ยาพิษของฉีเป่ยเจี๋ยนั้นน่ากลัวอย่างแท้จริง เฉินผิงใช้เวลาเกือบครึ่งวันในการช่วยหัวเฟิ่งขับพิษออกจากร่างกายของเธอ
โชคดีที่ไป๋เฉียนเฝ้าอยู่ข้างนอก ทำให้เฉินผิงวางใจได้บ้าง
ในฐานะผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด ไป๋เฉียนสามารถจัดการกับผู้บำเพ็ญเพียรทั่วๆ ไปได้อย่างง่ายดาย
“ทีนี้เราจะไปไหนดี? สมรภูมิแห่งทวยเทพอาจจะปิดลงในอีกไม่กี่วัน” ไป๋เฉียนถามเมื่อเฉินผิง ปรากฏตัวพร้อมกับหัวเฟิ่ง
“เราค่อยๆ ทำไปทีละอย่างดีกว่า แม้ว่าสมรภูมิแห่งทวยเทพจะมีโอกาสมากมาย แต่ก็แฝงด้วยอันตรายร้ายแรงเช่นกัน เราจะพึ่งโชคเป็นหลัก” เฉินผิงตอบ
เฉินผิงไม่ค่อยหวังแล้วว่าเขาจะพบสมบัติในสมรภูมิแห่งทวยเทพ
สมรภูมิอันกว้างใหญ่ทำให้การตามหาของวิเศษไม่ต่างจากงมเข็มในมหาสมุทร
ยิ่งไปกว่านั้น เขามีไข่อสูรวิญญาณอยู่ในครอบครองแล้ว แม้จะไม่รู้ว่าข้างในคือตัวอะไร แต่เฉินผิงก็มั่นใจว่ามันไม่ใช่สัตว์อสูรธรรมดา
“ได้สิ เรามาเดินไปเรื่อยๆ กันดีกว่า” ไป๋เฉียนพยักหน้า
การเข้าสู่สมรภูมิแห่งทวยเทพในครั้งนี้ทำให้เธอสามารถรวมสายเลือดของเธอเข้ากับสายเลือดของเฉินผิงได้ ซึ่งช่วยเพิ่มพลังให้สายเลือดได้อย่างมาก เป็นผลประโยชน์ที่เธอถือว่าคุ้มค่า ไม่ว่าพวกเขาจะพบของวิเศษหรือไม่ก็ตาม ก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป
สำหรับไป๋เฉียนแล้ว ตัวเฉินผิงคือสมบัติที่ล้ำค่าที่สุด หากเธอยังคงหลอมรวมสายเลือดของเธอกับเฉินผิงต่อไปและให้กำเนิดลูกของเขา สายเลือดของเธอย่อมแข็งแกร่ง
แต่เธอก็ยอมรับว่านี่เป็นเรื่องที่เธอคิดไปเองฝ่ายเดียว เมื่อพวกเขาออกไปจากสมรภูมิแห่งทวยเทพ เฉินผิงก็ไม่มีเหตุผลที่จะอยู่กับเธอและคงไม่มีภัยคุกคามเขาอีก
ไป๋เฉียนเข้าใจว่าเฉินผิงไม่ได้ขาดผู้หญิง และเขาคงไม่ทุ่มเทใจให้หรือคิดอะไรกับเธอ
ทั้งสามคนเดินไปรอบๆ อย่างไร้จุดหมาย
ในขณะเดียวกัน สมาชิกของตระกูลหนิงกำลังสำรวจเทือกเขาที่อยู่ไม่ไกลจากตำแหน่งของพวกเขา
“ผู้อาวุโสหนิง คุณรู้ได้ยังไงว่าที่นี่น่าจะมีของวิเศษ” หนิงไฉ่เฉินถามด้วยความสงสัย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...