หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3442

เขากลัวอย่างยิ่งว่าเฉินผิงจะหมดความอดทนและฆ่าเขา ท้ายที่สุดแล้ว ความแข็งแกร่งของเขาเทียบกับเฉินผิงไม่ติดเลย

นอกจากนี้ ทั้งไป๋เฉียนและหัวเฟิ่งก็อยู่ที่นั่นด้วย

เฉินผิงเพียงมองหนิงไฉ่เฉินด้วยสายตาเมินเฉย เขารู้ว่าหนิงไฉ่เฉินกำลังโกหก แต่เขาก็ยังยอมให้ไป๋เฉียนปล่อยตัวหนิงไฉ่เฉิน

เฉินผิงหันไปหาหนิงไฉ่เฉินแล้วถามว่า “คุณไม่รู้จริงๆ เหรอว่าผู้อาวุโสของคุณหายไปไหน?”

"ไม่รู้จริงๆ ครับ เคล็ดวิชานั้นน่าจะเป็นวิชาของพวกปีศาจ เลยทำให้พวกเราเปิดมันไม่ได้ ผู้อาวุโสหนิงชั่นบอกผมว่าจะลองหาทางดู โดยขอให้ผมรออยู่ที่นี่...” หนิงไฉ่เฉินพูดตามความจริง

ขณะที่หนิงไฉ่เฉินพูดจบ ร่างของหนิงจื้อก็ลอยลงมาจากรัศมีปีศาจที่อยู่กลางอากาศอย่างสง่างาม “เคล็ดวิชานี้เป็นมรดกตกทอดของปีศาจ ไม่อาจเข้าถึงได้ ผมพยายามใช้รัศมีของที่นี่ไข แต่ก็ไม่มีประโยชน์…”

หลังจากที่หนิงจื้อพูดจบ เขาก็ส่งมอบเคล็ดวิชานี้ให้เฉินผิงกับมืออย่างน่าประหลาดใจ

เฉินผิงรับเอาจารึกเคล็ดวิชาโบราณเพื่อถ่ายพลังวิญญาณของเขาเข้าไป แท้จริงแล้ว จารึกเคล็ดวิชาโบราณก็ยังคงนิ่งอยู่ และมองไม่เห็นเนื้อหาในนั้น

“วัตถุนี้มีประโยชน์เมื่ออยู่ในมือของปีศาจเท่านั้น ดูเหมือนว่าเราความพยายามของเราจะเสียเปล่า ในเมื่อคุณต้องการ ผมก็จะมอบคืนให้กับคุณ เราจะออกค้นหาของวิเศษอื่นๆ ต่อไป”

หลังจากที่หนิงจื้อพูดจบ เขาก็มองหนิงไฉ่เฉินอย่างรู้ใจ จากนั้นจึงหันหลังกลับและจากไป

เฉินผิงเฝ้าดูอย่างเงียบๆ ขณะที่หนิงจื้อและหนิงไฉ่เฉินเดินจากไป

ไป๋เฉียนและหัวเฟิ่งไม่ได้พูดอะไรมาก ท้ายที่สุดแล้ว จารึกเคล็ดวิชาโบราณก็ถูกส่งคืนมาอย่างรวดเร็ว

“นายท่าน แล้วเราควรทำยังไงดี? เราควรรอจนกว่าจะออกไปขอความช่วยเหลือจากท่านหลัวโชไห่แห่งหุบเขาวิญญาณโลหิตดีไหม? ยังไง เขาก็คือผู้ฝึกวิชามาร” หัวเฟิ่งถามเฉินผิง

"ไม่จำเป็นหรอก ผมเองก็นับได้ว่าเป็นผู้ฝึกวิชามารเหมือนกัน คุณสองคนรอผมอยู่ที่นี่แหละ... "

หลังจากที่เฉินผิงพูดจบ เขาก็กระโดดขึ้น ลอยตัวอยู่ท่ามกลางรัศมีปีศาจของรอยเลื่อน

ตัวตนของเขายังไม่ถูกเปิดเผย เขาอยู่ในที่มืด ส่วนเฉินผิงนั้นอยู่ในที่แจ้งว่าง นั่นคือข้อได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของหนิงจื้อ ดังนั้นเขาจึงไม่เปิดเผยตัวเองง่ายๆ แน่

“ผู้อาวุโส น่าเสียดายที่ท่านยอมให้เคล็ดวิชาไปง่ายๆ…” หนิงไฉ่เฉินพูดด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเสียใจ

“ก็เราเปิดไม่ได้ เก็บเอาไว้ก็ไม่มีประโยชน์น่า ไหนๆ แล้วก็ถือซะว่าเราช่วยคนคนหนึ่ง ถ้าเราไม่ให้เขาแล้ว คิดว่าเขาจะปล่อยเรามาไหม?” ด้วยรอยยิ้มจางๆ หนิงจื้อก็กระโดดออกมาจากรอยเลื่อน

หลังจากออกมาพ้นแล้ว หนิงจื้อก็มองย้อนกลับไปยังรอยเลื่อนที่อยู่เบื้องหลัง มีรอยยิ้มเย็นเยียบปรากฏบนริมฝีปากของเขา ใครจะไปรู้ว่าเจ้าเพื่อนยากนั่นจะได้เปิดเคล็ดวิชาได้หรือยัง ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเนื้อหาข้างในเลย!

หลังจากผ่านไปชั่วระยะเวลาหนึ่ง เฉินผิงก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นและหัวเราะออกมาทันที

ด้วยรัศมปีศาจ เขาสามารถใช้ธนูศักดิ์สิทธิ์ได้อีกครั้ง ครั้งสุดท้ายที่เขาต่อสู้กับฉีเป่ยเจี๋ย เฉินผิงใช้กำลังในร่างกายจนหมดสิ้น

สมรภูมิแห่งทวยเทพเต็มไปด้วยพลังวิญญาณ และยังมีพลังสวรรค์อยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง มันจึงสามารถเติมเต็มเฉินผิงได้อย่างรวดเร็ว