หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3454

ปรากฏว่าทุกครั้งที่โจวฉีใช้เนตรส่องนภา ที่จริงแล้วเขาจะใช้วงแหวนอาคมที่วางไว้อย่างลับๆ สำหรับคนที่ไม่เข้าใจ พวกเขาจะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นพลังของเนตรส่องนภา

“ถ้าอย่างนั้นก็รีบทำลายวงแหวนอาคมนี้ซะ มาดูกันว่าสมบัติแบบไหนกันที่ต้องใช้วงแหวนขนาดมหึมาขนาดนี้ปกป้อง” ฉีเป่ยเจี๋ยอุทานอย่างตื่นเต้น

“นายท่าน ได้โปรดอดทนอีกหน่อย เราต้องหาแกนกลางของวงแหวนอาคมอันกว้างใหญ่แห่งนี้ให้เจอเสียก่อน แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม ผมจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหาให้เจอ”

หลังจากที่โจวฉีพูดจบ เขาก็หันไปหาหลัวรุ่นหมิง ชายสูงอายุที่ไว้เคราแพะ แล้วก็พูดว่า “คุณสั่วหลัวเหมิน เราเข้าไปด้วยกันเถอะ เราต้องทำลายวงแหวนอาคม”

“เข้าใจแล้ว นายท่าน” หลัวรุ่นหมิงพยักหน้า

โจวฉีที่ตกใจรีบตำหนิหลัวรุ่นหมิง “เจ้าโง่นี่ เขาต่างหากที่ต้องเรียกว่านายท่าน ไม่ใช่ฉัน”

นอกจากพลังอันน่าเกรงขามของฉีเป่ยเจี๋ยแล้ว การที่ฉีเป่ยเจี๋ยครอบครองเนตรส่องนภาของจริงก็มากพอแล้วที่จะทำให้โจวฉีรับใช้เขาอย่างเต็มใจ และยอมลดตัวเป็นบริวารของฉีเป่ยเจี๋ย

“ฉัน... ฉันขอโทษ ฉันพูดผิด” หลัวรุ่นหมิงรีบขอโทษ

“เอาล่ะ อย่ามัวใส่ใจกับเรื่องพรรค์นี้เลย โจวฉี แกจะได้เป็นรองประมุขสำนัก ทำหน้าที่จัดการสำนักส่องนภาต่อไป รีบๆ ทำลายวงแหวนอาคมได้แล้ว ฉันสังหรณ์ใจว่าสมรภูมิแห่งทวยเทพจะเปิดได้อีกไม่นาน” ฉีเป่ยเจี๋ยรบเร้า

“ตามที่ท่านสั่ง” โจวฉีนำหน้าหลัวรุ่นหมิงและคนอื่นๆ ด้วยตัวเอง แล้วค่อยๆ ก้าวเข้าสู่วงแหวนอาคม

ขณะเดียวกันที่อีกด้านหนึ่ง เฉินผิงอยู่ที่ตรงกลางวงแหวนอาคมเพื่อค้นหาแกนกลางของมัน เฉินผิงทำอย่างกับว่าเขากำลังเดินเล่นไปตามถนนอย่างสบายๆ โดยไม่กระตุ้นกลไกป้องกันตัวของวงแหวนอาคมเลย

เมื่อเห็นเฉินผิงอยู่ในสภาพนั้น คนตระกูลเฉิงก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับ ไม่มีใครกังขาในความแข็งแกร่งของเฉินผิงอีกต่อไป

แม้แต่เฉิงเจียหยูยังเบิกตากว้าง เขานับถือเฉินผิงจากใจจริง

หลังจากค้นหาอยู่สักพัก เฉินผิงก็วางฝ่ามือลงกลางอากาศเบาๆ

ขณะที่เกิดลำแสงส่องสว่าง ทุกคนก็รู้สึกตึงเครียดอย่างเห็นได้ชัด

พวกเขาสันนิษฐานว่าเฉินผิงจะเป็นเหมือนคนอื่นๆ ถูกกลไกป้องกันของวงแหวนอาคมซัดกระเด็น

ขณะที่ทุกคนกำลังลุ้น พวกเขาก็เห็นว่าเกิดริ้วลำแสงตามมา อาคมอยู่ตรงหน้าพวกเขาเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง

“ถ้าอย่างนั้น พอเราพบสมบัติเมื่อไหร่ ผมต้องเป็นคนแรกที่ได้เลือกของ ผมจะเหลือของที่ผมคิดว่าไร้ประโยชน์เท่านั้นไว้ให้พวกคุณ” เฉินผิงพูดอย่างไม่ลังเล

เฉินผิงไม่ใช่คนใจกว้างมาแต่ไหนแต่ไร ที่เขาทำลายวงแหวนอาคมนี้ก็เพื่อตัวเขาเอง

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากตระกูลเฉิงตัดสินใจที่จะทำตาม พวกเขาจึงต้องยอมรับตามเงื่อนไขที่เขาเสนอ

“ไม่มีปัญหา เราตกลง หากคุณเฉินพบว่าสมบัติชิ้นนี้มีประโยชน์ ตระกูลของผมก็จะไม่เอาไป” เฉิงปู้ฉีกล่าวด้วยความกระตือรือร้น

เฉินผิงชะงักเล็กน้อย คาดไม่ถึงว่าเฉิงปู้ฉีผู้โด่งดังจะตอบตกลงอย่างเต็มใจ

เขานึกว่าเฉิงปู้ฉีจะโวยวายเสียอีก

เมื่อเฉิงปู้ฉียอมตกลง เฉินผิงจึงไม่มีอะไรจะพูดอีก “ในเมื่อพวกคุณทุกคนเห็นด้วยแล้ว งั้นก็ไปกันเลย”

จากนั้นพวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังยอดเขา