หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3483

ทันทีที่เฉินผิงยิงลูกศรแสงอันเจิดจ้าออกไป สีหน้าของฉีเป่ยเจี๋ยก็เปลี่ยนไปทันที เขาใช้พลังเกราะมารทมิฬขั้นสูงสุด พร้อมกับคลื่นรัศมีพลังแห่งความอันตรายปกคลุมร่างของเขา

“เนตรส่องนภา!” ฉีเป่ยเจี๋ยคำรามเสียงดัง ทันใดนั้น ดวงตาก็ปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเขา ท้องฟ้าที่อยู่รอบตัวเขามืดลงและพลังมากมายก็ค่อยๆ รวมตัวกันที่ฉีเป่ยเจี๋ย

ภายใต้ความว่างเปล่าอันมืดมิด ลำแสงจากธนูนั้นดูเหมือนจะลดความเร็วลง ราวกับว่ามันกำลังถูกขัดขวางโดยพลังบางอย่างที่ไม่รู้จัก

เมฆดำรวมตัวกันเหนือท้องฟ้าอันกว้างใหญ่ ส่งผลให้ทุกสิ่งยิ่งมืดลง

ราวกับว่าโลกทั้งใบค่อยๆ หยุดเคลื่อนไหว มีเพียงธนูศักดิ์สิทธิ์ของเฉินผิงเท่านั้นที่ยังคงเปล่งแสงประกายเจิดจ้า

พลังความมืดจำนวนมหาศาลรวมตัวกันตรงหน้าฉีเป่ยเจี๋ย ลูกศรแสงทะลุผ่านโล่กำบังนั้นและโจมตีเข้าใส่ฉีเป่ยเจี๋ย

ร่างของฉีเป่ยเจี๋ยยังคงถอยอย่างต่อเนื่อง ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความอาฆาต

ลูกศรแสงค่อยๆ หายไปและฉีเป่ยเจี๋ยก็ค่อยๆ ตั้งสติได้ เขาพยายามใช้กำลังทั้งหมดเพื่อควบคุมลูกศรที่พุ่งเข้ามา

แต่ทว่าเลือดสดกลับพวยพุ่ง และเขาก็ต้องกระอักมันออกมาในทันใด

ฉีเป่ยเจี๋ยรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาซึ่งเป็นถึงผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่แปด กลับต้องได้รับบาดเจ็บจากเฉินผิงที่เป็นเพียงผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่หนึ่ง มันช่างน่าเจ็บใจยิ่งนัก

ฉีเป่ยเจี๋ยรู้ดีว่าธนูศักดิ์สิทธิ์ของเฉินผิงนั้นเป็นอาวุธที่มีแสนร้ายกาจ

อย่างไรก็ตาม แม้แต่อาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่ดีที่สุดก็ไม่สามารถทำร้ายฉีเป่ยเจี๋ยได้หากไม่มีความแข็งแกร่งเพียงพอ ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดหรือมาจากอาณาจักรใดก็ตาม

เฉินผิงมองดูฉีเป่ยเจี๋ยที่กำลังกระอักเลือด ใบหน้าของเขาซีดเผือด

เนตรส่องนภาของฉีเป่ยเจี๋ยนั้นช่างน่าเกรงขาม ขณะที่เฉินผิงง้าวสายธนูศักดิ์สิทธิ์ มันก็ยิ่งเป็นการยากสำหรับเขาที่จะสร้างลูกศรแสงขึ้นมาอีกครั้ง

โลกทั้งใบดูราวกับกำลังถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำจากฉีเป่ยเจี๋ย

“หนุ่มน้อย ฉันต้องยอมรับเลยว่าแกแข็งแกร่งจริงๆ ขืนปล่อยไว้นานกว่านี้ ฉันเกรงว่าแกอาจกลายเป็นภัยคุกคามของฉันได้ วันนี้ฉันคงไม่ยอมปล่อยให้แกได้มีโอกาสได้มีชีวิตรอดอีกแล้ว” ฉีเป่ยเจี๋ยกล่าวพร้อมเช็ดรอยเลือดที่มุมปากของเขา จู่ๆ ก็เกิดแสงริบหรี่กระพริบจากดวงตาที่สามบนหน้าผากของเขาอย่างน่าประหลาด

รัศมีพลังอันน่าสะพรึงกลัวก็ก่อตัวขึ้นพร้อมกับแสงนั่น

เกิดเป็นลำแสงหนึ่งพุ่งลงมาจากท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว มันพุ่งตรงเข้าใส่เฉินผิงด้วยแรงอันมหาศาล

ลำแสงนั้นปรากฏขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ราวกับว่ามันก่อตัวขึ้นเองจากอากาศบางๆ ที่อยู่เหนือศีรษะของเฉินผิง

เฉินผิงไม่มีเวลาพอที่จะหลบเลี่ยง เขาทำได้เพียงร้องคำรามและปลดปล่อยพลังร่างเกราะทองคำขั้นสูงสุดของเขาออกมา

ตู้ม!

เห็นได้ชัดว่าเขาต้องพบเจอกับอะไรบางอย่างเข้าโดยบังเอิญ บางทีเขาอาจได้รับคำสอนที่แท้จริงจากราชันมารปีศาจ ซึ่งนั่นก็พอจะอธิบายความสามารถอันน่าเกรงขามของเขาได้

เฉินผิงนอนอยู่ในหลุมลึก จ้องมองท้องฟ้าอันมืดมิดเบื้องบนราวกับคนไม่ได้สติ

ชั่วขณะนั้น เฉินผิงรู้สึกไร้ซึ่งพลัง

ระดับความแตกต่างของพลังระหว่างพวกเขาเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถเอาชนะได้

“คุณเฉิน คุณต้องตั้งสติให้ดี คุณต้องทำให้ได้” เจ่อเยี่ยนตะโกนเสียงดังอยู่ภายในจิตใต้สำนึกของเฉินผิง

เขาไม่สามารถปล่อยให้เฉินผิงยอมจำนนเป็นอันขาด เพราะหากเขาทำเช่นนั้น เฉินผิงจะต้องเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ และถ้าเฉินผิงตาย ไม่สงสัยเลยว่าเจ่อเยี่ยนเองก็จะหายไปด้วยเช่นกัน

ขณะนี้ดวงตาของเฉินผิงไร้ซึ่งชีวิตชีวา จิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเขาได้ดับลงโดยสิ้นเชิง

แม้จะใช้ธนูศักดิ์สิทธิ์แล้วก็ตาม แต่ก็ยังไม่สามารถเอาชนะเกราะมารทมิฬของฉีเป่ยเจี๋ยได้ เฉินผิงไม่เหลือหนทางอื่นอีกแล้ว

ฉีเป่ยเจี๋ยค่อยๆ เดินไปที่ขอบหลุมลึกอย่างช้าๆ เขามองลงไปยังเฉินผิงที่กำลังนอนอยู่ที่ก้นหลุมด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยาม