หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3464

“สัตว์อสูรเพียบเลย! วิ่ง! วิ่งเร็วเข้า!” ศิษย์สำนักส่องนภาแตกตื่นเมื่อเห็นสัตว์อสูรจำนวนมาก

ในขณะนั้น โจวฉีตั้งสติและรีบขวางพวกที่กำลังพยายามหนี “อย่าวิ่ง! นี่น่าจะเป็นวงแหวนลวงตา พวกเราหลุดเข้ามาในวงแหวนลวงตา เมื่อกี้เราอยู่ที่ภูเขา แล้วจู่ๆ จะมาโผล่ที่ทุ่งหญ้าได้ยังไง?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ศิษย์สำนักส่องนภาก็คิดได้ พวกเขาคิดว่าตัวเองติดอยู่ในวงแหวนลวงตาอย่างไม่ต้องสงสัย และสัตว์อสูรที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาคือภาพลวงตาไม่ผิดแน่

พอคิดได้ดังนั้น พวกเขาจึงไม่หวาดกลัวอีกต่อไป อย่างไรก็ตาม ลึกๆ ในใจฉีเป่ยเจี๋ยยังนึกสงสัย เขาอ่านวงแหวนลวงตาไม่ได้ แต่สัตว์อสูรที่อยู่รอบตัวเขาทุกทิศทางให้ความรู้สึกสมจริงเกินไป

เขารู้สึกว่าสัตว์อสูรเหล่านั้นดูเหมือนจะไม่ใช่ของปลอม อย่างไรก็ตาม เขายังไม่แน่ใจนัก

“ฮึ! แค่วงแหวนลวงตาน่ะหลอกฉันไม่ได้หรอก ก็แค่ของเด็กเล่น!” เมื่อตระหนักว่ามันเป็นภาพลวงตา รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของโจวฉี จากนั้นเขาก็เริ่มประสานอินพร้อมบริกรรมคาถาเสียงเบา

ทันใดนั้น เครื่องรางก็ปะทุออกมาจากร่างของโจวฉี จากนั้นก็ลุกไหม้กลางอากาศ!

“พลังด้านบวกและลบ สวรรค์และโลก และวิญญาณแห่งภาพลวงตา จงอยู่ใต้บัญชาของข้า จงทะยานขึ้นไปในอากาศและพิชิตมังกร ด้วยลูกธนูศักดิ์สิทธิ์ ทุกสิ่งจะถูกทำลายล้าง!”

โจวฉีร่ายคาถาเพื่อทำลายวงแหวนลวงตา เปลวไฟจากเครื่องรางลุกโชนรุนแรงยิ่งขึ้น

อย่างไรก็ตาม สัตว์อสูรที่ล้อมทุกทิศดูเหมือนจะไม่เป็นอะไรเลย พวกมันยังคงพุ่งเข้าหาพวกเขา

เมื่อเห็นสัตว์อสูรที่อยู่รอบๆ ศิษย์สำนักส่องนภาก็เริ่มตื่นตระหนกอีกครั้ง

พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมคาถาของโจวฉีถึงไม่ได้ผล

เมื่อเห็นว่าสัตว์อสูรเหล่านั้นกำลังจะพุ่งเข้ามาถึงตัว ฉีเป่ยเจี๋ยก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้เนตรส่องนภาอีกครั้ง

ทุกสิ่งล้วนทัดเทียมกันภายใต้เนตรส่องนภา และไม่มีใครหนีพ้นจากการเพ่งพินิจของมันได้

เมื่อเนตรส่องนภาถูกใช้งาน สวรรค์และโลกก็เปลี่ยนสีในทันที แต่สัตว์อสูรยังคงส่งเสียงคำรามต่อขณะที่พวกมันพุ่งเข้าหาฉีเป่ยเจี๋ยและพรรคพวก

สีหน้าของฉีเป่ยเจี๋ยเปลี่ยนไปอย่างมาก “นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา สัตว์อสูรพวกนี้มันของจริง วิ่ง! วิ่งเร็วเข้า!”

“หนี! หนีเร็ว!” ในที่สุดโจวฉีก็เลิกหวังพึ่งคาถาของตัวเอง เขาหันขวับและเริ่มวิ่ง ถ้าฉันไม่รีบหนี สัตว์อสูรพวกนั้นคงเหยียบฉันจนตาย!

“บัดซบ! ที่นี่มันนรกขุมไหนกัน! มีของวิเศษอยู่ที่นี่หรือเปล่าเถอะ? จู่ๆ พวกเรามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง?” เมื่อมองดูทุ่งหญ้าที่ไม่มีที่สิ้นสุดรอบๆ ตัวเขา โจวฉีก็รู้สึกกระวนกระวาย

เขาไม่อยากติดอยู่ที่นี่ ถ้าสมรภูมิแห่งทวยเทพปิด พวกเขาก็คงติดแหงกอยู่ในนี้

หลังจากนั้น พวกเขาก็คงไม่รู้ว่าสมรภูมิแห่งทวยเทพจะเปิดอีกครั้งเมื่อไหร่

ศิษย์สำนักส่องนภามองไปรอบๆ อย่างสับสนและถามด้วยความกังวลใจ “นายท่าน เราจะทำยังไงดี?”

“จะไปทำอะไรได้อีกล่ะ? ก็ต้องหาทางออก ไม่อย่างนั้นเราจะติดอยู่ที่นี่ตลอดไป” โจวฉีถอนหายใจ เขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากพาศิษย์คนอื่นๆ หาวิธีออกไป

ไม่นานหลังจากที่โจวฉีและพรรคพวกของเขาหนีไป จุดที่พวกเขาเคยยืนอยู่ก็เกิดระลอกคลื่นในอากาศ หลังจากนั้นอักขระอาคมก็พุ่งสูงราวกับคลื่น

รอยแยกปรากฏขึ้นทีละน้อยในความว่างเปล่า และเฉินผิงก็กระโจนออกมา

กลายเป็นว่ามันคือวงแหวนลวงตา ซึ่งแม้แต่เนตรส่องนภาของฉีเป่ยเจี๋ยยังดูไม่ออก พวกเขาเลยเข้าใจผิดว่าเป็นของจริง