หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3441

เมื่อเฉินผิงเห็นเจ้าอสูรพยัคฆ์สิงห์หยุดเดิน เขาก็ตระหนักได้ว่าระยะทางการเคลื่อนที่ของอสูรตัวนี้มีจำกัด ดังนั้นความคิดของเขาที่จะเลี้ยงอสูรพยัคฆ์สิงห์ให้เป็นสัตว์เลี้ยงจึงเป็นไปไม่ได้เลย

ไป๋เฉียนเข้าใจความคิดของเฉินผิงจึงพูดว่า “ไปกันเถอะ อสูรพยัคฆ์สิงห์ไม่มีแก่นอสูรอีกต่อไปแล้ว ดังนั้นพลังของมันจึงลดลงอย่างมาก การเอามันไปเป็นสัตว์เลี้ยงจะไม่ช่วยอะไรเจ้าได้มากนักหรอก”

แก่นอสูรของอสูรพยัคฆ์สิงห์ถูกเฉินผิงดูดกลืนไปแล้ว จึงทำให้ความแข็งแกร่งของอสูรพยัคฆ์สิงห์ลดลงอย่างมาก

หากพวกเขาลงมือในตอนนั้น อสูรพยัคฆ์สิงห์ตัวนั้นคงสู้พวกเขาไม่ได้อย่างแน่นอน!

เฉินผิงเหลือบมองอสูรพยัคฆ์สิงห์ และชักดาบพิฆาตมังกรออกมาทันที

“นั่นเจ้าคิดจะทำอะไรน่ะ?”

เมื่อเห็นเฉินผิงชักดาบพิฆาตมังกรออกมา ไป๋เฉียนก็แสดงความประหลาดใจว่า “แก่นอสูรพยัคฆ์สิงห์ก็ไม่มีแล้ว เจ้ากลืนกินเข้าไปแล้ว ไม่มีประโยชน์อะไรเหลืออยู่บนร่างกายของมันเลย ทำไมเจ้ายังต้องฆ่ามันอีกล่ะ?”

ท้ายที่สุดแล้ว ไป๋เฉียนก็มาจากเผ่าพันธุ์อสูรเช่นกัน ดังนั้นเธอจึงทนไม่ได้ที่จะเห็นเฉินผิงฆ่าอสูรพยัคฆ์สิงห์

ยิ่งไปกว่านั้น มีความเป็นไปได้ว่าอสูรพยัคฆ์สิงห์ในอาณาจักรนิรันดร์นั้นได้สูญพันธุ์ไปนานแล้ว จะมีหลงเหลือยู่ก็แต่ในสมรภูมิแห่งทวยเทพเท่านั้น

“ใครบอกว่าผมจะฆ่าเขา”

หลังจากที่เฉินผิงพูดจบ เขาก็เริ่มแกว่งดาบพิฆาตมังกรฟาดฟันใส่กำแพงหินทั้งสองด้านของรอยเลื่อน

รอยเส้นที่น่าขนลุกเริ่มปรากฏขึ้น เผยให้เห็นว่าจริงๆ แล้วเฉินผิงกำลังสร้างวงแหวนอาคม

ไม่นานนัก เฉินผิงก็ได้สร้างวงแหวนอาคมอำพรางขึ้นมา

เมื่อผนึกอาคมอันยิ่งใหญ่เปิดใช้งาน ไป๋เฉียนก็มองไปข้างหน้า เงาของอสูรพยัคฆ์สิงห์หายไปนานแล้ว สิ่งที่เธอเห็นคือถนนที่ว่างเปล่าทอดยาวอยู่ตรงหน้าเธอ

“อสูรพยัคฆ์สิงห์สูญเสียแก่นอสูรของมัน ทำให้ความแข็งแกร่งของมันลดลงอย่างมาก หากมีใครเข้าไปในช่องนี้ เจ้าอสูรพยัคฆ์สิงห์อาจตกอยู่ในอันตราย ผมสร้างวงแหวนอาคมอำพราง นี้เพื่อช่วยมัน ยกเว้นในกรณีที่เป็นปรมจารย์อาคมระดับสูง ก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะมองผ่านอาคมนี้เข้าไปได้ ด้วยวิธีนี้ อสูรพยัคฆ์สิงห์สามารถอยู่ที่นี่ได้อย่างสงบสุข” เฉินผิงอธิบาย

ไป๋เฉียนเหลือบมองเฉินผิง รอยยิ้มบางๆ ปรากฎบนริมฝีปากของเธอ “ข้าไม่นึกว่าเจ้าจะมีมุมที่เห็นอกเห็นใจผู้อื่นเช่นนี้” เธอกล่าว “อย่าลืมแสดงความเห็นอกเห็นใจต่อข้าด้วยล่ะ เพราะยังไงแล้ว ข้าก็บอบบางและน่าสงสารกว่าพยัคฆ์สิงห์ตัวนั้นมาก…”

เขายังได้เห็นเฉินผิงสร้างผนึกอาคมขนาดใหญ่อย่างปราณีตเมื่อสักครู่ที่แล้วด้วย

"เจ้านั่นเอง! เคล็ดวิชาของเราอยู่ที่ไหน” เมื่อจำหนิงไฉ่เฉินได้ ไป๋เฉียนท่วมท้นไปด้วยความโกรธทันที เธอก้าวไปข้างหน้าและคว้าคอเสื้อของหนิงไฉ่เฉินทันที

ต่อหน้าไป๋เฉียน หนิงไฉ่เฉินทำอะไรไม่ถูก ราวกับเป็นลูกไก่ที่ขาดพลังจะสู้กลับ!

หนิงไฉ่เฉินรีบอธิบาย “ผม... ผมมอบเคล็ดวิชาให้กับผู้อาวุโสหนิงชั่นแล้ว มันไม่อยู่กับผมแล้ว!”

“ผู้อาวุโสของเจ้าอยู่ที่ไหน?” ไป๋เฉียนถาม

หนิงไฉ่เฉินส่ายหัว เขาไม่รู้ว่าหนิงจื้อหายไปไหน หนิงจื้อบอกเพียงว่าให้เขารออยู่ที่นั่น

"คุณเฉิน ที่ผมรีบคว้าเอาเคล็ดวิชาไปเมื่อครู่นั้น ก็เป็นเพราะว่าผมเห็นอสูรพยัคฆ์สิงห์ผนึกคุณไว้ด้วยน้ำแข็งแล้ว ผมพยายามใช้วิธีนี้หันเหความสนใจของอสูรเพื่อช่วยคุณ ผมไม่ได้มีความตั้งใจที่จะเอาเปรียบคนที่อยู่ในสภาพอ่อนแออยู่แล้ว ยังไงคุณก็เคยช่วยชีวิตผมเอาไว้ครั้งหนึ่ง ผมจะเนรคุณคุณแบบนั้นได้ยังไงครับ” หนิงไฉ่เฉินกำลังอธิบายสิ่งต่างๆ ให้เฉินผิงฟังอย่างร้อนรน