หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3519

“เฟิ่งมัว?”

เฉินผิงตกตะลึง ดวงตาของเขาเบิกกว้าง

เฉินผิงคิดว่าชายวัยกลางคนคนนั้นค่อนข้างแปลกตั้งแต่แรกแล้ว เขานั่งเฉยๆ อยู่หน้าแผง ทำให้เฉินผิงยากที่จะลืม

ชายวัยกลางคนนั้นเป็นตัวเฟิ่งมัวเองหรือเป็นเสี้ยววิญญาณของเฟิ่งมัวที่สิงร่างอยู่กันแน่?

ตอนที่เฟิ่งมัวหนีออกจากหอคอยสะกดมารเขาเป็นเพียงเสี้ยววิญญาณ การรีบเร่งไปยังอาณาจักรนิรันดร์และฟื้นฟูกายหยาบของเขาคงไม่ง่ายเลย

หากเป็นไปไม่ได้ที่จะฟื้นฟูกายหยาบ เขาสามารถเลือกใครสักคนและเชื่อมเสี้ยววิญญาณเข้ากับคนๆ นั้นโดยตรง

เฉินผิงรู้สึกว่านี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นกับเฟิ่งมัว

เมื่อเห็นสีหน้าของเฉินผิง หยินมัวก็รีบพูดว่า “ฉันแค่บอกว่าเฟิ่งมัวเคยใช้ของชิ้นนี้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเป็นคนที่ยกมันให้คุณ อย่าเพิ่งคิดเองเออเอง”

“ก็จริงอยู่ที่เสี้ยววิญญาณของเฟิ่งมัวกลับสู่อาณาจักรนิรันดร์แล้ว อย่างไรก็ตาม เรื่องที่ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนหรือว่าเขาสามารถฟื้นฟูกาบหยาบได้หรือไม่นั้นไม่แน่ชัด”

“คุณคิดว่ามันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอที่จะฟื้นฟูกายหยาบ ถ้าฉันไม่ได้มาที่หุบเขาภูตผี มันคงเป็นเรื่องยากมากที่จะฟื้นฟูกายหยาบได้ คุณต้องเข้าใจว่าการฟื้นฟูกายหยาบและกลับมามีชีวิตอีกครั้ง นั้นขัดต่อกฎแห่งสวรรค์ ไม่ใช่ทุกคนที่จะทำได้สำเร็จ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฉินผิงก็ยิ่งแน่ใจมากขึ้นว่าชายวัยกลางคนที่ขายนาฬิกาให้เขาต้องเป็นเฟิ่งมัวแน่ๆ

“ดูเหมือนว่าเฟิ่งมัวจะเป็นคนขายนาฬิกาให้ผม หวังว่าผมจะมีโอกาสได้พบเขาอีกครั้ง”

“ฉันคงไม่ต้องคุยกับคุณอีก ฉันจะบำเพ็ญเพียรและฟื้นตัวให้เร็วที่สุด อย่าลืมจัดการเรื่องนี้ให้ด้วย และอย่าให้ใครมารบกวนฉัน”

หยินมัวกลับไปที่ถ้ำเพื่อบำเพ็ญเพียรต่อ

เฉินผิงกระโดดลงมาจากระหว่างทางขึ้นไปบนเขา จ้องมองอสูรญาณทิพย์ที่ล้มตาย จากนั้นเขาก็หันความสนใจไปที่ซากโครงกระดูกอันกว้างใหญ่ไพศาล

เขาปล่อยลำแสงใส่ซากโครงกระดูกที่อยู่บนพื้น

โครงกระดูกเริ่มสั่นเทาและค่อยๆ รวมตัวกันแล้วกลายเป็นกะโหลกศีรษะขนาดมหึมา

เฉินผิงเหลือบมองที่กะโหลก พยักหน้าด้วยความพึงพอใจ ก่อนที่จะพุ่งตรงไปยังทางเข้าหุบเขาภูตผี