หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3486

“เลิกทะเลาะกันได้แล้ว ให้เด็กคนนี้มอบธนูศักดิ์สิทธิ์มาให้ข้าดีกว่า เมื่อข้าได้มันแล้ว เราก็จะได้ไม่ต้องมานั่งเถียงกันอีก” ประมุขมารพันหน้าพูด

เมื่อประมุขมารพันหน้าพูดจบ ประมุขราชสีและคนอื่นๆ ต่างก็จ้องมองกัน แต่พวกเขายังคงนิ่งเงียบ

เฉินผิงมองดูคนทั้งสี่อย่างถี่ถ้วนโดยตระหนักดีว่าคนเหล่านี้ได้ออกตามหาธนูศักดิ์สิทธิ์ของเขา การที่พวกเขายื่นมือเข้าช่วยเขาไว้ก่อนหน้านี้ก็เป็นเพราะธนูศักดิ์สิทธิ์เช่นกัน

“ไอ้หนู มอบธนูศักดิ์สิทธิ์มาให้ข้าซะ เมื่อพิจารณาถึงความสัมพันธ์ของเจ้ากับไป๋เฉียนแล้ว พวกเราสามารถรับประกันความปลอดภัยของเจ้าได้นะ” ประมุขมารพันหน้าพูดกับเฉินผิง

ใกล้กันนั้น ฉีเป่ยเจี๋ยกำลังหน้านิ่วคิ้วขมวดเล็กน้อย แต่เขาไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมาในตอนนี้

สิ่งที่เขาทำได้มีเพียงสวดอธิษฐานอย่างเงียบๆ โดยหวังว่าเฉินผิงจะไม่ยอมมอบธนูศักดิ์สิทธิ์ให้พวกเขา ซึ่งนั่นจะเป็นนำไปสู่ความขัดแย้งระหว่างทั้งสองฝ่าย

เมื่อถึงตอนนั้น เขาก็จะสามารถยืนดูได้อย่างปลอดภัยในขณะที่คนอื่นๆ ต่อสู้กัน และเขาก็อาจเป็นฝ่ายได้ประโยชน์จากความขัดแย้งของพวกเขาอีกด้วย

เฉินผิงจ้องไปที่ร่างที่น่ากลัวทั้งสี่ ก่อนจะหันความสนใจไปที่ประมุขมารพันหน้า ผู้ซึ่งเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจในชัยชนะที่กำลังจะเกิดขึ้น เฉินผิงกำธนูศักดิ์สิทธิ์ไว้แน่น และตอบกลับว่า “ธนูศักดิ์สิทธิ์นี้เป็นของผม ทำไมผมจะต้องมอบมันให้คุณด้วยล่ะ?"

ประมุขมารพันหน้าตกตะลึง เขาไม่เคยคิดเลยว่าเฉินผิงที่เป็นผู้ฝึกบำเพ็ญฌานระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่หนึ่งจะกล้าพูดกับพวกเขาเช่นนี้

“เจ้าอยากตายหรือไง ไอ้หนู? มอบธนูศักดิ์สิทธิ์มาซะแล้วข้าจะไว้ชีวิตเจ้า เจ้ายินดีที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อธนูศักดิ์สิทธิ์นี้อย่างนั้นเหรอ?” ประมุขราชสีถามเฉินผิงด้วยความรู้สึกสับสนอย่างมาก

แน่นอนว่าธนูศักดิ์สิทธิ์นั้นน่าเกรงขามและเป็นอาวุธศักดิ์สิทธิ์ที่ทรงแสนยานุภาพ แต่อาวุธดังกล่าวจะมีประโยชน์อะไรหากผู้ที่ถือครองมันต้องเสียชีวิตไป

“ไอ้หนู ถ้าขืนพูดเรื่องไร้สาระออกมาอีกแม้แต่คำเดียวละก็ เชื่อข้าเถอะว่าข้าจะฆ่าเจ้าโดยไม่ลังเลเลย และเมื่อเจ้าตาย ธนูศักดิ์สิทธิ์นี้จะเป็นของพวกเรา” ราชาเสือดาวข่มขู่พร้อมจ้องมองที่เฉินผิงด้วยดวงตาเบิกกว้าง

มีเพียงประมุขวานรเท่านั้นที่ยังคงนิ่งเงียบ นั่นเพราะมีเขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่รู้ถึงความเกี่ยวข้องกันของเฉินผิงกับหัวเฟิ่งนั้นไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

แต่เนื่องจากทั้งหัวเฟิ่งและไป๋เฉียนไม่ได้อยู่ที่นี่ เขาจึงไม่จำเป็นต้องกลัวใดๆ

ฉีเป่ยเจี๋ยตั้งใจแน่วแน่ที่จะได้ธนูศักดิ์สิทธิ์มา เมื่อเขาออกจากสมรภูมิแห่งทวยเทพแล้ว เขาก็จะยังคงสามารถฝึกฝนต่อไปได้ในถ้ำกลืนปีศาจ

เขาเชื่อว่าเขาจะใช้เวลาไม่นานในการจัดการกับประมุขราชสีได้อย่างง่ายดาย เมื่อถึงตอนนั้น ธนูศักดิ์สิทธิ์ก็จะตกอยู่ในมือของเขา

ในตอนนี้ฉีเป่ยเจี๋ยเพียงแค่รอให้เฉินผิงถูกสังหาร เมื่อนั้นเขาก็จะสามารถไปจากที่นี่ได้อย่างสบายใจ

ทางด้านเฉินผิงที่กำลังกัดฟันกรอดพร้อมเข่าที่ทรุดลงกับพื้นข้างหนึ่ง

เฉินผิงรู้ว่าเขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ของคนทั้งสี่ เขาตระหนักดีว่าการโจมตีแม้เพียงเล็กน้อยจากพวกเขาก็สามารถทำให้เขาถึงแก่ความตายได้ แต่ทว่าในดวงตาของเฉินผิงหาได้มีร่องรอยของความหวาดกลัวไม่

ประมุขมารพันหน้ามองดูเฉินผิง เมื่อเห็นความดื้อรั้นของชายหนุ่ม เขาจึงยื่นมือออกไปเพื่อโจมตีใส่เขา

“ฝีมือไม่เลวแต่ใจร้อนไปหน่อย รู้มั้ยว่าเจ้าจะต้องลำบากแน่ มันคุ้มกันแล้วจริงๆ อย่างนั้นเหรอที่จะเสี่ยงชีวิตเพื่อธนูศักดิ์สิทธิ์นี่?” ประมุขมารพันหน้าพยายามที่จะโจมตีเข้าใส่เฉินผิง