“กิเลน? พูดอะไรของเจ้า นี่ไม่ใช่กิเลน! นี่มันอสูรกลืนสวรรค์ มันคือสัตว์พาหนะของจ้าวมารสีชาดระดับเก้า” เซียนอัคคีวิญญาณอุทาน
“สัตว์พาหนะของมาร? นี่ไม่ใช่กิเลนหรอกเหรอ? แล้วอสูรกลืนสวรรค์คืออะไร?” เฉินผิงมีสีหน้าสับสน
“อสูรกลืนสวรรค์เป็นสัตว์ที่ดุร้ายมาก ยากต่อการสยบ ว่ากันว่าสืบเชื้อสายมาจากกิเลนและอสูรเขมือบฟ้า ถึงข้าจะไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่อสูรกลืนสวรรค์มันมาวางไข่ในสมรภูมิแห่งทวยเทพได้ยังไง? และจ้าวมารสีชาดจะไม่มาที่นี่แล้วหรือ? มันแปลก แปลกจริงๆ...”
ใบหน้าของเซียนอัคคีวิญญาณเต็มไปด้วยความสับสน
เมื่อได้ยินแบบนั้น เฉินผิงก็ตระหนักว่าเหตุใดเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวน้อยถึงดูคล้ายกิเลนนัก มันเป็นลูกผสมนี่เอง
ไม่ว่าจะเป็นกิเลนหรืออสูรกลืนสวรรค์ เฉินผิงก็ลงแรงไปมากกับการฟักไข่และสร้างความผูกพันธ์กับมัน ดังนั้นเขาจะเลี้ยงมันไว้
เมื่อใส่อสูรกลืนสวรรค์ตัวน้อยกลับเข้าไปในแหวนเก็บของแล้ว เฉินผิงก็ถามเซียนอัคคีวิญญาณว่า “ท่านครับ แล้วนาฬิกาเรือนนี้เป็นของวิเศษที่เกี่ยวกับเวลาหรือเปล่า และมันทรงพลังไหม?”
เซียนอัคคีวิญญาณเหลือบมองนาฬิกาในมือของเฉินผิง เขาอธิบายอย่างไม่ใส่ใจว่า “นี่เป็นของวิเศษแห่งกาลเวลา แต่ดูเหมือนว่าจะได้รับความเสียหาย ด้วยฝีมือของเจ้าในตอนนี้เจ้าคงใช้มันได้ อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้อาจจะใช้ได้อีกไม่กี่ครั้ง มันมีประโยชน์สำหรับเจ้าในตอนนี้ แต่เมื่อเจ้าได้ขึ้นเป็นเซียนเมื่อไหร่ เจ้าจะไม่ต้องการมันอีก”
พอได้ยินแบบนั้น เฉินผิงก็รีบถามต่อไปว่า “ท่านครับ ท่านช่วยสอนวิธีใช้งานของวิเศษชิ้นนี้ให้ผมได้ไหม?”
“ข้ามาเพื่อสอนเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ให้เจ้าก็จริง แต่เจ้าก็ทำอย่างกับว่าข้าเป็นอาจารย์ของเจ้าจริงๆ ขอให้ข้าสอนนั่นสอนนี่อยู่ได้”
เซียนอัคคีวิญญาณจ้องมองเฉินผิงพลางโบกมือเบาๆ ลำแสงก็เข้าสู่ทะเลจิตสำนึกของเฉินผิง
“ท่านครับ เวทย์ศักดิ์สิทธิ์นี้เรียกว่าอะไร?” เฉินผิงถาม เขาสัมผัสได้ถึงเวทย์ศักดิ์สิทธิ์ในทะเลจิตสำนึกของเขา
“นี่คือท่าเท้าประกายไฟ ถ้าเจ้าสกัดมันได้แล้ว เจ้าจะสามารถเดินทางได้หลายร้อยไมล์ในก้าวเดียว ถ้าเจ้าเผชิญหน้ากับศัตรูที่ไม่สามารถเอาชนะได้ ก็ให้ใช้ท่าเท้าประกายไฟเพื่อหลบหนี” เซียนอัคคีวิญญาณอธิบาย
“ฮะ? วิชาที่เอาไว้หนี?” เฉินผิงพูดไม่ออกไปชั่วขณะ “ผมใช้สายฟ้าวายุได้อยู่แล้ว ซึ่งทำให้ผมวิ่งได้เร็วมาก...”
“เจ้านี่มันไม่เข้าใจอะไรเลย ท่าเท้าสายลมช่วยเพิ่มความเร็วด้วยการเพิ่มความถี่ในการวิ่งของเจ้าในทางกลับกัน ท่าเท้าประกายไฟของข้าสามารถช่วยให้เจ้าย้ายมิติได้ ซึ่งทำให้เดินทางไกลได้นับร้อยไมล์ในก้าวเดียว ข้าอุตส่าห์สอนวิชาให้เจ้า แต่เจ้านี่มันช่างเลือกเหลือเกิน ข้าจะไม่สอนเจ้าอีกแล้ว...”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...