หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3473

“กิเลน? พูดอะไรของเจ้า นี่ไม่ใช่กิเลน! นี่มันอสูรกลืนสวรรค์ มันคือสัตว์พาหนะของจ้าวมารสีชาดระดับเก้า” เซียนอัคคีวิญญาณอุทาน

“สัตว์พาหนะของมาร? นี่ไม่ใช่กิเลนหรอกเหรอ? แล้วอสูรกลืนสวรรค์คืออะไร?” เฉินผิงมีสีหน้าสับสน

“อสูรกลืนสวรรค์เป็นสัตว์ที่ดุร้ายมาก ยากต่อการสยบ ว่ากันว่าสืบเชื้อสายมาจากกิเลนและอสูรเขมือบฟ้า ถึงข้าจะไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่อสูรกลืนสวรรค์มันมาวางไข่ในสมรภูมิแห่งทวยเทพได้ยังไง? และจ้าวมารสีชาดจะไม่มาที่นี่แล้วหรือ? มันแปลก แปลกจริงๆ...”

ใบหน้าของเซียนอัคคีวิญญาณเต็มไปด้วยความสับสน

เมื่อได้ยินแบบนั้น เฉินผิงก็ตระหนักว่าเหตุใดเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวน้อยถึงดูคล้ายกิเลนนัก มันเป็นลูกผสมนี่เอง

ไม่ว่าจะเป็นกิเลนหรืออสูรกลืนสวรรค์ เฉินผิงก็ลงแรงไปมากกับการฟักไข่และสร้างความผูกพันธ์กับมัน ดังนั้นเขาจะเลี้ยงมันไว้

เมื่อใส่อสูรกลืนสวรรค์ตัวน้อยกลับเข้าไปในแหวนเก็บของแล้ว เฉินผิงก็ถามเซียนอัคคีวิญญาณว่า “ท่านครับ แล้วนาฬิกาเรือนนี้เป็นของวิเศษที่เกี่ยวกับเวลาหรือเปล่า และมันทรงพลังไหม?”

เซียนอัคคีวิญญาณเหลือบมองนาฬิกาในมือของเฉินผิง เขาอธิบายอย่างไม่ใส่ใจว่า “นี่เป็นของวิเศษแห่งกาลเวลา แต่ดูเหมือนว่าจะได้รับความเสียหาย ด้วยฝีมือของเจ้าในตอนนี้เจ้าคงใช้มันได้ อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้อาจจะใช้ได้อีกไม่กี่ครั้ง มันมีประโยชน์สำหรับเจ้าในตอนนี้ แต่เมื่อเจ้าได้ขึ้นเป็นเซียนเมื่อไหร่ เจ้าจะไม่ต้องการมันอีก”

พอได้ยินแบบนั้น เฉินผิงก็รีบถามต่อไปว่า “ท่านครับ ท่านช่วยสอนวิธีใช้งานของวิเศษชิ้นนี้ให้ผมได้ไหม?”

“ข้ามาเพื่อสอนเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ให้เจ้าก็จริง แต่เจ้าก็ทำอย่างกับว่าข้าเป็นอาจารย์ของเจ้าจริงๆ ขอให้ข้าสอนนั่นสอนนี่อยู่ได้”

เซียนอัคคีวิญญาณจ้องมองเฉินผิงพลางโบกมือเบาๆ ลำแสงก็เข้าสู่ทะเลจิตสำนึกของเฉินผิง

“ท่านครับ เวทย์ศักดิ์สิทธิ์นี้เรียกว่าอะไร?” เฉินผิงถาม เขาสัมผัสได้ถึงเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ในทะเลจิตสำนึกของเขา

“นี่คือท่าเท้าประกายไฟ ถ้าเจ้าสกัดมันได้แล้ว เจ้าจะสามารถเดินทางได้หลายร้อยไมล์ในก้าวเดียว ถ้าเจ้าเผชิญหน้ากับศัตรูที่ไม่สามารถเอาชนะได้ ก็ให้ใช้ท่าเท้าประกายไฟเพื่อหลบหนี” เซียนอัคคีวิญญาณอธิบาย

“ฮะ? วิชาที่เอาไว้หนี?” เฉินผิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ “ผมใช้สายฟ้าวายุได้อยู่แล้ว ซึ่งทำให้ผมวิ่งได้เร็วมาก...”

“เจ้านี่มันไม่เข้าใจอะไรเลย ท่าเท้าสายลมช่วยเพิ่มความเร็วด้วยการเพิ่มความถี่ในการวิ่งของเจ้าในทางกลับกัน ท่าเท้าประกายไฟของข้าสามารถช่วยให้เจ้าย้ายมิติได้ ซึ่งทำให้เดินทางไกลได้นับร้อยไมล์ในก้าวเดียว ข้าอุตส่าห์สอนวิชาให้เจ้า แต่เจ้านี่มันช่างเลือกเหลือเกิน ข้าจะไม่สอนเจ้าอีกแล้ว...”

เฉินผิงกลัวว่าฉีเป่ยเจี๋ยอาจจะยังอยู่ข้างนอก ถ้าเขารีบออกไปจะเหมือนเดินเข้าถ้ำเสือหรือเปล่า?

หลังแอบสังเกตอยู่สักพัก เขาก็เห็นว่าฉีเป่ยเจี๋ยไม่ได้อยู่ข้างนอก หลังจากที่เฉินผิงใช้ปราณสัมผัสสำรวจพื้นที่รอบๆ อย่างระมัดระวัง เขาจึงกล้าก้าวออกจากห้องโถงใหญ่!

ขณะที่เฉินผิงก้าวออกจากห้องโถง จู่ๆ มันก็หายไปราวกับว่ามันไม่เคยมีอยู่เลย

“นายท่าน...”

ในขณะนั้น หัวเฟิ่งและคนอื่นๆ รีบขึ้นมาจากระหว่างทางขึ้นเขา

“พวกคุณมาที่นี่ได้ยังไง?” เฉินผิงถาม

“เราเห็นว่าคนที่ชื่อฉีเป่ยเจี๋ยไปแล้ว เราเลยกลัวว่าคุณอาจตกอยู่ในอันตรายจึงรีบมาหา คุณปลอดภัยไหม?” หัวเฟิ่งดูกังวล