หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3458

ฉีเป่ยเจี๋ยและคนอื่นๆ ขึ้นมาถึงกลางทางก่อนถึงยอดเขาอย่างรวดเร็ว

ในขณะนั้น หัวเฟิ่งและพรรคพวกกำลังรอเฉินผิงและกลุ่มของเขาอย่างใจจดใจจ่อ โดยไม่สนใจสิ่งรอบตัวพวกเขาเลย

จนกระทั่งฉีเป่ยเจี๋ยและคนอื่นๆ เกือบจะเข้ามาหาพวกเขา หัวเฟิ่งและพวกของเธอจึงสัมผัสได้ว่าพวกเขากำลังมา

ทันทีที่หัวเฟิ่งมองเห็นฉีเป่ยเจี๋ย เธอก็ตกตะลึงอย่างยิ่ง

เมื่อฉีเป่ยเจี๋ยเห็นหัวเฟิ่ง เขาก็ผงะเช่นกัน

เขาป้อนยาพิษให้กินหัวเฟิ่งไปแล้ว แต่หัวเฟิ่งก็ยังอยู่ดีที่นี่ แสดงให้เห็นชัดเจนว่าหัวเฟิ่งไม่เป็นอะไรเลย

เมื่อนึกถึงตอนที่หัวเฟิ่งอัญเชิญสามราชาและสี่ประมุข ฉีเป่ยเจี๋ยก็เริ่มวิตก

“คนของตระกูลเฉิงก็มาที่นี่เช่นกัน…” โจวฉีไม่รู้จักหัวเฟิ่งและไป๋เฉียน แต่เขาจำ เฉิงเจียฮุ่ยและเฉิงเจียหยูได้ตั้งแต่แรกเห็น

แน่นอนว่าโจวฉีรู้จักสองคนนั้น

เพราะในแดนใต้นั้น วงแหวนอาคมและคาถาเครื่องรางของตระกูลเฉิงค่อนข้างมีชื่อเสียง

โจวฉีรอบรู้ในศาสตร์แห่งวงแหวนอาคมและคาถาเครื่องรางไม่น้อย เขาจึงรู้จักตระกูลเฉิงเป็นอย่างดี

“ตระกูลเฉิง?” ฉีเป่ยเจี๋ยขมวดคิ้ว “ตระกูลที่ขึ้นชื่อเรื่องเรื่องวงแหวนอาคมและเครื่องรางงั้นหรือ?”

“สองคนนั้นเป็นเด็กตระกูลเฉิงจริงๆ ด้วย ถ้าทั้งสองคนอยู่ที่นี่ เฉิงปู้ฉีหัวหน้าตระกูลเฉิงก็ต้องอยู่ที่นี่เช่นกัน” โจวฉีชี้ไปที่เฉิงเจียฮุ่ยและเฉิงเจียหยูที่เขากำลังพูดถึง

“แกรู้จักสองคนนั้นด้วยเหรอ?” ฉีเป่ยเจี๋ยถามโจวฉี

ฉีเป่ยเจี๋ยถามถึงหัวเฟิ่งและไป๋เฉียน โจวฉีเพียงพยักหน้า

ในขณะนั้น หัวเฟิ่งก็เป็นกังวลอย่างมากเช่นกัน เธอตระหนักดีถึงความแข็งแกร่งของฉีเป่ยเจี๋ย ในเมื่อไป๋เฉียนปรากฎตัว จึงแทบเป็นไปไม่ได้เลยที่พวกเขาจะรับมือกับฉีเป่ยเจี๋ยได้

เขาไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดหัวเฟิ่งผู้ซึ่งยังไปไม่ถึงขั้นผู้ทุกข์ยากถึงได้รับความยำเกรงจากผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ด

“นายท่าน ในเมื่อตระกูลเฉิงอยู่ตัวที่นี่ พวกเขาก็อาจค้นพบบางอย่างเข้าให้แล้ว ผมขอแนะนำให้พวกเราเปิดฉาก จับตัวคนของตระกูลเฉิงสองคนนั้นแล้วบังคับให้พวกเขาทำตามที่เราสั่ง จะต้องมีวงแหวนอาคมบนยอดเขานี้แน่ เราต้องให้คนของตระกูลเฉิงเดินนำหน้า ให้พวกมันเป็นตัวล่อกับดัก...” โจวฉีต้องการให้ฉีเป่ยเจี๋ยลงมือจับตัวเฉิงเจียฮุ่ยและเฉิงเจียหยู

หลังจากนั้น เขาวางแผนที่จะควบคุมตระกูลเฉิงทั้งหมดโดยใช้สองคนนั้น โดยให้พวกเขาเป้นฝ่ายเดินนำ

ด้วยแผนนี้ คนของสำนักส่องนภาจะไม่ต้องล้มตายอีก ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขาได้เสียบรรดาศิษย์ไปจำนวนหนึ่งระหว่างการเดินทาง

“อย่าโจมตีพวกเขา!” เมื่อได้ยินเช่นนั้น ฉีเป่ยเจี๋ยก็สะดุ้งทันที ร่างกายของเขาสั่นเล็กน้อย

“นายท่าน พวกเรามีเยอะกว่า เราต้องกลัวพวกเขาด้วยเหรอ?” โจวฉีรู้สึกมึนงงอย่างยิ่ง

“เงียบ” ฉีเป่ยเจี๋ยจ้องมองโจวฉีด้วยสายดุๆ ทำให้เขาหุบปาก

หลังจากที่ต่างฝ่ายต่างไม่พูดอะไรเลย ฉีเป่ยเจี๋ยก็ค่อยๆ ถอยออกมา จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังยอดเขา