หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3482

เฉินผิงต้องประหลาดใจเมื่อมองไปยังจุดที่เขายืนตอนนี้ มันห่างจากจุดเดิมที่เขายืนอยู่หลายสิบเมตรเลยทีเดียว

เฉินผิงขมวดคิ้ว เขาแค่บังเอิญใช้วิชาเท้าประกายไฟ นี่ขนาดยังไม่เชี่ยวชาญดีนัก แค่ถอยหลังไปก้าวเดียวเขาก็เคลื่อนที่ได้ไกลหลายสิบเมตรแล้ว!

พอได้รู้ว่าวิชาเท้าประกายไฟมีประโยชน์ถึงเพียงนี้ เขาก็รู้สึกเสียดายอย่างมาก หากเขาไม่ทำให้เซียนอัคคีวิญญาณขุ่นเคืองในตอนนั้น บางทีเขาอาจสามารถฝึกใช้วิชาเท้าประกายไฟให้เคลื่อนที่ไปได้หลายเมตรกว่านี้ในชั่วพริบตา

ด้วยเหตุนี้ เฉินผิงจึงไม่จำเป็นต้องกลัวฉีเป่ยเจี๋ยอีกต่อไป แต่ถึงกระนั้น ไม่มีประโยชน์อันใดที่จะมานั่งเสียดาย เนื่องจากอดีตนั้นเป็นสิ่งที่ไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้

เขาทำได้เพียงพัฒนาวิชานี้อย่างค่อยเป็นค่อยไปด้วยตัวเองในอนาคต

ขณะเดียวกันนั้น ทั้งไป๋เฉียน หัวเฟิ่งและเหล่าสมาชิกตระกูลเฉิงต่างก็กำลังหลบหนีอย่างเร่งรีบ พวกเขาสร้างวงแหวนอาคมไว้เพื่อขัดขวางการไล่ล่าของฉีเป่ยเจี๋ย แต่ถึงกระนั้น ดูเหมือนว่าฉีเป่ยเจี๋ยจะไม่ได้สนใจพวกเขาเลย แต่กลับมุ่งความสนใจไปที่เฉินผิงเพียงผู้เดียวเท่านั้น

ไม่นานหลังจากนั้น รัศมีมารอันท่วมท้นของฉีเป่ยเจี๋ยได้แผ่ออกจากร่างและรวมตัวกันจนกลายเป็นเสือที่ดุร้ายพุ่งตรงเข้าใส่เฉินผิง

เมื่อเห็นดังนั้น เฉินผิงก็พยายามใช้วิชาเท้าประกายไฟเพื่อหลบหลีกอีกครั้ง แต่ทว่า เขาก็พลาดท่าในครานี้ และถูกกลุ่มรัศมีมารในร่างเสือร้ายโจมตีเข้าใส่อย่างรุนแรงจนได้

ร่างของเฉินผิงถูกเหวี่ยงกระเด็นออกไปราวกับลูกธนูที่ถูกปล่อยจากคันศร จนกระแทกเข้ากับต้นไม้และร่วงลงสู่พื้น เกิดเป็นหลุมลึกลงไปในพื้นพสุธา

“นายท่าน!” เมื่อเห็นเฉินผิงถูกส่งให้ลอยละลิ่วปลิวไป ดวงตาของหัวเฟิ่งก็เปลี่ยนเป็นสีเลือดอย่างน่าตกใจ

“หัวเฟิ่ง อย่าได้วู่วาม รีบหนีไปก่อน” ไป๋เฉียนรีบคว้าตัวเธอแล้วพาหนีออกไปให้ไกล

ฉีเป่ยเจี๋ยมองดูเฉินผิงด้วยรอยยิ้ม เมื่อเห็นว่าตนสามารถโจมตีเขาได้ในกระบวนท่าเดียว ฉีเป่ยเจี๋ยไม่ได้คิดจะละเว้นหัวเฟิ่งกับพวกที่กำลังหลบหนี

เขาวางแผนที่จะสังหารเฉินผิงก่อนแล้วค่อยไล่ล่าคนอื่นๆ ที่เหลือ ด้วยอำนาจของเนตรส่องนภาที่เขามี เขาไม่คิดว่าจะมีใครหน้าไหนหนีพ้นเงื้อมมือตนไปได้

เฉินผิงค่อยๆ ปีนป่ายขึ้นมาจากหลุมลึก

แม้การโจมตีของฉีเป่ยเจี๋ยครั้งนี้จะน่าครั่นคร้าม แต่เฉินผิงก็ได้รับการปกป้องจากร่างเกราะทองคำ ประกอบกับที่เขามีร่างแท้ที่แข็งแกร่งดุจหินผา ความคิดที่ว่าจะโค่นเขาลงได้ในกระบวนท่าเดียวของฉีเป่ยเจี๋ยนั้นไร้สาระสิ้นดี

เมื่อเห็นว่าเฉินผิงยังรอดปลอดภัยมาได้ ฉีเป่ยเจี๋ยก็ไม่รอช้ารีบพุ่งทะยานเข้าใส่เขาทันที

เขาตัดโซ่พวกนั้นขาดสะบั้นในฉับเดียว แต่ทว่า โซ่หมอกทมิฬเส้นใหม่อีกหลายร้อยเส้นก็พุ่งทะยานตรงมาไม่หยุด

เขาตระหนักได้ว่าตนคงไม่สามารถต้านทานการโจมตีของฉีเป่ยเจี๋ยได้หากไม่มีธนูศักดิ์สิทธิ์

ก่อนที่โซ่ระลอกใหม่จะเข้ามาถึงตัว เฉินผิงตัดสินใจนำธนูออกมาง้าวคันศรเพียงเบาๆ สายธนูก็ตึงในทันที จากนั้นลูกธนูจำนวนนับไม่ถ้วนก็ปรากฏขึ้นบนคันศรเปล่งแสงวาววับราวกับผลึกน้ำแข็งในทันใด

ในช่องบรรยากาศระหว่างโลกกับสวรรค์ มีจุดแสงจำนวนนับไม่ถ้วนมารวมตัวกันอยู่บนคันธนูศักดิ์สิทธิ์ของเฉินผิง

ท้องฟ้ารอบๆ เต็มไปด้วยปรากฏการณ์ประหลาด และแม้แต่ห้วงอวกาศที่ว่างเปล่าก็เริ่มบิดเบี้ยว

รัศมีอันน่าสะพรึงกลัวของธนูศักดิ์สิทธิ์แผ่กระจายไปทุกทิศทางไม่ขาดสาย!

ฟิ้ววว!

ทันทีที่เฉินผิงปล่อยคันศร และลูกธนูแสงศักดิ์สิทธิ์จำนวนนับไม่ถ้วนก็พุ่งทะยานออกไป เมื่อโซ่หมอกทมิฬพุ่งมาแตะโดนลูกธนู พวกมันทั้งหมดก็มลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย!