ปรากฏว่าทุกครั้งที่โจวฉีใช้เนตรส่องนภา ที่จริงแล้วเขาจะใช้วงแหวนอาคมที่วางไว้อย่างลับๆ สำหรับคนที่ไม่เข้าใจ พวกเขาจะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นพลังของเนตรส่องนภา
“ถ้าอย่างนั้นก็รีบทำลายวงแหวนอาคมนี้ซะ มาดูกันว่าสมบัติแบบไหนกันที่ต้องใช้วงแหวนขนาดมหึมาขนาดนี้ปกป้อง” ฉีเป่ยเจี๋ยอุทานอย่างตื่นเต้น
“นายท่าน ได้โปรดอดทนอีกหน่อย เราต้องหาแกนกลางของวงแหวนอาคมอันกว้างใหญ่แห่งนี้ให้เจอเสียก่อน แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหาให้เจอ”
หลังจากที่โจวฉีพูดจบ เขาก็หันไปหาหลัวรุ่นหมิง ชายสูงอายุที่ไว้เคราแพะ แล้วก็พูดว่า “คุณสั่วหลัวเหมิน เราเข้าไปด้วยกันเถอะ เราต้องทำลายวงแหวนอาคม”
“เข้าใจแล้ว นายท่าน” หลัวรุ่นหมิงพยักหน้า
โจวฉีที่ตกใจรีบตำหนิหลัวรุ่นหมิง “เจ้าโง่นี่ เขาต่างหากที่ต้องเรียกว่านายท่าน ไม่ใช่ฉัน”
นอกจากพลังอันน่าเกรงขามของฉีเป่ยเจี๋ยแล้ว การที่ฉีเป่ยเจี๋ยครอบครองเนตรส่องนภาของจริงก็มากพอแล้วที่จะทำให้โจวฉีรับใช้เขาอย่างเต็มใจ และยอมลดตัวเป็นบริวารของฉีเป่ยเจี๋ย
“ฉัน... ฉันขอโทษ ฉันพูดผิด” หลัวรุ่นหมิงรีบขอโทษ
“เอาล่ะ อย่ามัวใส่ใจกับเรื่องพรรค์นี้เลย โจวฉี แกจะได้เป็นรองประมุขสำนัก ทำหน้าที่จัดการสำนักส่องนภาต่อไป รีบๆ ทำลายวงแหวนอาคมได้แล้ว ฉันสังหรณ์ใจว่าสมรภูมิแห่งทวยเทพจะเปิดได้อีกไม่นาน” ฉีเป่ยเจี๋ยรบเร้า
“ตามที่ท่านสั่ง” โจวฉีนำหน้าหลัวรุ่นหมิงและคนอื่นๆ ด้วยตัวเอง แล้วค่อยๆ ก้าวเข้าสู่วงแหวนอาคม
ขณะเดียวกันที่อีกด้านหนึ่ง เฉินผิงอยู่ที่ตรงกลางวงแหวนอาคมเพื่อค้นหาแกนกลางของมัน เฉินผิงทำอย่างกับว่าเขากำลังเดินเล่นไปตามถนนอย่างสบายๆ โดยไม่กระตุ้นกลไกป้องกันตัวของวงแหวนอาคมเลย
เมื่อเห็นเฉินผิงอยู่ในสภาพนั้น คนตระกูลเฉิงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับ ไม่มีใครกังขาในความแข็งแกร่งของเฉินผิงอีกต่อไป
แม้แต่เฉิงเจียหยูยังเบิกตากว้าง เขานับถือเฉินผิงจากใจจริง
หลังจากค้นหาอยู่สักพัก เฉินผิงก็วางฝ่ามือลงกลางอากาศเบาๆ
ขณะที่เกิดลำแสงส่องสว่าง ทุกคนก็รู้สึกตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด
พวกเขาสันนิษฐานว่าเฉินผิงจะเป็นเหมือนคนอื่นๆ ถูกกลไกป้องกันของวงแหวนอาคมซัดกระเด็น
ขณะที่ทุกคนกำลังลุ้น พวกเขาก็เห็นว่าเกิดริ้วลำแสงตามมา อาคมอยู่ตรงหน้าพวกเขาเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
จะลงแดงแล้ว...
หายไปหลายวัน ไม่สบายหรือเปล่าครับ...
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...