หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3447

ใบหน้าของชายคนนั้นบิดเบี้ยวจนดูน่ากลัว ทำให้เฉินผิงและพรรคพวกขนลุกชัน เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว พร้อมนำเครื่องรางลึกลับออกมาจากกระเป๋าของเขา

มันถูกประดับด้วยภาพแกะสลักอันน่าสะพรึงของวิญญาณชั่วร้ายที่แยกเขี้ยวและกางกรงเล็บ ทันทีที่เครื่องรางถูกนำออกมา สายลมน่าขนลุกก็พัดผ่านอากาศ ทำให้เกิดรัศมีอันเยือกเย็นปกคลุมเฉินผิงและพรรคพวก

ชายผู้นั้นท่องคาถาเบาๆ ด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เขาทำการร่ายมนต์ดำ ทันใดนั้นเครื่องรางก็แตกออก ปลดปล่อยฝูงวิญญาณร้ายออกมาจนเกิดความวุ่นวาย หลังจากนั้น อักขระลึกลับก็เข้าปกคลุมเฉินผิงและพรรคพวกของเขา

“ใครจะไปคิดว่ามีเครื่องรางระดับสูงเช่นนี้อยู่ในอาณาจักรนิรันดร์ด้วย…”

ขณะที่เฉินผิงสังเกตเห็นเครื่องรางที่ชายลึกลับเอาออกมาใช้ เขาก็รู้สึกประหลาดใจ ในอาณาจักรนิรันดร์ แม้แต่อุปกรณ์สื่อสารแบบง่ายที่สุดยังมีราคาสูง และทักษะสำหรับสร้างเครื่องรางก็เป็นสิ่งที่หาได้ยาก

เฉินผิงจึงรู้สึกทึ่งมากที่ชายผู้นี้มีความสามารถในการสร้างเครื่องรางที่ล้ำหน้าและทรงพลังเช่นนี้

ในขณะนั้น เฉินผิงนึกถึงหูหม่าซือ หากหูหม่าซืออยู่ที่นี่ เครื่องรางของชายคนนี้คงจะอ่อนไปเลยเมื่อเทียบกับของเขา ไม่ต่างจากเศษขยะ

ท้ายที่สุดแล้ว หูหม่าซือไม่ใช่ผู้บำเพ็ญเพียรธรรมดา แต่เป็นปรมาจารย์ด้านเครื่องรางระดับสูง

วิญญาณร้ายจำนวนมากมายวนเวียนอยู่รอบๆ เฉินผิงและพรรคพวกของเขาไม่หยุดหย่อน ทำให้เกิดรัศมีน่าขนลุกอบอวลไปในอากาศ

พวกเขาเริ่มมองเห็นไม่ชัด เกิดอาการเวียนหัวเมื่อเผชิญกับการโจมตีของฝูงวิญญาณ

“พวกนี้คือวิญญาณหมื่นศพ ทุกคนระวัง!”

อย่างไรก็ตาม ท่ามกลางความสับสนวุ่นวาย เฉิงเจียฮุ่ยโต้ตอบอย่างรวดเร็ว เธอสร้างเครื่องรางสีเหลืองขึ้นด้วยตัวเอง ดวงตาของเธอแนวแน่ เธอกัดนิ้วของเธอและวาดสัญลักษณ์ประหลาดลงบนเครื่องรางอย่างช่ำชอง

เครื่องรางสีเหลืองแตกออก ปล่อยคลื่นหมอกสีเหลืองปกคลุมพื้นที่ ทุกคนที่กำลังสับสนรวมถึงเฉินผิงได้รับการฟื้นฟู ประสาทสัมผัสของพวกเขาเฉียบคมขึ้นและรู้สึกตื่นตัวอีกครั้งหลังจากการลงมืออันเด็ดขาดของเฉิงเจียฮุ่ย

เฉินผิงมองเฉิงเจียฮุ่ยด้วยความประหลาดใจ เขาไม่นึกว่าเธอจะมีความสามารถในด้านเครื่องรางแม้จะอายุยังน้อย

“ตระกูลเฉิงเชี่ยวชาญด้านการศึกษาคาถาเครื่องราง แม้จะมีระดับการบำเพ็ญเพียรแค่กลางๆ แต่พวกเขาก็ได้รับการยกย่องว่าเป็นเลิศในด้านนี้ หลายๆ คนจากทั่วทั้งแดนใต้ล้วนใช้เครื่องรางของตระกูลเฉิง” ไป๋เฉียนอธิบายให้เฉินผิงฟัง

ในขณะเดียวกัน เริ่มมีเหงื่อผุดขึ้นมาบนหน้าผากของเฉิงเจียฮุ่ย เธอกำลังจดจ่อกับการบริกรรมคาถา เห็นได้ชัดว่าเธอลำบากอยู่ไม่น้อย พยายามดิ้นรนยับยั้งศัตรูโดยใช้เครื่องรางของเธอ

แม้แต่พ่อของเธอก็ยังไม่อาจทัดเทียมกับทักษะอันน่าเกรงขามที่เฉินผิงแสดงออกมาในขณะนั้นได้

เฉิงเจียฮุ่ยรู้สึกสับสนและตกตะลึง เธอสงสัยว่าเมื่อใดกันที่ปรมาจารย์ด้านเครื่องรางที่เก่งกาจขนาดนี้ปรากฏตัวขึ้นที่แดนใต้

อีกด้านหนึ่ง ชายผู้ซึ่งเผชิญกับเฉินผิงและพรรคพวกของเขาก่อนหน้านี้อย่างมั่นใจ มาตอนนี้กลับตกตะลึงอย่างยิ่ง เมื่อความกลัวที่เห็นได้ชัดเข้าครอบงำเขา เขารีบเผ่นหนีโดยไม่ลังเลแม้แต่นิดเดียว

เหตุผลเดียวที่เขากล้าเผชิญหน้ากับเฉินผิงและพรรคพวกนั้น เป็นเพราะเขาสามารถใช้เครื่องรางวิญญาณหมื่นศพได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อเครื่องรางนั้นไม่ได้ผล เขาก็ตระหนักว่าขืนอยู่ตรงคงมีแต่ตายสถานเดียว

“คิดจะหนีไปไหน?”

รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏที่มุมปากของเฉินผิง เขาตวัดกระบี่พิฆาตมังกรในมืออย่างรวดเร็วและแม่นยำ ทันใดนั้นลำแสงกระบี่เจิดจ้าก็ถูกปลดปล่อยออกมา ตัดผ่านร่างของชายคนนั้น การโจมตีอันทรงพลังทำให้ตัวเขาขาดสองท่อน ส่งเขาสู่ความตายในอึดใจเดียว