หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3485

“ตายซะเถอะ!” แววตาเย็นเยือกปรากฏในดวงตาของฉีเป่ยเจี๋ย เขาปล่อยพลังดาบอันรุนแรงออกมาในทันใด!

แสงของดาบแผ่ขยายไปไกลกว่าสิบเมตร และทุกพื้นที่ที่พลังของดาบพาดผ่าน พื้นที่นั้นก็พังทลายลงทันที

เฉินผิงจ้องมองดูพลังดาบนั้น ใบหน้าของเขาเคร่งขรึมอย่างยิ่ง!

ในตอนนี้ร่างเกราะทองคำของเขาได้แตกสลายไปหมดแล้ว อีกทั้งเขายังได้รับบาดเจ็บ เขาย่อมไม่สามารถทนต่อพลังการโจมตีของดาบนั้นได้เป็นแน่!

หากอสูรกลืนสวรรค์สามารถออกมาช่วยได้ บางทีเฉินผิงอาจจะสามารถอดทนไว้ได้!

แต่ทว่าอสูรกลืนสวรรค์ยังคงหลับสนิท ดูเหมือนว่ามันจะไม่สนใจเลยว่าชีวิตของเฉินผิงจะเป็นหรือตาย!

เฉินผิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องใช้ธนูศักดิ์สิทธิ์อีกครั้ง ในเมื่อหมอกสีดำไม่บดบังการมองเห็นของเขาอีกแล้ว ทันทีที่เขาง้าวสายธนู แสงจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนก็พุ่งเข้าหาเขาจากทุกทิศทุกทาง ก่อนจะรวมตัวกันเป็นลูกศรแสงอีกครั้ง!

แต่ยังไม่ทันที่เฉินผิงจะปล่อยลูกศรแสงนั้นออกไป เขาก็สัมผัสได้ถึงพลังที่น่าสะพรึงสี่สายที่กำลังใกล้เข้ามาอย่างรวดเร็วจากด้านหลัง!

ทันใดนั้นเอง พลังทั้งสี่สายก็ปะทะเข้ากับพลังดาบของฉีเป่ยเจี๋ยทันที!

ตู้ม!

เมื่อสิ้นเสียงที่ดังสนั่นหวั่นไหว สีสันของท้องฟ้าและพื้นปฐพีก็แปรเปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ต้นไม้ทุกต้นในรัศมีหนึ่งร้อยกิโลเมตรล้วนกลายเป็นเถ้าถ่าน!

ฉีเป่ยเจี๋ยถึงกับมีสีหน้าที่บูดบึ้งก่อนจะเซถอยหลังไปสามก้าว

ร่างของคนทั้งสี่ปรากฏขึ้นจากระยะไกลและค่อยๆ เข้ามาใกล้มากขึ้นทุกที ก่อนที่พวกเขาจะมายืนอยู่ข้างๆ เฉินผิง พวกเขาไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นกลุ่มของประมุขราชสี!

เมื่อเห็นประมุขราชสีและสหายของเขา ฉีเป่ยเจี๋ยก็มีสีหน้าที่เคร่งขรึมทันที

อย่างไรก็ตาม แม้ว่ากลุ่มของประมุขราชสีจะสามารถร่วมมือกันสกัดกั้นการโจมตีจาก ฉีเป่ยเจี๋ยได้ แต่พวกเขาก็หาได้ลงมือต่อไม่ พวกเขาไม่แม้แต่จะเหลือบมองฉีเป่ยเจี๋ยด้วยซ้ำ พวกเขากลับมุ่งความสนใจไปที่ธนูศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในมือของเฉินผิงแทน!

ชั่วเวลานั้น เฉินผิงได้ง้าวสายธนูศักดิ์สิทธิ์ไว้ในมือแล้ว และลูกศรแห่งแสงก็พร้อมที่จะถูกยิงออกไปได้ทุกเมื่อ!

เมื่อฉีเป่ยเจี๋ยเห็นว่าทั้งสี่คนอยากได้ธนูศักดิ์สิทธิ์ที่เฉินผิงครอบครองอยู่ก็รู้สึกโล่งใจเล็กน้อย ตราบใดที่คนทั้งสี่ไม่ได้มาที่นี่เพื่อช่วยเหลือเฉินผิง ก็คงไม่เป็นไร!

ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อมีเฉินผิงเข้ามาเกี่ยวข้อง หากพวกเขาร่วมมือกันต่อต้านเขาขึ้นมาจริงๆ เขาก็คงไม่สามารถต่อกรกับคนเหล่านี้ได้!

“ท่านทั้งหลาย ผมมีความแค้นใจต่อชายหนุ่มคนนี้ และสิ่งเดียวที่ผมแสวงหาก็คือชีวิตของเขาเท่านั้น ส่วนสมบัติที่เขาครอบครองอยู่นั้น ผมจะไม่ขอยุ่งเกี่ยวเลยแม้แต่ชิ้นเดียว ท่านทั้งสี่คิดว่ายังไง?” ฉีเป่ยเจี๋ยเอ่ยถามอย่างสุภาพต่อกลุ่มของประมุขราชสี

ทั้งสี่ไม่มีใครเอ่ยวาจาใดๆ พวกเขาทั้งหมดเอาแต่จ้องมองดูเฉินผิงอย่างมุ่งมั่น!

ในที่สุดประมุขราชสีก็พูดขึ้น “พ่อหนุ่ม ส่งธนูศักดิ์สิทธิ์มาให้ข้าซะ ข้าสามารถรับรองความปลอดภัยของเจ้าและป้องกันไม่ให้ผู้อื่นฆ่าเจ้าได้…”

ประมุขราชสีไม่สนใจฉีเป่ยเจี๋ย เขาเลือกที่จะเสนอข้อตกลงให้กับเฉินผิงที่กำลังใช้ธนูศักดิ์สิทธิ์แทน!

แต่ยังไม่ทันที่เฉินผิงจะตอบอะไร ประมุขวานรที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็แสดงความไม่พอใจออกมา “ประมุขราชสี เจ้าหมายความว่ายังไง? ทำไมถึงต้องมอบธนูศักดิ์สิทธิ์ให้กับเจ้า? ยิ่งกว่านั้น เจ้าสามารถรับประกันความปลอดภัยของเขาได้อย่างนั้นเหรอ? เจ้าเป็นเพียงระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่เจ็ด ในขณะที่คนที่อยู่ด้านหลังอยู่ในขั้นที่แปด เว้นเสียแต่ว่าพวกเราจะร่วมมือกัน แล้วใครจะรับประกันความอยู่รอดของเขาได้ล่ะ?”

คำพูดของประมุขวานรก่อให้เกิดคลื่นแห่งความอับอายบนใบหน้าของประมุขราชสี ถ้าไม่มีใครยื่นมือเข้าช่วย เขาย่อมไม่สามารถหยุดฉีเป่ยเจี๋ยฆ่าเฉินผิงได้อย่างแน่นอน!

แต่ถึงอย่างไร ประมุขราชสีต้องการเพียงธนูศักดิ์สิทธิ์เท่านั้น สำหรับการปกป้องเฉินผิงนั้นเป็นเพียงแค่คำพูดลอยๆ เขาไม่มีความตั้งใจที่จะทำเช่นนั้นตั้งแต่แรก!