เฉินผิงวางฝ่ามือลงเบาๆ ทำให้เกิดรอยแยก แรงดึงดูดมหาศาลพยายามดูดเขาเข้าไป
อย่างไรก็ตาม เฉินผิงต้านเอาไว้ ไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองถูกดูดเข้าไป
ฝ่ามือของเฉินผิงส่องแสงระยิบระยับ จากนั้นแสงก็แผ่ออกไปทุกทิศทางผ่านแกนกลาง
ในชั่วพริบตานั้น แสงสีทองส่องประกายก็สาดซัดไปทั่ววงแหวนอาคม
รอยแยกค่อยๆ หายไป และต่อจากนั้นวงแหวนอาคมก็แตกสลายราวกับเศษแก้วชิ้นใหญ่ มันหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ในขณะนั้น ศิษย์ที่ได้รับบาดเจ็บของสำนักส่องนภารู้สึกทึ่งยิ่งกว่าเดิม ใครๆ ก็รู้ว่าการจะเดินผ่านวงแหวนอาคมนั้น แค่ต้องค้นหาตำแหน่งของแกนกลางให้เจอก็พอ ไม่จำเป็นต้องทำลายวงแหวนอาคม
อย่างไรก็ตาม เฉินผิงสามารถทำลายวงแหวนอาคมได้โดยตรง เมื่อวงแหวนอาคมถูกทำลาย ห้องโถงใหญ่อันงดงามเมื่อครู่ก็หายวับไปอย่างน่าอัศจรรย์ ไม่เหลือร่องรอยใดๆ
เมื่อศิษย์ที่ได้รับบาดเจ็บของสำนักส่องนภามองไปรอบๆ ก็พบว่าพวกเขาอยู่บนยอดเขาที่ล้อมรอบด้วยหมอกบางๆ แม้แต่เงาของห้องโถงใหญ่ก็หายไปแล้ว
ขณะที่คนทั้งกลุ่มตกตะลึง เฉินผิงก็เดินไปหาพวกเขา
“พวกคุณมาจากสำนักส่องนภาเหรอ?” เฉินผิงถาม
หนึ่งในศิษย์สำนักส่องนภาพยักหน้าแล้วถามอย่างแหยๆ “สหาย เรามาจากสำนักส่องนภา ขอถามได้ไหมว่าคุณเป็นใคร?”
เฉินผิงไม่ตอบ แต่เขายังคงถามต่อไปว่า “คนของสำนักส่องนภาคนอื่นๆ กับประมุขสำนักอยู่ที่ไหน?”
เฉินผิงไม่รู้ว่าเหตุใดรอยแยกที่เกิดเมื่อครู่จึงสร้างแรงดึงดูดที่แข็งแกร่งเช่นนี้ เขากลัวว่าตัวเองอาจตกอยู่ในอันตรายหากถูกดูดเข้าไป เขาก็เลยต้านเอาไว้และทำลายวงแหวนอาคมทั้งหมดในที่สุด
วงแหวนอาคมถูกทำลาย รอยแยกหายไป และแม้แต่ห้องโถงใหญ่ก็หายไปด้วย แต่เฉินผิงกลับไม่เห็นวี่แววของฉีเป่ยเจี๋ยและคนอื่นๆ เลย ซึ่งทำให้เขารู้สึกแปลกใจจนต้องถาม
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็นึกเสียใจในทันใด ดูเหมือนว่าวงแหวนอาคมที่เขาเพิ่งเจอเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเราจะเจอวงแหวนอาคมอีก ปัญหาก็คืออาคมเหล่านั้นไม่ได้อยู่ในมิติเดียวกัน! คนที่สามารถออกแบบวงแหวนอาคมและมิติที่ซับซ้อนแบบนี้ต้องเป็นเซียนแน่ๆ!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...