเฉินผิงแล้วตะโกน “ไปไกลๆ เลยนะไอ้เด็กเวร! ข้าจะไม่ยอมให้เจ้ารบกวนราชินีจิ้งจอกอีกต่อไป เธอเป็นผู้หญิงของข้า”
“พูดอะไรของแก ไอ้ลิงโสโครก? ใครกันผู้หญิงของแก? ไม่รู้จักละอายบ้างเลยเหรอ?” ไป๋เฉียนไม่นึกว่าเขาจะหวงก้างแบบนี้
“เจ้าเป็นผู้หญิงของข้า ข้าตัดสินใจแล้ว และไม่มีใครได้รับอนุญาตให้แตะต้องเจ้า ข้าจะฆ่าไอ้เด็กนี่เดี๋ยวนี้ เจ้าจะได้ไม่ชายตามองใครอีก”
ขณะที่ประมุขวานรพูด รัศมีของเขาก็ปะทุออกมา และเขาก็ยื่นมือไปที่เฉินผิง
ใบหน้าของไป๋เฉียนเต็มไปด้วยความโกรธกริ้ว รัศมีของเธอก็ปะทุออกมาเช่นกัน แต่ตอนนั้นเธอยังอ่อนแรง จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าพลังของเธอไม่แข็งแกร่งเท่าเขา
เมื่อเผชิญหน้ากับรัศมีของผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดของประมุขวานรที่กำลังโกรธ เฉินผิงก็ขมวดคิ้วและใช้ร่างเกราะทองคำ
ทันใดนั้น ชิ้นส่วนเกล็ดสีทองก็ปกคลุมไปทั่วร่างกายของเขา
ประมุขวานรผงะเล็กน้อย แต่ถึงกระนั้นเขาก็ตั้งสติและพุ่งเข้าหาเฉินผิง
“ไม่เห็นฉันเลยหรือไง เจ้าลิงโง่”
ขณะที่เขากำลังจะโจมตีฝ่ายหลัง ก็มีเสียงร้องของผู้หญิงดังขึ้น และหัวเฟิ่งก็พ่นเปลวไฟออกจากปากของเธอ
เมื่อประมุขวานรได้ยินเสียงนั้น ใจเขาก็หล่นลงไปถึงตาตุ่ม เขาถอยกลับอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของเขาเผยความหวาดกลัว
ทันทีที่เขาเห็นว่าเป็นหัวเฟิ่ง หน้าของเขาก้ซีดเผือด
“หะ-หัวเฟิ่ง?” เขาเอ่ยเสียงสั่น
“บังอาจ! กล้าดียังไงมาโจมตีเจ้านายของฉัน? ฉันจะฆ่าแก”
ที่แท้หัวเฟิ่งกับประมุขวานรมีอดีตต่อกันนี่เองดูเหมือนว่าฉันจะตัดสินใจถูกแล้วที่ให้เธออยู่ในสมรภูมิแห่งทวยเทพ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...