หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3516

“ไม่ต้องกลัว ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยแก…”

ทุกคนประหลาดใจเมื่อเฉินผิงเริ่มคุยกับอสูรญาณทิพย์

อย่างไรก็ตาม อสูรญาณทิพย์เพิกเฉยต่อคำพูดของเฉินผิง มันตอบสนองด้วยการเปล่งรัศมีอันน่าสะพรึงกลัวและส่งเสียงคำรามออกมา

“ไม่นะ...”

จงจ่างเหลาร้องออกมาด้วยความตื่นตระหนกทันทีเมื่อเห็นแบบนั้น เขารู้ว่าเสียงคำรามและรัศมีของอสูรญาณทิพย์นั้นน่าสะพรึงกลัวขนาดไหน

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงยังคงนิ่งเฉย ปล่อยให้รัศมีอันน่าหวาดหวั่นเข้ามาใกล้เขา

รัศมีสั่นสะเทือนวงแหวนอาคมหลายอัน แต่ร่างกายเฉินผิงยังคงนิ่งสนิท

แม้ว่าเฉินผิงจะเป็นเพียงผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่ง แต่อสูรญาณทิพย์ก็ไม่อาจทำให้เขาหวั่นไหว

จงจ่างเหลาตกตะลึงอย่างยิ่งเมื่อได้เห็นภาพนั้น

“นี่... นี่ใช่พลังของผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่งจริงเหรอ?”

ใบหน้าของจงจ่างเหลาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

เมื่อตระหนักว่าเสียงคำรามของมันทำอะไรเฉินผิงไม่ได้ อสูรญาณทิพย์จึงล่าถอยและวางแผนที่จะพุ่งเข้าใส่

“ฉันจะไม่ทำร้ายลูกของแก...”

หลังจากที่เฉินผิงพูดจบ เขาก็โบกมือเบาๆ แสงอันนุ่มนวลส่องลงบนร่างของอสูรญาณทิพย์ แสงนั้นก่อตัวเป็นวงแหวนรัศมี

ขณะที่เฉินผิงร่ายคาถาสงบจิต อสูรญาณทิพย์ก็ค่อยๆ สงบลง และแสงสีแดงเข้มในดวงตาของมันก็จางหายไป

“เกิดอะไรขึ้น?”

ไป๋เฉียนและหัวเฟิ่งต่างก็ตะลึงกับเหตุการณ์นั้น

อสูรญาณทิพย์สงบลงอย่างสมบูรณ์ ภายใต้วงแหวนรัศมีที่โอบล้อม มันเริ่มคลอดลูกต่อไป

“ไปตรวจดูกันดีกว่า บางทีเราอาจเจอเบาะแส...”

หลังจากเฉินผิงพูดจบ เขาก็เดินไปที่ทางเข้าถ้ำ

หัวเฟิ่งและคนอื่นๆ รีบตามไป และพวกเขาก็มุ่งหน้าไปยังหุบเขาภูตผีพร้อมกับเฉินผิง

เมื่อออกจากถ้ำ เฉินผิงไม่สามารถสัมผัสได้ถึงเจตจำนงสังหารได้อีก แต่เขาก็มุ่งหน้าสู่หุบเขาภูตผีต่อไป

เมื่อกลับมาที่หุบเขาภูตผีอีกครั้ง เฉินผิงจ้องมองพื้นดินที่เต็มไปด้วยโครงกระดูกและร่างแน่นิ่งของอสูรญาณทิพย์ เขาค่อยๆ เดินลึกเข้าไป

เมื่อหัวเฟิ่งและไป๋เฉียนกำลังจะตามไป เฉินผิงก็ห้ามพวกเธอไว้

“อย่าเข้าไป ที่แห่งนี้ไม่สามารถทนรับรัศมีอื่นได้ในขณะนี้”

เฉินผิงกลัวว่าตัวตนของหัวเฟิ่งและไป๋เฉียนจะกลบเจตจำนงสังหารที่ละเอียดอ่อนจนแทบจะมองไม่เห็นและเป็นอันตรายถึงตาย

ขณะที่เฉินผิงก้าวเข้าสู่หุบเขาภูตผี เขาก็รู้สึกทันทีว่าตัวเองถูกรายล้อมไปด้วยบรรยากาศอึดอัดและอันตรายที่ปกคลุมอยู่โดยรอบ