หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3513

นอกจากนี้ ในหุบเขายังมีสิ่งก่อสร้างจำนวนมากที่คนของเผ่าพันธุ์อสูรอาศัยร่วมกัน

ใครจะไปคิดว่าสถานที่อันงดงามเช่นนี้จะกลายเป็นดินแดนที่เงียบงันน่าขนลุกเมื่อเดินทางลึกเข้าไป

“หุบเขาวิญญาณอสูรช่างน่าทึ่ง ใครจะไปคิดว่าประมุขราชสีผู้ป่าเถื่อนจะสามารถดูแลสถานที่งดงามเช่นนี้ได้!” หัวเฟิ่งอุทานด้วยความชื่นชมเมื่อเห็นหุบเขาวิญญาณอสูร

“ด้วยความที่ประมุขราชสีเป็นคนโผงผางตรงไปตรงมา ทำให้เขาสามารถจัดการเผ่าพันธุ์อสูรที่อาศัยอยู่ที่นี่ได้อย่างมีประสิทธิภาพ” ไป๋เฉียนกล่าวพลางหัวเราะ พร้อมกับอธิบายเหตุผล

เมื่อได้ยินคำอธิบายของไป๋เฉียน เฉินผิงก็เข้าใจความหมายที่ซ่อนอยู่เช่นกัน

ทุกเผ่าพันธุ์ต่างเก็บงำความตึงเครียดเอาไว้ เหมือนที่เขาว่าไว้ คนจิตใจดีไม่แตะอาวุธ คนมีศีลธรรมไม่แตะเงินทอง สามราชาและสี่ประมุขต่างก็มีวิธีปกครองในแบบของตัวเอง

“พวกคุณเป็นใคร?” จู่ๆ ร่างนับสิบก็ปรากฏขึ้นขณะที่เฉินผิงและพรรคพวกลอยลงมา ตั้งคำถามกับพวกเขาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

“ตอนนี้ใครเป็นคนคุมหุบเขาวิญญาณอสูร? ประมุขราชสียังอยู่ที่นี่หรือไม่?” หัวเฟิ่งถาม

ในขณะนั้น หัวเฟิ่งปลดปล่อยแรงกดดันออกมา ท้ายที่สุดแล้ว แม้แต่ประมุขราชสียังยอมจำนนต่อ หัวเฟิ่งผู้เคยข่มเหงเขาในอดีต

อย่างไรก็ตาม หัวเฟิ่งในตอนนี้อยู่ที่ระดับกึ่งเซียนเท่านั้น และพวกทหารยามของหุบเขาวิญญาณอสูรจำเธอไม่ได้

เมื่อตระหนักว่าหัวเฟิ่งเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรขั้นกึ่งเซียน และได้ยินเธอเรียกประมุขราชสีว่า “ตาแก่” เหล่าทหารยามก็เริ่มไม่พอใจทันที

“เจ้าคนไม่มีสัมมาคารวะ เป็นใครมาจากไหนถึงกล้าพูดถึงประมุขราชสีแบบนี้? อยากมีเรื่องหรือไง!” เหล่าทหารยามอุทาน เตรียมต่อสู้กับหัวเฟิ่ง

เรื่องนี้ทำให้หัวเฟิ่งขุ่นเคืองอย่างมาก

เมื่อเห็นเหตุการณ์นั้น ไป๋เฉียนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “หยุดนะเจ้าพวกโง่!”

พวกที่อยู่ข้างหลังผู้อาวุโสรีบแสดงความเคารพต่อไป๋เฉียน แม้ว่าเธอจะไม่ได้เป็นผู้นำโดยตรงของพวกเขา อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งของไป๋เฉียนในเผ่าพันธุ์อสูรนั้นไม่มีใครกล้าลูบคมเลยสักคน

“เจ้าคงจะเป็นคุณจง คนที่ดูแลหุบเขาวิญญาณอสูรในตอนนี้สินะ” ไป๋เฉียนเอ่ย

“ใช่ครับ ถูกต้องตามนั้น ท่านมีอะไรให้เรารับใช้ไหม ราชินีจิ้งจอก?” จงจ่างเหลาถาม

“ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เนื่องจากประมุขราชสีไม่อยู่ ข้าจะบอกเจ้าว่าข้าต้องการอะไร ข้าต้องการอสูรญาณทิพย์สักตัว จงนำมาให้ข้า!” ไป๋เฉียนกล่าวอย่างตรงไปตรงมา

เมื่อได้ยินคำขอของไป๋เฉียน สีหน้าของจงจ่างเหลาก็เปลี่ยนไป และเขาดูลำบากใจไม่น้อย

“อะไร? แค่อสูรญาณทิพย์ตัวเดียวก็ให้ข้าไม่ได้เหรอ? ข้าไม่คู่ควรจะได้รับงั้นหรือ?” ความโกรธของ ไป๋เฉียนเริ่มปะทุ

เมื่อเห็นว่าไป๋เฉียนโกรธ จงจ่างเหลาจึงรีบอธิบาย “ราชินีจิ้งจอก โปรดอย่าเข้าใจผิด ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากมอบสัตว์อสูรนั้นให้ แต่เรากำลังเผชิญความลำบากยากเข็ญ นอกจากนี้ เมื่อไม่มีประมุขราชสีอยู่ด้วย ผมจึงไม่มีอำนาจตัดสินใจ”