หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3469

“รับมืออสุนีบาต?” ฉีเป่ยเจี๋ยผงะเช่นกัน จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมองเฉินผิงกลางอากาศ ทันใดนั้นเขาก็เข้าใจ “พวกแกโดนหลอกแล้ว คนที่เผชิญกับอสุนีบาตไม่ใช่ฉัน นี่พวกแกตาบอดหรือเปล่า?”

ทันทีที่เขาพูดอย่างนั้น โจวฉีและคนอื่นๆ ก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

พวกเขาเห็นว่ารูปลักษณ์ของเฉินผิงเปลี่ยนไปแล้ว เขาสวมชุดเกราะสีทองตั้งแต่หัวจรดเท้า รัศมีที่น่าสะพรึงกลัวแผ่ออกมาจากตัวเขาและพุ่งออกไปทุกทิศทาง

เขายืนตระหง่านราวเทพแห่งสงคราม ดวงตาของเขาเบิกกว้าง และมังกรสีทองก็ปรากฏตัวขึ้นด้านหลังเขา มันคำรามอย่างไม่หยุดหย่อน

มังกรทองคำรามขณะที่มันพุ่งเข้าหาอสุนีบาตทมิฬ พอมันอ้าปากออก มันก็กลืนอสุนีบาตทมิฬไปจนหมด

ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกาย พลังจุติในตัวเขาเริ่มกะพริบไม่หยุด จุติอัสนีและประกายไฟสาดแสงจ้า ขณะที่จุติอัสนีเองก็พลุ่งพล่านอย่างดุเดือด

แรงดึงดูดมหาศาลเริ่มกลืนรัศมีจุติภายในอสุนีบาตทมิฬ

เมื่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดนั้น โจวฉีก็ตกตะลึงอย่างสิ้นเชิง เขาไม่นึกเลยว่าฉีเป่ยเจี๋ยที่เขาเห็นก่อนหน้านี้แท้จริงแล้วคือเฉินผิงที่ปลอมตัว

เวรเอ้ย! ความผิดฉันเองที่ประมาทเกินไปตอนนั้นเราถูกสัตว์อสูรโจมตี ทั้งหวาดกลัวและหวาดหวั่นจนฉันไม่ทันได้สังเกต!

ฉีเป่ยเจี๋ยเองก็ทำหน้าสับสนขณะที่เขามองเฉินผิงกลางอากาศ

“เป็นไปได้ยังไง? เขาเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่ง แล้วเขาทำให้เกิดอสุนีบาตทมิฬได้ยัง? มันเป็นไปไม่ได้ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? หมอนี่เป็นใครกันแน่?”

เขามึนงงไปหมด

นับตั้งแต่ที่ได้รับโชคโดยบังเอิญในถ้ำกลืนปีศาจ เขาก็คิดว่าตัวเองคือคนที่เก่งกาจที่สุดบนเขาเทียนโหมวมาโดยตลอด

อย่างไรก็ตาม เมื่อเห็นเฉินผิงในขณะนั้น ฉีเป่ยเจี๋ยก็ชักจะกังขา

เมื่อเฉินผิงกลั่นพลังและดูดกลืนอสุนีบาตทมิฬ เมฆอสุนีบาตบนท้องฟ้าก็ค่อยๆ กระจัดกระจาย

ระหว่างนั้นเอง ลำแสงหลากสีจากภายในตำหนักก็พุ่งตรงขึ้นไปบนท้องฟ้า

แสงหลากสีอันเจิดจ้าส่องมาที่เฉินผิง ทำให้ชุดเกราะสีทองของเขาพร่างพราวยิ่งกว่าเดิม

แม้จะมีรูปร่างเล็ก แต่เสียงคำรามก็ดังก้องไปทั่วยอดเขา รัศมีที่น่าสะพรึงกลัวเกือบทำให้เฉินผิงร่วงลงพื้น

ยิ่งไปกว่านั้น กิเลนน้อยเริ่มเปล่งแสงสีทองออกมา รัศมีที่คุ้นเคยกระทบเข้าที่หน้าเขา

“นี่มันรัศมีของฉันไม่ใช่เหรอ?”

เฉินผิงผงะไปชั่วขณะหนึ่ง ต่อมาเขาก็ถึงบางอ้อ ที่กิเลนน้อยกัดเขาเมื่อครู่ก็เพื่อยอมรับให้เขาเป็นเจ้านายด้วยการดื่มเลือดของเขา จากนั้นมันก็จะครอบครองรัศมีของเขา

“ขอโทษ ฉันเข้าใจแกผิดไป เพียงแต่ว่าร่างเล็กๆ ของแกไม่เหมาะที่จะใช้เป็นสัตว์พาหนะ ฉันทุ่มเทให้แกมากเสียจนพลังเกือบหมดตัว ตอนนี้ฉันแทบไม่มีแรงที่จะเดินแล้ว” เฉินผิงพูดอย่างอ่อนล้า โดยถือกิเลนน้อยไว้ในมือ

เขาประหลาดใจเมื่อกิเลนน้อยแลบลิ้นใส่เขา จากนั้นมันก็หมุนตัวอย่างรวดเร็ว แล้ววิ่งกลับเข้าไปในแหวนเก็บของ

เมื่อเห็นเช่นนั้น เฉินผิงก็ได้แต่หัวเราะอย่างช่วยไม่ได้ เขาไม่คาดหวังอะไรอีกแล้ว เพราะเขาไม่คิดว่ากิเลนขนาดเท่าฝ่ามือจะแบกเขาไปไหนมาไหนได้

สำหรับตอนนี้แค่ดูแลมันก็พอไว้รอให้มันโตขึ้นหลังจากนั้นระยะหนึ่งพอถึงตอนนั้นฉันจะมีอสูรวิญญาณเป็นสัตว์พาหนะและจะไม่มีใครในอาณาจักรนิรันดร์เทียบฉันได้!