หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3510

ในป่าอันเงียบสงบในเขาเทียนโหมว ประมุขวานร ประมุขราชสี ราชาเสือดาวและประมุขมารพันหน้ามารวมตัวกัน

สีหน้าของทั้งสี่ดูไม่สบอารมณ์ เนื่องจากการเข้าสู่สมรภูมิแห่งทวยเทพในครั้งนี้ได้รับผลประโยชน์น้อยมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับประมุขราชสี ผู้ซึ่งผ่านพ้นความยากลำบากมามากมาย แม้จะค้นพบที่ตั้งของธนูศักดิ์สิทธิแต่ก็ไม่สามารถเอากลับมาได้

ประมุขมารพันหน้าดูเหมือนจะเข้าใจความรู้สึกของประมุขราชสี เขาก้าวไปข้างหน้าพลางตบไหล่ ประมุขราชสีแล้วพูดว่า “ประมุขราชสี ธนูศักดิ์สิทธิ์ไม่ได้มีไว้สำหรับเรา แม้ว่าเราจะได้มันมา เราทั้งสองก็ไม่สามารถใช้มันได้อยู่ดี ธนูศักดิ์สิทธิ์ถูกเก็บไว้ในดินแดนของเจ้ามาหลายปีแล้ว แต่เจ้าก็ไม่สามารถเอามันออกจากยอดเขาได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเหนี่ยวสายธนู ดังนั้นล้มเลิกความคิดนั้นจะดีกว่า แม้เราจะไม่ได้อะไรมากนักในการเดินทางสู่สมรภูมิแห่งทวยเทพครั้งนี้ แต่เราก็ยังได้รับบางสิ่ง ทุกคนจงกลับไปที่ถิ่นฐานของเราและมุ่งเน้นไปที่การบำเพ็ญเพียร ความแข็งแกร่งของเผ่าพันธุ์อสูรในตอนนี้ยังน้อยเกินไป”

เมื่อได้ยินคำพูดของประมุขมารพันหน้า ประมุขราชสีก็ดูเหมือนจะคลายความหงุดหงิดลงได้บ้าง ท้ายที่สุดแล้ว แม้ว่าธนูศักดิ์สิทธิ์จะถูกมอบให้เขา เขาก็คงไม่อาจยกมันขึ้นได้โดยง่าย!

“ครั้งนี้ราชินีจิ้งจอกโชคดีจริงๆ หากเรื่องมันเป็นไปในลักษณะนี้ เธออาจจะกลายเป็นผู้นำในหมู่พวกเรา” ราชาเสือดาวกล่าวด้วยความอิจฉา

“มันไม่สำคัญว่าใครคือผู้นำ พวกเราเผ่าพันธุ์อสูรจะต้องยืนหยัดเป็นหนึ่งเดียว มิฉะนั้น มันคงยากยิ่งขึ้นที่เราจะสร้างฐานที่มั่นในอาณาจักรนี้ได้ กลับไปบ้านที่เรารักกันเถอะ ข้าก็จะกลับเช่นกัน”

หลังจากที่ประมุขมารพันหน้าพูดจบ เขาก็หันหลังกลับและเตรียมที่จะไป

ขณะที่ประมุขมารพันหน้าหันกลับไป ลำแสงหลายสิบดวงก็ส่องเข้ามาจากทั่วทุกด้านในทันที

จากนั้นก็มีคนนับสิบล้อมรอบทั้งสี่อย่างฉับพลัน

เมื่อเห็นอย่างนั้น ทั้งสี่คนก็ตื่นตัวทันที

เมื่อจำผู้มาเยือนได้ ประมุขมารพันหน้าก็ก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า “คนของห้าสำนักใหญ่นี่เอง ข้าขอถามได้ไหมว่าพวกเจ้ามีธุระอะไร?”

ศิษย์ของห้าสำนักใหญ่ต่างก็จ้องมองทั้งสี่คนเขม็ง ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยเจตจำนงสังหาร