หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3502

เฉินผิงรู้ว่าผู้อาวุโสเฟ่ยเพียงแค่ช่วยเขาเพราะเห็นแก่ชีวิตตัวเองเท่านั้น

“ขอบคุณ! ขอบคุณมาก!”

ผู้อาวุโสเฟ่ยหยิบยาแก้พิษแล้วกลืนลงไป จากนั้นจึงหันหลังและจากไป

เขาต้องการหาที่เงียบๆ และพยายามออกเดินทางให้น้อยลงในอนาคต ท้ายที่สุดแล้ว เขาได้ทรยศต่อสมาพันธ์ผนึกมาร และภัยอันตรายที่อาจฆ่าเขาได้ในสักวันจะไม่มีวันหมดไป

สมาพันธ์ผนึกมารมีสำนักย่อยทั่วทั้งอาณาจักรนิรันดร์ ทำให้พลังและอิทธิพลของสมาพันธ์กว้างขวางอย่างไม่น่าเชื่อ

“ขอแสดงความยินดีกับผู้อาวุโสโหมวซานที่ผ่านเมฆมารทำลายล้างมาได้สำเร็จ! พลังของคุณเหนือยิ่งกว่าใครๆ!” หลัวโชไห่พูดด้วยความชื่นชม ขณะที่เขาเดินเข้าไปหาผู้อาวุโสปีศาจโหมวซาน

“ครั้งนี้ได้คุณกับคุณเฉินช่วยเอาไว้ ไม่อย่างนั้นฉันคงพลาดท่า ในเมื่อฉันตัวคนเดียวแล้ว หากหุบเขาวิญญาณโลหิตต้องการความช่วยเหลือในเขาเทียนโหมวก็บอกได้ ฉันจะยื่นมือเข้าช่วยโดยไม่ลังเลแน่นอน!”

ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานยอมรับว่าที่เขาเพิ่มระดับได้นั้นต้องขอบคุณเฉินผิงและหลัวโชไห่

หากปราศจากความช่วยเหลือจากเฉินผิง เขาคงไม่สามารถรับมือเมฆมารทำลายล้างได้ นอกจากนี้ หากไม่มีหลัวโชไห่และพรรคพวกที่คอยสกัดคนของสมาพันธ์ผนึกมาร เขาคงไม่สามารถพิชิตอัสนีบาตได้อย่างราบรื่น

หลัวโชไห่ยินดีมากกับคำพูดของผู้อาวุโสปีศาจโหมวซาน แม้ว่าระดับบำเพ็ญเพียรจะดูต่ำ แต่ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานก็ยังมีชื่อเสียงในระดับหนึ่ง ด้วยความสามารถของผู้อาวุโสปีศาจโหมวซาน สถานะของเขาจะสูงขึ้นอย่างไม่ต้องสงสัย

เมื่อเวลาผ่านไป หุบเขาวิญญาณโลหิตจะสามารถตั้งตนได้อย่างมั่นคงในเขาเทียนโหมว และด้วยความช่วยเหลือของผู้อาวุโสปีศาจโหมวซาน พวกเขาจะไม่ถูกกดขี่ข่มเหงอีกต่อไป

“คุณหลัว ในเมื่อคุณบาดเจ็บก็อย่าเดินทางเลยดีกว่า ผมขอแนะนำให้เราไปพักอยู่กับผู้อาวุโสโหมวซานสักพัก ผมเองก็ต้องใช้เวลาในการฟื้นตัว จากนั้นผมจะจัดเตรียมยาเพื่อใช้รักษาคุณ” เฉินผิงพูดกับหลัวโชไห่

เมื่อได้ยินคำแนะนำของเขา หลัวโชไห่ก็พยักหน้าและหันไปหาผู้อาวุโสปีศาจโหมวซาน แล้วพูดว่า “เกรงว่าคงต้องรบกวนคุณอีก ผู้อาวุโสโหมวซาน”

“ฮ่าๆ ! พูดอะไรของคุณน่ะ หลัวโชไห่ แค่นี้ไม่รบกวนเลย ยังไงซะฉันก็รู้สึกเหงาที่ต้องอยู่คนเดียว มีพวกคุณอยู่ด้วยคงมีชีวิตชีวามากขึ้น!” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานหัวเราะอย่างเบิกบาน

ทุกคนไปพักชั่วคราวที่บ้านของผู้อาวุโสปีศาจโหมวซาน เฉินผิงใช้โอกาสนี้ในการฟื้นคืนพลังอย่างช้าๆ

“คุณฉี หลิวซือเย่อยู่ที่ไหน? เฉินผิงฆ่าเขาจริงๆ เหรอ?” เฉิงจิงฮุ่ยรีบถามเมื่อเห็นฉีเป่ยเจี๋ยปรากฏตัว

แม้กระทั่งตอนนี้เฉิงจิงฮุ่ยยังคงมีความหวัง นึกอยากให้เฉินผิงโกหกเขาและศิษย์ของเขายังไม่ตายจริงๆ

เมื่อเห็นเฉิงจิงฮุ่ย ฉีเป่ยเจี๋ยก็แสร้งทำเป็นเศร้าและพูดว่า “คุณเฉิง เป็นเรื่องจริงที่เฉินผิงฆ่าศิษย์ของคุณ เขาฉวยโอกาสตอนที่ฉันไม่อยู่สังหารเขา”

เฉิงจิงฮุ่ยรู้สึกว่ามีบางอย่างในหัวของเขาระเบิดออก ความหวังของเขาพังทลายอย่างสิ้นเชิง

“เฉินผิง ฉันจะทำลายแกให้สิ้นซาก!” เฉิงจิงฮุ่ยส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธแค้น จากนั้นก็หันหลังและจากไป!

รอยยิ้มน้อยๆ ผุดขึ้นบนริมฝีปากของฉีเป่ยเจี๋ย เมื่อเห็นสีหน้าโกรธเกรี้ยวของเฉิงจิงฮุ่ย

“ศิษย์ของเราอยู่ที่ไหน? พวกเขาอยู่ไหน?” คนของห้าสำนักใหญ่ตะโกนด้วยความตื่นตระหนกเมื่อไม่เห็นเบญจเอกอุออกมา