หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3477

ฉีเป่ยเจี๋ยปัดที่หน้าผากของตนเบาๆ ทำให้เห็นดวงตาปรากฏขึ้น

ท้องฟ้าพลันมืดลง จู่ๆ คนทั้งห้าที่หายตัวไปก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าเขาอีกครั้ง

ทันทีที่สัมผัสได้ถึงพลังเนตรส่องนภาของฉีเป่ยเจี๋ย พวกเขาทั้งห้าก็ถึงกับต้องประหลาดใจ

“โจมตี!” ชายผิวขาวตะโกนขึ้นและพุ่งเข้าหาฉีเป่ยเจี๋ยด้วยความเร็วดุจสายฟ้าพร้อมกับคนที่เหลือ

แต่เพราะได้เนตรส่องนภาช่วย ฉีเป่ยเจี๋ยจึงสามารถมองเห็นการโจมตีของพวกเขาได้อย่างชัดเจน

การเคลื่อนไหวของฉีเป่ยเจี๋ย รวดเร็วเสียจนคนทั้งห้าไม่สามารถจับความเคลื่อนไหวของเขาได้แม้แต่น้อย!

ไม่นานก็มีควันสีดำปรากฏขึ้นและพุ่งตรงเข้าใส่พวกเขา

คนทั้งห้าสามารถหลบหลีกควันนั้นได้อย่างเชี่ยวชาญด้วยการใช้วงแหวนอาคม

ในขณะที่ฉีเป่ยเจี๋ยกำลังต่อสู้กับเบญจเอกอุนั้นเอง เฉินผิงและคนอื่นๆ ก็มาถึง

เฉินผิงสังเกตเห็นฉีเป่ยเจี๋ยได้ในทันที

“เกิดอะไรขึ้น?” ไป๋เฉียนถามด้วยความสับสนขณะมองดูการต่อสู้

“จะเป็นไปได้มั้ยว่าฉีเป่ยเจี๋ยคือคนที่ฆ่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานทั้งหมด?” หัวเฟิ่งถามอย่างสงสัยเมื่อเธอเห็นฉีเป่ยเจี๋ยกำลังต่อสู้กับคนอื่นๆ

“มันก็เป็นไปได้” เฉินผิงเห็นด้วย

เนื่องจากสมรภูมิแห่งทวยเทพกำลังจะจบลง จึงมีความเป็นไปได้ที่ฉีเป่ยเจี๋ยจะทำการสังหารผู้คนอย่างสนุกสนาน

“ทั้งห้านี้มีพลังที่ค่อนข้างแข็งแกร่ง ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่ฉีเป่ยเจี๋ยจะเอาชนะพวกเขาได้” ไป๋เฉียนตั้งข้อสังเกต บุคคลทั้งห้าเป็นถึงระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่หกและเจ็ด แม้จะไม่ทรงพลังเทียบเท่ากับองค์ราชาที่สามและสี่ แต่ก็ถือได้ว่าเป็นคู่ต่อสู้ที่น่าเกรงขาม

ยิ่งไปกว่านั้น ฉีเป่ยเจี๋ยยังเป็นเพียงระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่แปดเท่านั้น เขาอาจจะไม่สามารถเอาชนะคนเหล่านี้ได้

“เขาพยายามจะฆ่านายท่าน! นี่นับว่าเป็นโอกาสที่ดีที่จะสั่งสอนบทเรียนให้เขาได้รู้สำนึกแล้วฆ่าเขาซะ…” หัวเฟิ่งต้องการให้ฉีเป่ยเจี๋ยถึงวาระในทันที

แต่ถึงกระนั้น เฉินผิงกลับพูดออกมาอย่างเคร่งขรึมว่า “ฉีเป่ยเจี๋ยจะไม่แพ้ คนทั้งห้านี้ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา!”

ทันทีที่เขาพูดจบ ก็มีเสียงกึกก้องดังขึ้นในอากาศ

ฉีเป่ยเจี๋ยเพิ่งออกมาจากถ้ำกลืนปีศาจ ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่คนทั้งห้าจะไม่รู้จักเขา ยังไงเสีย เขาก็ไม่ใช่ปรมาจารย์ในอดีตอย่างแน่นอน

ชายที่เหลือทั้งสี่โจมตีหมอกสีดำที่อยู่รอบๆ อย่างไม่ลดละ แต่ความพยายามของพวกเขาก็ไร้ผล

“ยังไงพวกแกก็กำลังจะตายอยู่แล้ว ดังนั้นไม่จำเป็นต้องรู้หรอกว่าฉันเป็นใคร”

รัศมีของฉีเป่ยเจี๋ยแผ่ซ่านออกมาทันทีที่เขายกมือขึ้น หมอกสีดำบดบังท้องฟ้าและดวงอาทิตย์ราวกับเมฆครึ้ม ก่อนที่พวกมันจะพุ่งเข้าหาชายทั้งสี่

“เรารีบไปกันเถอะ...” เฉินผิงมองดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้น เขารีบคว้าตัวหัวเฟิ่งและไป๋เฉียนออกจากที่เกิดเหตุทันที

“นายท่าน ทำไมเราถึงไม่ร่วมมือกับชายทั้งสี่คนนั้นล่ะ บางทีเราอาจฆ่าฉีเป่ยเจี๋ยได้นะ!” หัวเฟิ่งถามอย่างงุนงง

“ถ้าเรายื่นมือเข้าช่วย ทั้งสี่คนนั้นจะต้องหนีไป ไม่มีทางที่พวกเขาจะร่วมมือกับพวกเราอย่างแน่นอน ทุกคนที่นี่ล้วนแต่เห็นแก่ตัว การจะสร้างพันธมิตรกับพวกเขานั้นมันไม่ได้ง่ายอย่างที่คิดหรอกนะ” เฉินผิงอธิบายขณะวิ่งหนี

ไม่นานหลังจากที่เฉินผิงและคนอื่นๆ จากไป ฉีเป่ยเจี๋ยก็ปล่อยพลังหมอกสีดำบดขยี้ร่างของชายทั้งสี่คนทันที เลือดของพวกเขาสาดกระเซ็นไปทั่ว

เห็นได้ชัดว่าฉีเป่ยเจี๋ยสามารถฆ่าพวกเขาได้อย่างง่ายดายเพียงใด