“มนุษย์จะทำทุกอย่างเพื่อสิ่งที่ต้องการ นี่คือความจริงที่ไม่เปลี่ยนแปลงทุกยุคสมัย เพราะเราได้เข้าสู่สมรภูมิแห่งทวยเทพแล้ว เราจึงต้องเตรียมใจที่จะถูกสังหาร ท้ายที่สุดแล้ว ในสมรภูมิแห่งทวยเทพแห่งนี้ไม่มีกฎระเบียบ มันคือการเอาชีวิตรอดของผู้ที่แข็งแรงที่สุด คือที่ซึ่งนักล่าเข่นฆ่าเหยื่อ” เฉินผิงกล่าวพร้อมกับถอนหายใจ
ทั้งสามคนเดินต่อไป พบร่างของผู้บำเพ็ญเพียรอย่างต่อเนื่องตลอดทาง
ดูเหมือนว่าเมื่อสมรภูมิแห่งทวยเทพใกล้จะปิดลง ผู้บำเพ็ญเพียรเหล่านี้จึงฆ่ากันอย่างสนุกสนาน
หากพวกเขาไม่ลงมือตั้งแต่ตอนนี้ พวกเขาก็อาจพลาดโอกาส
ในขณะเดียวกัน ไม่ไกลจากเฉินผิงและพรรคพวก โจวฉีและสำนักส่องนภากำลังฉลองชัยชนะของพวกเขา
ในทางกลับกัน ฉีเป่ยเจี๋ยเดินไปข้างหน้าด้วยสีหน้าเย็นชา
ระหว่างทางเขาเข่นฆ่าและปล้นชิงสมบัติของผู้บำเพ็ญเพียรคนอื่นๆ
เมื่อสมรภูมิแห่งทวยเทพจะปิดตัวลงในอีกไม่นาน ฉีเป่ยเจี๋ยเลือกที่จะฆ่าผู้อื่นอย่างโหดเหี้ยมเพื่อชิงของวิเศษแทนที่จะเสียเวลาตามหา
“เพราะติดตามนายท่าน พวกเราถึงได้รวยเละขนาดนี้! นายท่านนี่เก่งจริงๆ ในอนาคตทั่วทั้งเขาเทียนโหมวจะได้รู้ซึ้งถึงพลังของท่าน สำนักส่องนภาช่างโชคดีจริงๆ!” โจวฉีอุทานและยกย่องฉีเป่ยเจี๋ยตลอดเวลา
ใบหน้าของโจวฉี เต็มไปด้วยความยินดีขณะที่ชมฉีเป่ยเจี๋ยไม่ขาดปาก!
คำเยินยอของโจวฉี ทำให้ฉีเป่ยเจี๋ยรู้สึกพอใจ และเขาก็เผยรอยยิ้มเยือกเย็น “เขาเทียนโหมวน่ะไม่เห็นจะมีอะไรเลย ฉันอยากจะขึ้นครองแดนใต้ รวมถึงอาณาจักรนิรันดร์ทั้งหมดด้วย”
ฉีเป่ยเจี๋ยมีแผนการอันทะเยอทะยาน เมื่อดูจากประสบการณ์พิเศษที่เขาได้เผชิญ ประสบการณ์ที่คนอื่นไม่เคยได้เจอ
“ถูกแล้ว ท่านควรจะได้เป็นเจ้าแห่งอาณาจักรนิรันดร์ เมื่อถึงเวลานั้น ท่านจะสามารถกำจัดเจ้าแคว้นทั้งห้าและสมาพันธ์ผนึกมารได้!” โจวฉีตะโกน
เขาไม่แสดงความยำเกรงต่อเจ้าแคว้นทั้งห้าด้วยซ้ำ
“ทะเยอทะยานเหลือเกินนะ เป็นแค่ผู้ใช้วิชามารแท้ๆ ไม่รู้จักหวั่นเกรงเจ้าแคว้นทั้งห้าเลยหรือ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...