หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3463

เฉินผิงวางฝ่ามือลงเบาๆ ทำให้เกิดรอยแยก แรงดึงดูดมหาศาลพยายามดูดเขาเข้าไป

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงต้านเอาไว้ ไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองถูกดูดเข้าไป

ฝ่ามือของเฉินผิงส่องแสงระยิบระยับ จากนั้นแสงก็แผ่ออกไปทุกทิศทางผ่านแกนกลาง

ในชั่วพริบตานั้น แสงสีทองส่องประกายก็สาดซัดไปทั่ววงแหวนอาคม

รอยแยกค่อยๆ หายไป และต่อจากนั้นวงแหวนอาคมก็แตกสลายราวกับเศษแก้วชิ้นใหญ่ มันหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ในขณะนั้น ศิษย์ที่ได้รับบาดเจ็บของสำนักส่องนภารู้สึกทึ่งยิ่งกว่าเดิม ใครๆ ก็รู้ว่าการจะเดินผ่านวงแหวนอาคมนั้น แค่ต้องค้นหาตำแหน่งของแกนกลางให้เจอก็พอ ไม่จำเป็นต้องทำลายวงแหวนอาคม

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงสามารถทำลายวงแหวนอาคมได้โดยตรง เมื่อวงแหวนอาคมถูกทำลาย ห้องโถงใหญ่อันงดงามเมื่อครู่ก็หายวับไปอย่างน่าอัศจรรย์ ไม่เหลือร่องรอยใดๆ

เมื่อศิษย์ที่ได้รับบาดเจ็บของสำนักส่องนภามองไปรอบๆ ก็พบว่าพวกเขาอยู่บนยอดเขาที่ล้อมรอบด้วยหมอกบางๆ แม้แต่เงาของห้องโถงใหญ่ก็หายไปแล้ว

ขณะที่คนทั้งกลุ่มตกตะลึง เฉินผิงก็เดินไปหาพวกเขา

“พวกคุณมาจากสำนักส่องนภาเหรอ?” เฉินผิงถาม

หนึ่งในศิษย์สำนักส่องนภาพยักหน้าแล้วถามอย่างแหยๆ “สหาย เรามาจากสำนักส่องนภา ขอถามได้ไหมว่าคุณเป็นใคร?”

เฉินผิงไม่ตอบ แต่เขายังคงถามต่อไปว่า “คนของสำนักส่องนภาคนอื่นๆ กับประมุขสำนักอยู่ที่ไหน?”

เฉินผิงไม่รู้ว่าเหตุใดรอยแยกที่เกิดเมื่อครู่จึงสร้างแรงดึงดูดที่แข็งแกร่งเช่นนี้ เขากลัวว่าตัวเองอาจตกอยู่ในอันตรายหากถูกดูดเข้าไป เขาก็เลยต้านเอาไว้และทำลายวงแหวนอาคมทั้งหมดในที่สุด

วงแหวนอาคมถูกทำลาย รอยแยกหายไป และแม้แต่ห้องโถงใหญ่ก็หายไปด้วย แต่เฉินผิงกลับไม่เห็นวี่แววของฉีเป่ยเจี๋ยและคนอื่นๆ เลย ซึ่งทำให้เขารู้สึกแปลกใจจนต้องถาม

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เฉินผิงก็นึกเสียใจในทันใด ดูเหมือนว่าวงแหวนอาคมที่เขาเพิ่งเจอเป็นเพียงจุดเริ่มต้นเท่านั้น ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเราจะเจอวงแหวนอาคมอีก ปัญหาก็คืออาคมเหล่านั้นไม่ได้อยู่ในมิติเดียวกัน! คนที่สามารถออกแบบวงแหวนอาคมและมิติที่ซับซ้อนแบบนี้ต้องเป็นเซียนแน่ๆ!

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ศิษย์ของสำนักส่องนภาก็พากันตกใจ แต่ก่อนที่พวกเขาจะทันได้ป้องกันตัว เฉินผิงก็สะบัดมือกะทันหัน ประกายแสงพุ่งผ่านไป และหัวของศิษย์ที่บาดเจ็บสาหัสของสำนักส่องนภาก็หลุดจากบ่า

หลังจากสังหารศิษย์ของสำนักส่องนภาแล้ว เฉินผิงก็เริ่มหาวิธีเข้าสู่วงแหวนอาคมอันถัดไป

ในขณะเดียวกัน หลังจากที่ฉีเป่ยเจี๋ยและคนอื่นๆ ถูกดูดเข้าไป พวกเขาก็พบว่าตัวเองอยู่ในอีกมิติหนึ่ง กำลังยืนอยู่ท่ามกลางทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่ไม่มีที่สิ้นสุด

พื้นที่โดยรอบราบเรียบและทอดยาวออกไปสุดลูกหูลูกตา มีฝุ่นควันฟุ้งจากที่ไกลๆ และแผ่นดินสั่นสะเทือนราวกับว่ากองทัพขนาดมหึมากำลังเคลื่อนพล

โจวฉีจ้องมองไปยังฝุ่นควันที่ฟุ้งกระจายจากระยะไกล เสียงของเขาสั่นเทาขณะถามว่า “นายท่าน นั่นอะไรน่ะ?”

ฉีเป่ยเจี๋ยขมวดคิ้วในขณะที่เขาเพ่งมองไปทางนั้น

เหล่าสัตว์อสูรเริ่มมารวมตัวกันจากทุกทิศทางอย่างรวดเร็ว พวกมันมีหลายร้อยตัว แต่ละตัวมีขนาดใหญ่มาก ทั้งกัดฟันและคำราม ดูดุร้ายบ้าเลือดเป็นที่สุด