หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3471

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามีพลังสามเผ่าพันธุ์ เจ้าควรจะรู้ว่าในอาณาจักรอันกว้างใหญ่หลายแห่ง ผู้ครอบครองพลังสามเผ่าพันธุ์นั้นมีอยู่ไม่มากนัก ดูเหมือนว่าเจ้าจะมีความสามารถที่ไม่ธรรมดา เจ้าหนุ่ม ถ้าอย่างนั้นข้าก็มั่นใจว่าจะมอบมรดกของข้าให้กับเจ้า!”

ใบหน้าของชายชราเต็มไปด้วยความยินดี

“ท่านเป็นใคร?” เฉินผิงถาม

“ข้าคือเซียนอัคคีวิญญาณ ข้าใช้เวลาทั้งชีวิตในการบำเพ็ญเพียรศาสตร์เพลิงระดับสูง เจ้าโชคดีที่ได้พบกับข้า ข้าสลักเคล็ดวิชาต่อสู้ของข้าลงที่ผิวด้านในของหม้อต้มสัมฤทธิ์ เพื่อตามหาคนที่ถูกโชคชะตาเลือก ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าโชคชะตาจะพาสายเลือดมังกรมาหาข้า!” เซียนอัคคีวิญญาณ พูดช้าๆ

“เซียนอัคคีวิญญาณ?”

เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน จากนั้นเขาก็ถามว่า “ในเมื่อท่านก็ควบคุมไฟได้ แล้วใครทรงพลังมากกว่ากัน ท่านหรือมารอเวจี?”

“มารอเวจี? นั่นคือคนที่ฝังเพลิงปีศาจไว้ในตัวเจ้าเหรอ?” เซียนอัคคีวิญญาณถาม

ถ้าเฉินผิงมีเพลิงปีศาจ มันก็คงมาจากการฝึกสอนของมารอเวจี

เฉินผิงส่ายหัว “ถึงวิชาไฟของผมจะมีต้นตอมาจากเขา แต่มันก็ไม่ใช่สิ่งที่เขาสอนผม…”

“เจ้าไม่เห็นหรือว่าตอนที่เพลิงปีศาจของเจ้าปะทะกับเปลวไฟของข้า มันดูไม่ต่างจากผู้ใหญ่รังแกเด็กเลย? มารอเวจีของเจ้าไม่ได้มีน้ำยาอะไร เพลิงปีศาจที่น่าเกรงขามที่สุดในเผ่ามารคือจ้าวมารเพลิง น่าเสียดายที่ข้าไม่ได้เจอเขาในสนามรบ ไม่อย่างนั้นคงได้สู้กับเขาไปแล้ว” เซียนอัคคีวิญญาณดูผิดหวัง

เมื่อได้ฟังคำพูดของเซียนอัคคีวิญญาณ เฉินผิงก็รู้สึกเสียวสันหลังวาบ ในสายตาของเซียนอัคคีวิญญาณ มารอเวจีแทบไม่ต่างจากมดปลวก เฉินผิงนึกไม่ออกเลยว่าศัตรูในอนาคตของเขาจะน่ากลัวขนาดไหน

เฉินผิงนั่งคิดเงียบๆ เขาพยายามหนักมากในอาณาจักรนิรันดร์ มุ่งมั่นที่จะเป็นเลิศและไม่กลัวสิ่งใด

กระนั้นเขาก็ยังไม่ถึงจุดที่จะพิชิตอาณาจักรนิรันดร์ได้ เมื่อเขาค้นพบว่ามันเป็นเพียงอาณาจักรระดับล่าง

นอกเหนือจากอาณาจักรนิรันดร์แล้ว ยังมีอาณาจักรอื่นอีกนับไม่ถ้วน

เขาเป็นเหมือนนักเรียนที่ทุ่มเท ขยันเรียนอย่างหนัก อยากจะเป็นนักเรียนดีเด่นของโรงเรียน

ในสายตาของเขา การเป็นที่หนึ่งในโรงเรียนถือเป็นความสำเร็จขั้นสูงสุด!