มีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าวังอู๋หวนรับใช้สมาพันธ์ผนึกมาร
พวกเขาไม่เข้าใจว่าเฉินผิงรู้เรื่องนี้ได้อย่างไร
“พูดเหลวไหลอะไรของแก? อยากตายหรือไงถึงดูหมิ่นวังอู๋หวน!” เยว่หนานจื่อตะโกนใส่เฉินผิงอย่างโกรธจัด
เขาไม่อาจยอมรับได้ว่าวังอู๋หวนเป็นเพียงข้ารับใช้ของสมาพันธ์ผนึกมาร
“ไม่ว่าผมจะพูดเหลวไหลหรือไม่ ลึกๆ แล้วพวกคุณทุกคนรู้ความจริง ในเมื่อเป็นคนของวังอู๋หวน ผมจะไม่ปล่อยพวกคุณไป ต่อให้พวกคุณยอมปล่อยอสูรญาณทิพย์ก็ตาม” เฉินผิงกล่าวด้วยสายตาเย็นชา
คนของวังอู๋หวนก็กำลังตามล่าเขาเช่นกัน ในเมื่อพบกับพวกเดียวกันเขาคงไม่อาจปล่อยให้รอดไปได้
เมื่อพวกเขารวมพลังกับหุบเขาวิญญาณอสูร พวกเขาย่อมเป็นฝ่ายได้เปรียบ
การรับมือกับผู้ใช้วิชามารจากวังอู๋หวนเป็นเรื่องง่ายมากสำหรับพวกเขา
“เจ้าหนู ดูเหมือนว่าแกพร้อมที่จะสู้กับพวกเราจนถึงที่สุด…”
ดวงตาของเยว่หนานจื่อเปลี่ยนเป็นเย็นชา ในขณะที่เขาปล่อยพลังสีดำออกมาจากมือของเขา
พลังสีดำที่เรียบง่ายนี้เต็มไปด้วยพลังที่น่าสะพรึงกลัว มันพุ่งตรงไปหาเฉินผิง
เยว่หนานจื่อปฏิเสธที่จะเชื่อว่าเขาไม่สามารถเอาชนะเฉินผิงได้
เมื่อเห็นอย่างนั้น ไป๋เฉียนจึงตะโกนทันที “กล้าดียังไง-”
“ผมจัดการเอง เขาเป็นแค่ผู้บำเพ็ญเพียรขั้นผู้ทุกข์ยากระดับหก ผมตั้งใจจะทดสอบเขา” เฉินผิงรีบห้ามไป๋เฉียน ดวงตาของเขามีแววเย็นชา
แสงสีทองปกคลุมตัวเฉินผิงฉับพลันเมื่อเขาใช้ร่างเกราะทองคำ ทันใดนั้นร่างกายของเขาก็เต็มไปด้วยเกล็ดสีทอง
พลังสีดำพุ่งทะยานลงมา และเฉินผิงก็ร่ายโล่สองอันอย่างรวดเร็วเพื่อทำการตั้งรับ
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่โล่ทั้งสองสัมผัสกับพลังสีดำ โล่ก็แตกสลายทันที
จากนั้นมันก็โจมตีร่างเกราะทองคำของเฉินผิง
เฉินผิงถอยหลังไปสามก้าว
เกล็ดสีทองบนร่างเกราะทองคำเริ่มหลุดออก เผยให้เห็นผิวหนังของเขา
อย่างไรก็ตาม พลังสีดำไม่ได้ก่อให้เกิดอันตรายใดๆ ต่อเฉินผิง และมันสลายไปอย่างช้าๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...