“เผชิญความลำบากยากเข็ญ หมายความว่ายังไง? ดูเหมือนว่าเจ้าไม่เต็มใจที่จะยกให้ข้า ถ้า ประมุขราชสีอยู่ที่นี่และข้าขออสูรญาณทิพย์จากเขา เขาคงไม่กล้าปฏิเสธ!” ไป๋เฉียนตอบโต้ด้วยความโกรธ
“ราชินีจิ้งจอก เราไม่มีทางเลือกจริงๆ ไม่ใช่ว่าเราไม่เต็มใจที่จะมอบให้คุณ…” จงจ่างเหลาตอบอย่างกังวล
ขณะที่ไป๋เฉียนกำลังจะตำหนิ เฉินผิงก็พูดแทรกว่า “คุณจง คุณพบปัญหาอะไรในหุบเขาวิญญาณอสูรหรือเปล่า ถ้าไม่ว่าอะไรก็เล่าให้เราฟังได้ เมื่อประมุขราชสีไม่อยู่ ถ้ามีทางใดที่เราสามารถช่วยได้ เราก็จะช่วยอย่างแน่นอน”
จงจ่างเหลาเหลือบมองเฉินผิง เนื่องจากเขาไม่รู้ว่าเฉินผิงคือใคร เขาจึงนิ่งเงียบ
ไป๋เฉียนชี้ไปที่เฉินผิงและพูดว่า “นี่คือคุณเฉิน ชายที่แม้แต่ประมุขราชสียังต้องเคารพ เขาคือบุตรแห่งมังกร”
ขณะที่ไป๋เฉียนแนะนำตัว เฉินผิงก็ปลดปล่อยคลื่นพลังมังกรออกมาอย่างแผ่วเบา
เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังมังกรในตัวเฉินผิง จงจ่างเหลาและคนอื่นๆ ก็ผงะอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่พวกเขาจะแสดงท่าทียำเกรง จงจ่างเหลากล่าวว่า “คุณเฉิน เรากำลังประสบปัญหาจริงๆ ได้โปรดเข้ามาข้างในเถอะ อย่ามัวยืนอยู่ตรงนี้เลย!”
หลังจากพบว่าเฉินผิงเป็นบุตรแห่งมังกร จงจ่างเหลาก็ต้อนรับเฉินผิงและพรรคพวกเข้าสู่หุบเขาวิญญาณอสูรอย่างนอบน้อม
“ดูเหมือนว่าสถานะบุตรแห่งมังกรของเจ้าจะค่อนข้างมีประโยชน์ แม้แต่ข้าเองพวกเขายังไม่เชิญให้นั่งด้วยซ้ำ”
ไป๋เฉียนที่ค่อนข้างไม่พอใจเดินตามหลังเฉินผิงไป
เฉินผิงยิ้มบางๆ “ถ้ามีเวลาเมื่อไหร่ผมจะทำกับคุณ จะได้ยกระดับสายเลือดของคุณไปด้วย”
ไป๋เฉียนยิ้มหวาน “เอาสิ เราน่าจะทำให้บ่อยขึ้นนะ รู้อะไรไหม เรามาทำกันตอนนี้เลยดีกว่า”
เมื่อได้ยินดังนั้นเฉินผิงก็โบกมือทันที “ผมแค่ล้อเล่น! อย่าจริงจังสิ”
ว่าแล้วเขาก็รีบถอยห่างจากไป๋เฉียน
หัวเฟิ่งเดินไปหาไป๋เฉียนด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ราชินีจิ้งจอก พอได้แล้ว คุณจะทำให้นายท่านเหนื่อย ช่วงนี้เขาแทบไม่ได้อยู่กับฉันเลยด้วยซ้ำ!”
“เจ้าหึงเหรอหัวเฟิ่ง? ฮ่าๆๆ!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...