หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3507

“เจ้าสำนักหลัว ฉันเห็นด้วยกับคุณไห่ เราควรเลิกกังวลเรื่องสถานที่นี้เสียก่อน แล้วไปหาคนของเผ่าพันธุ์อสูรเพื่อทำความเข้าใจให้ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น” มีคนแนะนำ

เมื่อเห็นอย่างนั้น เจ้าสำนักหลัวจึงได้แต่พยักหน้าแล้วพูดว่า “เอาล่ะ งั้นกลับกันก่อน จากนั้นเราจะส่งคนไปเชิญราชาทั้งสามและสี่ประมุขแห่งเผ่าพันธุ์อสูร หากพวกเขาเกี่ยวข้องจริงๆ ต่อให้เผ่าพันธุ์อสูรล่มสลาย เราก็จะไม่ปล่อยให้พวกเขารอดพ้นการลงทัณฑ์แน่นอน!”

ศิษย์ของห้าสำนักใหญ่จากไป ปล่อยให้ศิษย์ของหุบเขาวิญญาณโลหิตโดนแร้งจิกกิน

ในขณะเดียวกัน หลัวโชไห่ยังคงพักฟื้นจากอาการบาดเจ็บ โดยไม่รู้ว่าศิษย์ของเขาถูกสังหาร

หลังจากนั้นไม่นาน เฉินผิงก็ฟื้นตัวเต็มที่ และในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เขาสามารถเข้าถึงท่าเท้าประกายไฟและวิชาแปลงกายได้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น!

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงยังคงไม่สามารถทำให้นาฬิกานั้นทำงานได้ เขาไม่รู้ว่าจะใช้มันได้ยังไง

“คุณเฉิน นี่คือศิลาวิญญาณและหญ้าเซียนที่ผู้อาวุโสโหมวซานส่งมาให้” จี้อวิ๋นวางทรัพยากรไว้ตรงหน้าเฉินผิง

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เพื่อเร่งการฟื้นตัวของเฉินผิง ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานลงแรงอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย เขาเข้าไปในส่วนลึกของเขาเทียนโหมวทุกวันเพื่อค้นหาทรัพยากรต่างๆ ที่สามารถนำมาใช้ประโยชน์ได้

อาจกล่าวได้ว่าความสามารถในการต้านทานเมฆมารทำลายล้าง และความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นอย่างมากของผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานนั้นต้องขอบคุณเฉินผิง

“จี้อวิ๋น ช่วงนี้คุณได้บำเพ็ญเพียรบ้างหรือเปล่า?” เฉินผิงหันไปหาจี้อวิ๋นแล้วถาม

“คุณเฉิน ช่วงนี้ผมมัวยุ่งอยู่กับการรวบรวมทรัพยากรต่างๆ กับผู้อาวุโสโหมวซาน ผมเลยไม่มีโอกาสได้บำเพ็ญเพียรเลย” จี้อวิ๋นตอบ

เฉินผิงเหลือบมองจี้อวิ๋น และทำท่าให้เขานั่งลงตรงข้ามกับตัวเอง

“คุณอยู่กับผมมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ความแข็งแกร่งของคุณยังไม่เพิ่มขึ้นมากนัก และคุณยังไม่ได้อะไรเลย-”

ก่อนที่เฉินผิงจะพูดจบ จี้อวิ๋นก็รีบพูดแทรกขึ้นมา “คุณเฉิน ผมพอใจแล้วที่ได้อยู่กับคุณ เพราะมันทำให้ผมได้เห็นโลกภายนอก”

“แค่เห็นมันจะมีประโยชน์อะไร? ผมจะสอนวิชาดาบที่เรียกว่ากระบี่เก้าเงาให้คุณ เราจะไปที่สำนักหลอมเซียนเร็วๆ นี้ และผมจะให้พวกเขาสร้างดาบวิเศษให้คุณที่นั่น ด้วยวิธีนี้ พลังของคุณจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก!”

เมื่อได้ยินดังนั้น ใบหน้าของจี้อวิ๋นก็แดงก่ำด้วยความอับอาย เขารีบลุกขึ้นยืน ขอบคุณเฉินผิง แล้วรีบจากไป เฉินผิงคิดว่าเขาคงจะไปบำเพ็ญเพียร

“เฉินผิง ได้ยินมาว่าเจ้าเกือบจะหายดีแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่เจ้าจะต้องชำระหนี้…”

จี้อวิ๋นไปได้ไม่นาน ไป๋เฉียนก็เดินเข้ามา

เธอจ้องมองเฉินผิงด้วยเสน่หา จนดูเหมือนดวงตาของเธอแทบเอ่อล้นด้วยน้ำตา

“หนี้อะไร?” เฉินผิงถาม แสร้งทำเป็นไม่รู้

“เลิกทำเป็นไม่รู้ได้แล้ว!”

ไป๋เฉียนพุ่งตรงไปที่เฉินผิงและขึ้นคร่อมเขาในการเคลื่อนไหวครั้งเดียว