หลังจากสังหารชายคนนั้นแล้ว เฉินผิงก็หันไปหาเฉิงเจียฮุ่ยแล้วถามว่า “คุณรู้ไหมว่าพ่อของคุณอยู่ที่ไหน? ผมจะพาคุณไปหาเขาเดี๋ยวนี้!”
เฉิงเจียฮุ่ยอ้าปากค้างด้วยความเหลือเชื่อขณะที่เธอจ้องมองเฉินผิงพร้อมกับผงะไปชั่วขณะ เธอใช้เวลาสักพักกว่าจะตั้งสติได้ ก่อนที่จะพยักหน้าและพูดว่า “ฉันรู้...”
“ไปกันเลย!” เฉินผิงหันหลังแล้วเดินไปข้างหน้า
เฉิงเจียฮุ่ยจ้องมองร่างของเฉินผิงที่ห่างออกไปอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตามเขาไป
ในขณะเดียวกัน ไป๋เฉียนยืนนิ่งอยู่กับที่ สายตาของเธอจับจ้องไปที่ร่างที่กำลังห่างออกไปของเฉินผิง ราวกับว่าเธอหลงเขาหัวปักหัวปำ
เธอหลงเสน่ห์เฉินผิง รู้สึกว่าเขาดูเท่และน่าหลงไหลมากขึ้นเรื่อยๆ แม้จะเป็นเพียงผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่ง แต่เฉินผิงก็ดูเหมือนจะเก่งในทุกๆ เรื่อง ความชำนาญของเขาเหนือกว่าระดับทั่วไป เป็นไปได้ที่ความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาจะเหนือยิ่งกว่าไป๋เฉียนซึ่งเป็นผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด
เมื่อสังเกตเห็นสีหน้าเคลิบเคลิ้มของไป๋เฉียน หัวเฟิ่งจึงถามด้วยรอยยิ้มจางๆ “ไป๋เฉียน นายท่านของฉันเท่ใช่ไหมล่ะ?”
ไป๋เฉียนพยักหน้า “ใช่ เท่จริง ไม่นึกเลยว่าชายคนนี้จะเก่งไปเสียทุกเรื่อง...”
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวเราก็โดนทิ้งหรอก คุณมัวแต่หลงเขาหน้ามืดตามัว!” หัวเฟิ่งลากไป๋เฉียนไปกับเธอ และทั้งสองก็รีบเดินตามเฉินผิงกับเฉิงเจียฮุ่ย
ในป่าที่อยู่ห่างจากเฉินผิงและกลุ่มของเขาห้าสิบกิโลเมตร มีผู้บำเพ็ญเพียรหลายคนกำลังพักผ่อน
ผู้บำเพ็ญเพียรคนหนึ่งซึ่งดูอ่อนวัยกว่าคนอื่นๆ กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้น เขาเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด “พ่อ ผมผิดไปแล้ว ผมไม่น่าหนีไปตัวคนเดียวเลย สุดท้ายก็เลยพลัดหลงกับเฉิงเจียฮุ่ย แต่ผู้ใช้วิชามารชั่วร้ายพวกนั้นมันไล่ตามเราไม่หยุด ตอนแรกผมบอกให้เฉิงเจียฮุ่ยล่วงหน้าไปก่อนและรอผม แต่ผมกลับหาเธอไม่เจอ”
ผู้บำเพ็ญเพียรที่คุกเข่าบนพื้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเฉิงเจียหยู พี่ชายของเฉิงเจียฮุ่ย
คนที่ถือแส้ไว้ในมือและหวดแส้ใส่เฉิงเจียหยูอย่างไม่หยุดหย่อนคือเฉิงปู้ฉีหัวหน้าตระกูลเฉิง เขากำลังโกรธจัดจนแทบคุมตัวเองไม่อยู่
เขาหวงแหนลูกสาวคนเล็กของเขาเป็นที่สุด และรู้สึกไม่พอใจมากที่เธอหายไป
“คุณเฉิงปู้ฉี เราควรจะตามหาคุณเฉิงเจียฮุ่ยให้เจอก่อน ผู้ใช้วิชามารเหล่านั้นโหดเหี้ยมมาก หากพวกมันจับตัวเธอได้ ผลที่ตามมาคงยากจะคาดเดา!” ชายสูงอายุผู้มีผมสีขาวพูด
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...