หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3476

“ของวิเศษของพวกแก?” ฉีเป่ยเจี๋ยยิ้ม ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม “ของในมือฉันก็ต้องเป็นของฉัน ถ้าอยากได้ก็มาแย่งไปสิ จะเปลืองแรงพูดทำไม? ที่นี่คือสมรภูมิแห่งทวยเทพ ที่ซึ่งผู้แข็งแกร่งจะได้สมบัติไป หรือกลัวว่าจะเอาชนะฉันไม่ได้ ก็เลยเกลี้ยกล่อมให้ฉันมอบของวิเศษให้พวกแก?”

ท่าทีดูถูกเหยียดหยามของฉีเป่ยเจี๋ยทำให้ชายหนุ่มที่ถือกริชไว้ในมือโกรธเคือง “เจ้าคนโง่เขลา! เราให้โอกาสแกแล้ว ยังมีหน้ามาจองหองอีก ... “

ฉีเป่ยเจี๋ยหัวเราะดังลั่น “ฉันจองหองได้เพราะฉันแข็งแกร่ง ถ้าแกแน่จริงก็แสดงให้ฉันดูสิ…”

“แก...”

ชายหนุ่มจ้องมองฉีเป่ยเจี๋ย เตรียมที่จะพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับกริชในมือ!

อย่างไรก็ตาม หม่าถงผู้เป็นหัวหน้าหยุดเขาไว้ “จางเหว่ยอย่าหลงกลคำยั่วยุของเขา ถ้าต้องสู้เราก็จะสู้ด้วยกัน”

จากนั้น จางเหว่ยก็ถอยออกมาพร้อมกริชในมือ

ชายผิวขาวพูดกับฉีเป่ยเจี๋ย “สหายเอ๋ย พวกเราเบญจเอกอุเป็นตัวแทนของห้าสำนักใหญ่ ต่อให้คุณออกไปจากสมรภูมิแห่งทวยเทพพร้อมกับสมบัติเหล่านี้ คุณคิดว่าจะสามารถไปจากเขาเทียนโหมว ได้หรือ? ถึงคุณจะดูถูกเราได้ แต่คุณสามารถเพิกเฉยต่อห้าสำนักใหญ่ที่หนุนหลังเราได้หรือเปล่า?”

ดูเหมือนว่าหม่าถงพยายามจะเอาสมบัติที่ฉีเป่ยเจี๋ยชิงไปคืนมาโดยละมุนละม่อม

“ต่อให้ฉันฆ่าพวกแกห้าคนในตอนนี้ แล้วใครมันจะไปรู้ว่าฉันเป็นคนทำ? ถึงแม้พวกแกจะมีห้าสำนักใหญ่หนุนหลังก็ตาม” ฉีเป่ยเจี๋ยเยาะเย้ย

ใบหน้าของหม่าถงถมึงทึง เขากัดฟันพลางพูดว่า “ในเมื่อคุณไม่ยอมร่วมมือ ก็อย่ามาโทษพวกเราแล้วกัน…”

สิ้นเสียงคำรามของเขา คนที่เหลือก็เตรียมพร้อมต่อสู้

“น่าขำสิ้นดี!”

ฉีเป่ยเจี๋ยตะคอกอย่างเย็นชา จากนั้นจึงใช้ฝ่ามือฟาดลงล่างอย่างรวดเร็ว

มือสีดำขนาดมหึมาลอยลงมา ปกคลุมท้องฟ้าและบดบังดวงอาทิตย์!

ทั้งห้าคนจ้องมองมือสีดำขนาดยักษ์ ใบหน้าของพวกเขาซีดเซียวขณะที่ถอยกลับไปด้านหลัง