หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3481

“คุณกล้าดียังไงถึงมาพูดจากับผมแบบนี้! คุณนี่มันรนหาที่ตายซะแล้ว” เมื่อเฉินผิงพูดจบ เขาก็ก้าวหลบไปด้านข้างหนึ่งก้าว

ที่ข้างหลัง ไป๋เฉียนเปล่งรัศมีพลังระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่เจ็ดออกมาทันที

รัศมีพลังอันท่วมท้นส่งผลให้ชายชราในชุดสีเทาถูกกดลงบนพื้นในทันที

เมื่อสัมผัสได้ถึงรัศมีพลังระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่เจ็ดของไป๋เฉียน ใบหน้าของเหล่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานคนอื่นๆ ก็พลันซีดลง พวกเขารีบถอยหนีไปในทันใด

“เจ้ากล้าดียังไงถึงได้มาพูดจากับเฉินผิงเช่นนั้น ดูท่าเจ้าคงจะเบื่อชีวิตแล้วสินะ!” ไป๋เฉียนมองไปยังชายชราชุดสีเทาและพูดออกมาอย่างดูถูกเหยียดหยาม

ชายชราในชุดสีเทาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เขารีบร้องขอความเมตตาทันที “ไว้ชีวิตฉัน ไว้ชีวิตฉันด้วย ฉันผิดไปแล้ว ฉันผิดไปแล้ว...”

เมื่อเห็นชายชรายอมรับผิด ไป๋เฉียนก็โบกมือของเธอเบาๆ และชายชราในชุดสีเทาก็ถูกส่งกระเด็นออกไปหลายกิโลเมตรในทันใด

เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า เหล่าผู้ฝึกบำเพ็ญฌานคนอื่นๆ ต่างก็หันหลังหนีเพื่อเอาชีวิตรอด

คนเหล่านี้เป็นเพียงพวกอันธพาลที่คอยรังแกผู้อ่อนแอและเกรงกลัวต่อผู้ที่แข็งแกร่ง

ภายในวงแหวนอาคม เฉิงปู้ฉีเต็มไปด้วยความรู้สึกตื่นเต้น “นั่นคุณเฉิน! เป็นคุณเฉินและเพื่อนของเขา..."

ครอบครัวตระกูลเฉิงที่เหลือต่างก็รู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งเช่นกัน

วงแหวนอาคมถูกปิดใช้งานอย่างรวดเร็ว หมอกสีขาวสลายไป และสมาชิกทุกคนของตระกูลเฉิงก็ปรากฏตัวออกมาจากวงแหวนอาคม

เฉิงปู้ฉีกล่าวอย่างซาบซึ้งว่า "คุณเฉิน เราไม่รู้จะขอบคุณยังไงดี คุณช่วยชีวิตพวกเราไว้อีกครั้งแล้ว..."

“คุณเฉิง ไม่จำเป็นต้องมากพิธีหรอกครับ ดูเหมือนว่าสองสามวันที่ผ่านมานี้สมรภูมิแห่งทวยเทพจะยิ่งวุ่นวายมากขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย พวกเราควรร่วมมือและออกไปจากที่นี่พร้อมกัน” เฉินผิงกล่าว

“คุณเฉิน คุณจะไม่อยู่ต่ออีกสักสองสามวันเหรอ?” เฉิงปู้ฉีถามด้วยความสงสัย

“ไม่มีประโยชน์ที่จะรออีกต่อไป ผมคิดว่าสมรภูมิแห่งทวยเทพนี้ได้ถูกผู้อื่นค้นหาอย่างละเอียดแล้ว การค้นหาสมบัติใดๆ ในตอนนี้คงเป็นเรื่องที่ค่อนข้างลำบาก” เฉินผิงกล่าวพร้อมส่ายศีรษะ

“มันเยี่ยมมากๆ เลยที่คุณเฉินจะไปกับเรา!” เฉิงปู้ฉีรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

เมื่อเฉินผิงและคนของเขาอยู่เคียงข้าง เฉิงปู้ฉีจึงไม่จำเป็นต้องกลัวใครจะปรารถนาในสิ่งของของพวกเขาอีกต่อไป

ทันทีที่คำพูดของเฉิงปู้ฉีจบลง รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวสายหนึ่งก็พัดเข้ามาจากระยะไกล ส่งผลให้ทั่วทั้งท้องฟ้ามืดลงทันที

“เจ้าไม่มีทางจัดการกับผู้ชายคนนี้ได้ด้วยตัวคนเดียวอย่างแน่นอน แม้ว่าข้าเองจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา แต่อย่างน้อยข้าก็สามารถช่วยเจ้าได้” ไป๋เฉียนเสนอ

ไป๋เฉียนซึ่งเป็นผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่เจ็ด แน่นอนว่าเธอยังพอที่จะสามารถต่อกรกับฉีเป่ยเจี๋ยได้เล็กน้อย

“ไม่ต้องห่วงผม ตราบใดที่คุณสามารถหนีไปได้ ผมสามารถหาทางเอาตัวรอดเองได้ ไม่อย่างนั้นก็จะไม่มีใครหนีรอดไปได้ทั้งนั้น” เฉินผิงพูดอย่างกังวล

เมื่อเห็นท่าทีของเฉินผิง ไป๋เฉียนก็ทำได้เพียงพยักหน้าเห็นด้วย บางทีการที่เฉินผิงไม่มีสิ่งที่ต้องเป็นกังวลเหนี่ยวรั้งไว้ เขาจะต้องสามารถหลบหนีไปได้อย่างแน่นอน

“จะไม่มีใครหนีรอดไปได้ทั้งนั้น!”

ฉีเป่ยเจี๋ยรู้ว่าเฉินผิงต้องการปล่อยให้ทุกคนหลบหนี เขาจึงชิงลงมือก่อน ทันใดนั้น ดาบยาวสีดำก็พุ่งตรงเข้าใส่เฉินผิง

“ไปซะ!” เฉินผิงก็ปล่อยลำแสงสีทองจำนวนนับไม่ถ้วนพร้อมกับเสียงตะโกนที่ดังสนั่น ร่างเกราะทองคำก็ปกคลุมร่างกายของเขาไว้อย่างแน่นหนาทันที

นอกจากนี้ ใต้เท้าของเฉินผิงก็มีเปลวไฟสองดวงปะทุขึ้นอย่างน่าประหลาด ทันใดนั้น ร่างของเฉินผิงก็หายไป ดาบยาวของฉีเป่ยเจี๋ยแทงทะลุได้เพียงภาพเงาที่หลงเหลืออยู่ของเฉินผิงเท่านั้น

“คาถาย้ายมิติอย่างนั้นเหรอ? ไม่คิดเลยว่าแกจะสามารถหลบหลีกได้เร็วขนาดนี้” ฉีเป่ยเจี๋ยอุทานด้วยความประหลาดใจเล็กน้อย