หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3512

“คิดว่าฉันกล่าวหาโดยไม่มีมูลความจริงงั้นหรือ?” ใบหน้าของไห่ต้าฟู่เต็มไปด้วยความโกรธในขณะที่เขาขว้างถุงใส่ของของเบญจเอกอุลงตรงหน้าประมุขราชสี “นี่คือถุงใส่ของของเบญจเอกอุ ที่เฉินผิงทิ้งเอาไว้ ด้วยความสามารถของเฉินผิง ไม่มีทางที่เขาจะฆ่าพวกเขาได้ ถ้าไม่ใช่เพราะพวกคุณหลายคนช่วยเฉินผิงฆ่าพวกเขา แล้วใครล่ะที่จะสามารถทำได้? ยิ่งไปกว่านั้น ราชินีจิ้งจอกยังคอยติดตามเฉินผิงไม่ห่าง ยังจะบอกว่าพวกคุณไม่รู้เห็นเป็นใจอีกหรือ?”

หลังจากดูถุงใส่ของบนพื้น ประมุขราชสีก็เหลือบมองประมุขมารพันหน้าด้วยความสับสน

ประมุขราชสีตระหนักดีถึงความแข็งแกร่งของเบญจเอกอุ แม้ว่าทั้งห้าคงไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้ แต่ห้าคนนั้นก็นับได้ว่าเก่งที่สุดในบรรดาผู้บำเพ็ญเพียรรุ่นเยาว์

ไม่มีทางที่เฉินผิงจะฆ่าเบญจเอกอุได้ด้วยตัวเอง

อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ไม่ได้ช่วยเฉินผิงทำการสังหารจริงๆ

เมื่อเห็นสีหน้าของประมุขราชสี ไห่ต้าฟู่ก็ยิ่งมั่นใจว่าเป็นฝีมือของประมุขราชสีกับพรรคพวก!

“ฮึ ถ้ากล้าทำก็ควรกล้ารับผิด คนของเผ่าพันธุ์อสูรมีแต่พวกขี้ขลาดเหรอไง? กลัวที่จะยอมรับความผิดของคุณงั้นหรือ?” ไห่ต้าฟู่เยาะเย้ย

“คุณไห่ เราไม่ได้ช่วยเฉินผิงสังหารเบญจเอกอุจริงๆ แค่เห็นถุงใส่ของเหล่านี้ร่วงลงมาจากตัวเฉินผิง เจ้าก็เลยคิดว่าเราช่วยเขางั้นหรือ? เรื่องทั้งหมดนี้พวกเจ้าแค่เดาไปเรื่อยเปื่อย ไม่เห็นมีหลักฐานอะไรเลย!” ประมุขมารพันหน้าโต้แย้งอย่างดุเดือด

ไห่ต้าฟู่กำลังจะพูด แต่เจ้าสำนักหลัวขัดเขา “เอาล่ะ ถ้าพวกคุณต้องการหลักฐาน เราจะจับตัวเฉินผิงและบีบให้เขาสารภาพ อย่างไรก็ตาม ช่วงนี้คุณต้องอยู่กับเราและห้ามออกไปจากที่นี่! “

“มีสิทธิอะไรมาห้ามเราไม่ให้ออกไป?” ประมุขราชสีคำราม

“สิทธิในกำปั้นของฉัน ถ้าคุณเอาชนะฉันได้ ฉันจะปล่อยคุณไป” เจ้าสำนักหลัวประกาศพร้อมกำหมัดแน่น

เมื่อเห็นอย่างนั้น ประมุขราชสีจึงทำได้เพียงระงับโทสะของเขา ไม่กล้าพูดอะไรอีก

เมื่อตอนนี้ประมุขราชสีเงียบแล้ว เจ้าสำนักหลัวจึงโบกมือแล้วสั่งว่า “เอาทุกคนไปขัง!”

...

ไป๋เฉียนเหลือบมองภูมิประเทศโดยรอบแล้วพูดว่า “หุบเขาวิญญาณอสูรอยู่ข้างหน้า เราใกล้จะถึงแล้ว”

กลายเป็นว่าหยินมัวอยู่ที่เขาเทียนโหมวนี่เอง ซึ่งหมายความว่าเฟิ่งมัวและซย่ามัวก็อาจอยู่ที่นี่ด้วย!

อย่างไรก็ตาม เขาเทียนโหมวถือเป็นสวรรค์สำหรับเหล่ามารในอาณาจักรนิรันดร์ เนื่องจากพวกเขาจะไม่ถูกไล่ล่าและถูกฆ่าถ้าอยู่ที่นี่

เมื่อได้ยินเฉินผิงอุทาน ไป๋เฉียนก็ถามด้วยความสงสัย “เฉินผิง เจ้าเคยมาที่หุบเขาวิญญาณอสูรงั้นหรือ?”

เฉินผิงยังคงเงียบ ไม่รู้จะอธิบายเรื่องต่างๆ ให้ไป๋เฉียนฟังยังไง

อย่างไรก็ตาม ไป๋เฉียนนึกขึ้นได้อย่างรวดเร็วและพูดว่า “โอ้ จำได้แล้ว! เจ้าน่าจะเคยมาที่นี่มาก่อนเพราะยอดเขาที่อยู่ไม่ไกลจากที่นี่คือที่ซึ่งธนูศักดิ์สิทธิ์ถูกเก็บเอาไว้ ในเมื่อธนูศักดิ์สิทธิ์อยู่กับเจ้า ก็แปลว่าเจ้าเคยไปที่ยอดเขานั้น ข้าเกือบลืมเรื่องนี้ไป ใต้ยอดเขานั้นคือหุบเขาภูตผี และที่อยู่ตรงหน้าคือหุบเขาวิญญาณอสูร มองดูรอบๆ สิ สภาพแวดล้อมในหุบเขาวิญญาณอสูรไม่เหมือนกับในหุบเขาภูตผี”

เฉินผิงเห็นหุบเขาอันกว้างใหญ่ที่ปกคลุมไปด้วยต้นไม้และดอกไม้สีเขียว มีลำธารที่เล็กและคดเคี้ยวไหลผ่าน

ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีฝูงนกขนาดใหญ่ทะยานไปในท้องฟ้าภายในหุบเขา และเห็นสัตว์ป่าหลายชนิดวิ่งอยู่ทุกที่