หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3517

เฉินผิงไม่เกรงกลัวเจตจำนงสังหารเหล่านี้ ตรงกันข้าม เขาออกจะชอบมัน

อย่างไรก็ตาม เจตจำนงสังหารนี้แตกต่างจากที่เขาเพิ่งสัมผัสได้ในถ้ำ

เฉินผิงเหลือบมองอสูรญาณทิพย์ที่ตายไปแล้ว พวกมันทุกตัวดูเหมือนแค่นอนหลับไป แต่ไม่มีสัญญาณชีวิตหลงเหลืออยู่ในตัวพวกมัน

เฉินผิงใช้จิตวิสุทธิเพื่อดูดกลืนเจตจำนงสังหารที่อยู่รอบๆ

ในขณะเดียวกัน เขาต้องแยกแยะเจตจำนงเหล่านี้เพื่อตามหาอันที่จำเพาะเจาะจง เมื่อตามพลังนี้ไป เขาจะสามารถเผยต้นตอที่แท้จริง

แม้ว่าเฉินผิงจะพยายามค้นหาอย่างเต็มที่ แต่เขาก็ไม่พบอะไรเลย ซึ่งทำให้เขาหงุดหงิดมาก

อย่างไรก็ตาม ด้วยเจตจำนงสังหารมากมาย เฉินผิงจึงไม่ยอมปล่อยให้สูญเปล่า เจตจำนงค่อยๆ ก่อตัวเป็นหมอกเหนือหัวของเขา หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างต่อเนื่อง

แต่ในขณะที่เฉินผิงดูดกลืนเจตจำนงอย่างตะกละตะกลาม ร่างของเขาก็สั่นสะท้าน

เขาสัมผัสได้ถึงเจตจำนงอันเป็นเอกลักษณ์นั้น และเห็นชัดว่ามันดูเหมือนจะมีชีวิตเป็นของตัวเอง มันลอยรอบๆ เฉินผิงโดยไม่ถูกเขาดูดกลืน จากนั้นก็หายไปอย่างรวดเร็ว

ดวงตาของเฉินผิงเป็นประกาย ต่อจากนั้น เขาก็หยุดใช้จิตตวิสุทธิและเพ่งสมาธิไปที่กระแสเจตจำนงด้วยปราณสัมผัสของเขา

หัวเฟิ่งและคนอื่นๆ สังเกตเห็นว่าเฉินผิงเริ่มวิ่งกะทันหัน มุ่งตรงเข้าไปในหุบเขาภูตผี

อย่างไรก็ตาม เฉินผิงได้สั่งพวกเธอไว้แล้ว พวกเธอจึงไม่กล้าเข้าไปยุ่ง เพราะกลัวว่าจะเข้าไปขวางธุระสำคัญของเฉินผิง

ไม่นานนัก ร่างของเฉินผิงก็หายไปจากสายตาพวกเธอ

เฉินผิงตามเจตจำนงนั้นไปอย่างแน่วแน่ เขามาถึงตีนเขา ยอดเขานี้ครั้งหนึ่งเคยเป็นที่ตั้งของธนูศักดิ์สิทธิ์

เฉินผิงปีนตามเจตจำนงนั้นขึ้นไปบนยอดเขา ไม่ช้าเขาก็ค้นพบถ้ำเล็กๆ แห่งหนึ่งซึ่งอยู่ระหว่างทางขึ้นภูเขา

และเจตจำนงนี้ก็เล็ดลอดออกมาจากในถ้ำ

เมื่อมองเข้าไปในถ้ำที่ดูราวกับไม่มีก้นบึ้ง เฉินผิงไม่กล้าที่จะเข้าไปข้างใน เขาสังเกตจากภายนอกอยู่พักหนึ่ง จากนั้นจึงตัดสินใจใช้เพลิงปีศาจเพื่อบีบให้เจตจำนงที่ซ่อนอยู่ออกมา

หยินมัวมีสีหน้าตกตะลึง “ทำไมคุณถึงกลับมา? แถมดูเหมือนว่าฝีมือคุณจะพัฒนาขึ้นอย่างมาก”

“ผมอยู่ในอาณาจักรนิรันดร์ได้ระยะหนึ่งแล้ว แล้วคุณมาทำอะไรที่นี่ หยินมัว?” เฉินผิงถามด้วยความสับสน

“ก็ต้องมาเพื่อบำเพ็ญเพียรอยู่แล้ว เสี้ยววิญญาณของฉันสามารถหลบหนีกลับมายังอาณาจักรนิรันดร์ และร่างเนื้อของฉันก็ฟื้นฟูกลับมา ฉันสูญเสียพลังบำเพ็ญเพียรไปมากโข ดังนั้นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่ฉันต้องฝึกฝนอีกครั้ง หุบเขาภูตผีเต็มไปด้วยเจตจำนงสังหารมากมาย ทำให้เป็นสถานที่ที่สมบูรณ์แบบสำหรับการบำเพ็ญเพียร คุณนี่ช่างบ้าบิ่น ทั้งที่ได้ธนูศักดิ์สิทธิไปแล้วแต่คุณก็ไม่ได้หลบซ่อนตัวด้วยซ้ำ! คุณยังกล้ามาที่นี่อีก ระวังจะถูกเผ่าพันธุ์อสูรพบตัวเข้า”

“ไม่ต้องห่วง ต่อให้ประมุขราชสีอยู่ที่นี่ เขาก็ไม่กล้าทำอะไรผมหรอก”

เฉินผิงยิ้มน้อยๆ

หยินมัวมองเฉินผิงหัวจรดเท้าแล้วเดาะลิ้นด้วยความประหลาดใจ “ไม่นึกว่าคุณที่เป็นผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่งจะแข็งแกร่งขนาดนี้ การโจมตีเมื่อครู่ของฉันดูเหมือนจะไม่ส่งผลกระทบคุณมากนัก”

“หยินมัว ผมพอจะเข้าใจว่าคุณควบคุมเจตจำนงสังหารเพื่อจุดประสงค์ในการบำเพ็ญเพียร แต่จำเป็นหรือไม่ที่จะต้องกำจัดอสูรญาณทิพย์เหล่านี้? โชคดีที่ประมุขราชสีไม่อยู่ มิฉะนั้นเขาคงจะหาคุณเจอ”

เฉินผิงชี้ไปยังร่างไร้ชีวิตของอสูรญาณทิพย์ที่เกลื่อนกลาดบนพื้น