“ฉันฆ่าอสูรญาณทิพย์งั้นรึ?”
หยินมัวจ้องมองซากของอสูรญาณทิพย์ที่กระจัดกระจายด้วยความสับสน “ฉันไม่ได้ฆ่าอสูรญาณทิพย์เหล่านี้ ที่ผ่านมาฉันบำเพ็ญเพียรในถ้ำตลอด ไม่เคยออกไปไหนเลย ฉันจะฆ่าสัตว์อสูรเหล่านี้ได้ยังไง? อีกอย่าง ถ้าฉันฆ่าอสูรญาณทิพย์มากขนาดนี้ จะไม่เป็นการดึงดูดความสนใจของหุบเขาวิญญาณอสูรหรอกหรือ? แบบนั้นฉันจะหาที่เงียบๆ เพื่อบำเพ็ญเพียรได้ยังไงล่ะ?”
เฉินผิงสังเกตสีหน้าของหยินมัว เมื่อรู้ว่าเขาบำเพ็ญเพียรมาโดยตลอด เฉินผิงก็ปล่อยรัศมีเข้าสู่วงแหวนอาคมที่เชื่อมต่อกับหุบเขาวิญญาณอสูร
เนื่องจากเป็นรัศมีจางๆ จึงไม่มีใครสังเกตเห็น อย่างไรก็ตาม อสูรญาณทิพย์นั้นมีความรู้สึกไวต่อรัศมีดังกล่าวมาก จึงถูกดึงดูดมายังหุบเขาภูตผี
เห็นได้ชัดว่าเจตจำนงสังหารอันท่วมท้นในหุบเขาภูตผีนั้นมากเกินกว่าที่อสูรญาณทิพย์จะรับไหว จึงส่งผลให้พวกมันล้มตายเรื่อยๆ
“ดูเหมือนว่าคุณจะไม่ได้ตั้งใจให้เป็นอย่างนั้น ยังไงก็ตาม ในเมื่อมีอสูรญาณทิพย์ล้มตายในหุบเขาวิญญาณอสูรมากขนาดนี้ จะต้องมีการตรวจสอบแน่นอน” เฉินผิงเอ่ย
“คุณจะต้องไม่ให้ใครก็ตามจากหุบเขาวิญญาณอสูรเข้ามา พวกเขาจะรบกวนการบำเพ็ญเพียรของฉัน ตอนนี้ฉันมาถึงขั้นสำคัญของการฟื้นตัวฉับพลันและไม่อาจถูกรบกวนได้ ยิ่งกว่านั้น ถ้าฉันไปจากที่นี่ ฉันจะไม่พบเจตจำนงสังหารที่เข้มข้นเช่นนี้ในที่อื่น”
หยินมัวไม่ต้องการจะไป ดังนั้นเขาจึงต้องพึ่งพาเฉินผิงเพื่อหาทางป้องกันไม่ให้คนของหุบเขาวิญญาณอสูรเข้ามาสืบสวน
“ผมจะหาทางแก้ไขดูก่อน ถ้าจวนตัวผมจะหาข้อแก้ตัวให้เอง”
ขณะที่เฉินผิงพูด เขาก็หยิบนาฬิกาออกมาจากแหวนก็บของ “หยินมัว คุณรู้จักของชิ้นนี้ไหม รู้ไหมว่าจะใช้มันได้ยังไง?”
หยินมัวหยิบนาฬิกาขึ้นมามอง ดวงตาของเขาเผยแววประหลาดใจขณะถาม “คุณไปได้มาจากที่ไหน?”
“ผมซื้อมาจากชายวัยกลางคนคนหนึ่ง”
“นี่คือของวิเศษกาลเวลา แต่ของชิ้นนี้ดูเหมือนว่าจะได้รับความเสียหาย ไม่เช่นนั้นมันคงไม่กลายเป็นสิ่งเยี่ยงหินเช่นนี้ ถ้าคุณต้องการใช้ของวิเศษกาลเวลานี้ คุณจะต้องเข้าถึงแก่นแท้แห่งเวลา”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...