หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3518

“ฉันฆ่าอสูรญาณทิพย์งั้นรึ?”

หยินมัวจ้องมองซากของอสูรญาณทิพย์ที่กระจัดกระจายด้วยความสับสน “ฉันไม่ได้ฆ่าอสูรญาณทิพย์เหล่านี้ ที่ผ่านมาฉันบำเพ็ญเพียรในถ้ำตลอด ไม่เคยออกไปไหนเลย ฉันจะฆ่าสัตว์อสูรเหล่านี้ได้ยังไง? อีกอย่าง ถ้าฉันฆ่าอสูรญาณทิพย์มากขนาดนี้ จะไม่เป็นการดึงดูดความสนใจของหุบเขาวิญญาณอสูรหรอกหรือ? แบบนั้นฉันจะหาที่เงียบๆ เพื่อบำเพ็ญเพียรได้ยังไงล่ะ?”

เฉินผิงสังเกตสีหน้าของหยินมัว เมื่อรู้ว่าเขาบำเพ็ญเพียรมาโดยตลอด เฉินผิงก็ปล่อยรัศมีเข้าสู่วงแหวนอาคมที่เชื่อมต่อกับหุบเขาวิญญาณอสูร

เนื่องจากเป็นรัศมีจางๆ จึงไม่มีใครสังเกตเห็น อย่างไรก็ตาม อสูรญาณทิพย์นั้นมีความรู้สึกไวต่อรัศมีดังกล่าวมาก จึงถูกดึงดูดมายังหุบเขาภูตผี

เห็นได้ชัดว่าเจตจำนงสังหารอันท่วมท้นในหุบเขาภูตผีนั้นมากเกินกว่าที่อสูรญาณทิพย์จะรับไหว จึงส่งผลให้พวกมันล้มตายเรื่อยๆ

“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้น ยังไงก็ตาม ในเมื่อมีอสูรญาณทิพย์ล้มตายในหุบเขาวิญญาณอสูรมากขนาดนี้ จะต้องมีการตรวจสอบแน่นอน” เฉินผิงเอ่ย

“คุณจะต้องไม่ให้ใครก็ตามจากหุบเขาวิญญาณอสูรเข้ามา พวกเขาจะรบกวนการบำเพ็ญเพียรของฉัน ตอนนี้ฉันมาถึงขั้นสำคัญของการฟื้นตัวฉับพลันและไม่อาจถูกรบกวนได้ ยิ่งกว่านั้น ถ้าฉันไปจากที่นี่ ฉันจะไม่พบเจตจำนงสังหารที่เข้มข้นเช่นนี้ในที่อื่น”

หยินมัวไม่ต้องการจะไป ดังนั้นเขาจึงต้องพึ่งพาเฉินผิงเพื่อหาทางป้องกันไม่ให้คนของหุบเขาวิญญาณอสูรเข้ามาสืบสวน

“ผมจะหาทางแก้ไขดูก่อน ถ้าจวนตัวผมจะหาข้อแก้ตัวให้เอง”

ขณะที่เฉินผิงพูด เขาก็หยิบนาฬิกาออกมาจากแหวนก็บของ “หยินมัว คุณรู้จักของชิ้นนี้ไหม รู้ไหมว่าจะใช้มันได้ยังไง?”

หยินมัวหยิบนาฬิกาขึ้นมามอง ดวงตาของเขาเผยแววประหลาดใจขณะถาม “คุณไปได้มาจากที่ไหน?”

“ผมซื้อมาจากชายวัยกลางคนคนหนึ่ง”

“นี่คือของวิเศษกาลเวลา แต่ของชิ้นนี้ดูเหมือนว่าจะได้รับความเสียหาย ไม่เช่นนั้นมันคงไม่กลายเป็นสิ่งเยี่ยงหินเช่นนี้ ถ้าคุณต้องการใช้ของวิเศษกาลเวลานี้ คุณจะต้องเข้าถึงแก่นแท้แห่งเวลา”

หยินมัวยิ้มน้อยๆ แล้วหยิบหินก้อนหนึ่งโยนลงมาจากภูเขา ก้อนหินหล่นลงมาในแนวตั้ง มันลอยลงมาเร็วมาก

อย่างไรก็ตาม เมื่อนาฬิกาในมือของหยินมัวเดิน เฉินผิงก็เห็นว่าความเร็วของก้อนหินที่หล่นลงมานั้นช้าลงอย่างคาดไม่ถึง มันลงมาอย่างช้าๆ ชวนให้นึกถึงเกล็ดหิมะที่ตกลงมาอย่างแผ่วเบา

แต่มันก็เป็นแบบนั้นเพียงชั่วครู่ หลังจากที่นาฬิกาหยุดเดินอีกครั้ง ก้อนหินก็กระแทกพื้นอย่างแรง

“คุณเห็นอะไร?” หยินมัวถาม

“ราวกับว่าเวลาเดินช้าลง แม้แต่ก้อนหินก็ยังช้าลงด้วย” เฉินผิงอุทานด้วยความประหลาดใจ

“นี่คือพลังของของวิเศษกาลเวลา อย่างไรก็ตาม ของวิเศษนี้ได้รับความเสียหาย และฉันคิดว่ามันคงใช้ได้อีกไม่นาน แต่เมื่อไหร่ที่คุณเข้าถึงแก่นแท้แห่งเวลาและเชี่ยวชาญคาถาควบคุมเวลา คุณจะไม่ต้องใช้ของวิเศษกาลเวลาอีกต่อไป นอกจากนี้ เฟิ่งมัวยังเคยใช้ของวิเศษนี้มาก่อนด้วย ตอนที่ฉันใช้มัน ฉันรับรู้ได้ถึงรัศมีของเขา”