หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3514

“เผชิญความลำบากยากเข็ญ หมายความว่ายังไง? ดูเหมือนว่าเจ้าไม่เต็มใจที่จะยกให้ข้า ถ้า ประมุขราชสีอยู่ที่นี่และข้าขออสูรญาณทิพย์จากเขา เขาคงไม่กล้าปฏิเสธ!” ไป๋เฉียนตอบโต้ด้วยความโกรธ

“ราชินีจิ้งจอก เราไม่มีทางเลือกจริงๆ ไม่ใช่ว่าเราไม่เต็มใจที่จะมอบให้คุณ…” จงจ่างเหลาตอบอย่างกังวล

ขณะที่ไป๋เฉียนกำลังจะตำหนิ เฉินผิงก็พูดแทรกว่า “คุณจง คุณพบปัญหาอะไรในหุบเขาวิญญาณอสูรหรือเปล่า ถ้าไม่ว่าอะไรก็เล่าให้เราฟังได้ เมื่อประมุขราชสีไม่อยู่ ถ้ามีทางใดที่เราสามารถช่วยได้ เราก็จะช่วยอย่างแน่นอน”

จงจ่างเหลาเหลือบมองเฉินผิง เนื่องจากเขาไม่รู้ว่าเฉินผิงคือใคร เขาจึงนิ่งเงียบ

ไป๋เฉียนชี้ไปที่เฉินผิงและพูดว่า “นี่คือคุณเฉิน ชายที่แม้แต่ประมุขราชสียังต้องเคารพ เขาคือบุตรแห่งมังกร”

ขณะที่ไป๋เฉียนแนะนำตัว เฉินผิงก็ปลดปล่อยคลื่นพลังมังกรออกมาอย่างแผ่วเบา

เมื่อสัมผัสได้ถึงพลังมังกรในตัวเฉินผิง จงจ่างเหลาและคนอื่นๆ ก็ผงะอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่พวกเขาจะแสดงท่าทียำเกรง จงจ่างเหลากล่าวว่า “คุณเฉิน เรากำลังประสบปัญหาจริงๆ ได้โปรดเข้ามาข้างในเถอะ อย่ามัวยืนอยู่ตรงนี้เลย!”

หลังจากพบว่าเฉินผิงเป็นบุตรแห่งมังกร จงจ่างเหลาก็ต้อนรับเฉินผิงและพรรคพวกเข้าสู่หุบเขาวิญญาณอสูรอย่างนอบน้อม

“ดูเหมือนว่าสถานะบุตรแห่งมังกรของเจ้าจะค่อนข้างมีประโยชน์ แม้แต่ข้าเองพวกเขายังไม่เชิญให้นั่งด้วยซ้ำ”

ไป๋เฉียนที่ค่อนข้างไม่พอใจเดินตามหลังเฉินผิงไป

เฉินผิงยิ้มบางๆ “ถ้ามีเวลาเมื่อไหร่ผมจะทำกับคุณ จะได้ยกระดับสายเลือดของคุณไปด้วย”

ไป๋เฉียนยิ้มหวาน “เอาสิ เราน่าจะทำให้บ่อยขึ้นนะ รู้อะไรไหม เรามาทำกันตอนนี้เลยดีกว่า”

เมื่อได้ยินดังนั้นเฉินผิงก็โบกมือทันที “ผมแค่ล้อเล่น! อย่าจริงจังสิ”

ว่าแล้วเขาก็รีบถอยห่างจากไป๋เฉียน

หัวเฟิ่งเดินไปหาไป๋เฉียนด้วยรอยยิ้มแล้วพูดว่า “ราชินีจิ้งจอก พอได้แล้ว คุณจะทำให้นายท่านเหนื่อย ช่วงนี้เขาแทบไม่ได้อยู่กับฉันเลยด้วยซ้ำ!”

“เจ้าหึงเหรอหัวเฟิ่ง? ฮ่าๆๆ!”

เมื่อเห็นอย่างนั้น ไป๋เฉียนก็ถึงกับชะงัก

“ราชินีจิ้งจอก อสูรญาณทิพย์ที่ท่านกำลังตามหาอยู่ที่นี่ ด้วยเหตุผลที่ไม่ทราบสาเหตุ สัตว์อสูรพวกนี้รีบวิ่งเข้ามาในหุบเขาภูตผีเมื่อไม่กี่วันก่อนราวกับถูกครอบงำ จากนั้นพวกมันก็ตายอย่างลึกลับ...” จงจ่างเหลากล่าวด้วยสีหน้าหมดหนทาง

เมื่อมาถึงจุดนี้ ไป๋เฉียนก็พูดไม่ออก ดูเหมือนว่าจงจ่างเหลาจะพบกับปัญหาที่ไม่อาจบรรยายได้จริงๆ ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้พูดส่งเดช

ในทางกลับกัน เฉินผิงขมวดคิ้วขณะที่เขามองดูภาพตรงหน้า ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสน

ทำไมจู่ๆ อสูรญาณทิพย์เหล่านี้ถึงวิ่งมาที่หุบเขาภูตผีเพื่อจบชีวิตตัวเอง ทั้งๆ ที่พวกมันปกติดีเมื่อไม่กี่วันก่อน?

“ประมุขราชสีไปที่สมรภูมิแห่งทวยเทพและยังไม่กลับมา ผมเลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไงกับสถานการณ์นี้…”

เมื่อเห็นว่าไป๋เฉียนและคนอื่นๆ ยังคงนิ่งเงียบ จงจ่างเหลาจึงพูดต่อไป

“ไม่มีอสูรญาณทิพย์เหลืออยู่หุบเขาวิญญาณอสูรแม้แต่ตัวเดียวเลยเหรอ?” หัวเฟิ่งถาม