หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3472

แต่แล้ววันหนึ่งก็มีคนมาบอกว่านอกเหนือจากโรงเรียนนี้แล้ว ยังมีโรงเรียนอื่นอีกนับไม่ถ้วน พร้อมด้วยนักเรียนที่โดดเด่นเหนือนักเรียนระดับต้นๆ ของโรงเรียนแห่งนี้เสียอีก!

ความจริงข้อนี้ยากที่เฉินผิงจะรับได้

“การพยายามอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเพื่อให้ได้เป็นเซียนยังไม่เพียงพองั้นหรือ?” เฉินผิงพึมพำกับตัวเอง

เป้าหมายของเฉินผิงคือการขึ้นไปถึงขั้นเซียนและตามหาพ่อของเขา

“เพื่อให้ได้เป็นเซียน?” เซียนอัคคีวิญญาณระเบิดเสียงหัวเราะออกมา “เจ้ารู้ไหมว่าในอาณาจักรเซียนนั้น การได้ขึ้นเป็นเซียนถือว่าอยู่ในระดับต่ำที่สุด? และเจ้าควรจะรู้ว่าอาณาจักรเซียนเป็นเพียงอาณาจักรเดียวในทั่วทั้งอาณาจักรแดนสรวง อาณาจักรแดนสรวงแบ่งออกเป็นสามสิบหกชั้น แต่ละชั้นมีอาณาจักรอีกนับไม่ถ้วน ลองคิดดูเอาก็แล้วกันว่าอะไรคืออาณาจักรนิรันดร์ และอะไรคือเซียน”

เฉินผิงยังคงเงียบ สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึมอย่างมาก

เมื่อเห็นท่าทีของของเฉินผิง เซียนอัคคีวิญญาณก็หัวเราะอีกครั้ง “ไม่ต้องท้อแท้ขนาดนั้น แม้จะมีอาณาจักรนับพัน แต่คนที่มีความสามารถระดับเจ้าหาได้ยาก ตราบใดที่เจ้าไม่ยอมแพ้และหมั่นฝึกฝนทักษะของเจ้าอย่างขันแข็ง ในวันหน้าเจ้าจะได้เป็นใหญ่แน่ เมื่อถึงเวลานั้นก้อย่าลืมข้าเสียล่ะ ท้ายที่สุดข้าก็ไม่ต่างจากอาจารย์ของเจ้า แม้ว่ามรดกที่ข้าทิ้งไว้จะเป็นเพียงเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ที่เรียบง่าย แต่ก็น่าจะเพียงพอสำหรับเจ้าในตอนนี้”

เซียนอัคคีวิญญาณคงกลัวว่าเฉินผิงจะเสียใจและท้อแท้ เขาจึงปลอบใจเฉินผิง

“ขอบคุณครับ!” เฉินผิงพยักหน้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นอีกครั้ง

“ผู้อาวุโส ท่านได้ผนึกสมรภูมิแห่งทวยเทพแห่งนี้หรือเปล่า? สมรภูมิแห่งทวยเทพหลายๆ แห่งในอาณาจักรนิรันดร์ถูกผนึกแล้ว” เฉินผิงถาม

สมรภูมิแห่งทวยเทพถูกปิดผนึก ทำให้คนทั่วไปไม่สามารถเข้าไปได้ง่ายๆ!

เซียนอัคคีวิญญาณพยักหน้า “ใช่ ในตอนนั้นหลายๆ ฝ่ายตกอยู่ในความสับสนวุ่นวาย และผู้บำเพ็ญเพียรหลายล้านคนล้มตาย มีอาวุธศักดิ์สิทธิ์และของวิเศษนับไม่ถ้วนถูกทิ้งเอาไว้ หากไม่ปิดผนึก อาณาจักรมนุษย์คงกลายเป็นแดนเถื่อน ของวิเศษเหล่านี้แม้จะมหัศจรรย์แต่ก็ทำให้จิตใจมัวเมา ยุยงให้ผู้คนเข่นฆ่ากัน”