เสิ่งเฉิง ตระกูลเจี่ยง
เจี่ยงเจิ้งจงกำลังนั่งอยู่บนโซฟาโดยที่มีผ้าขนหนูอยู่บนหัว การสูญเสียลูกสาวไปทำให้เขาปวดหัวมากในตอนนี้!
“พ่อ หลี่โส่วอี้กลับมาแล้ว!”
เจี่ยงเหวินเจี๋ยเดินไปหาเจี่ยงเจิ้งจงแล้วพูด
“มีคนเอามาให้รึเปล่า?” ดวงตาของเจี่ยงเจิ้งจงหรี่ลงเล็กน้อยและไม่ได้เปิดตามอง!
“ไม่มี!” เจี่ยงเหวินเจี๋ยส่ายหน้า
“เนื่องจากศาลาพิทักษ์ธรรมนั้นไร้ประโยชน์ งั้นพวกเราก็มาจัดการกันเอง เฉินผิงคนนั้นยังอยู่ในหงเฉิงรึเปล่า?”
เจี่ยงเจิ้งจงถาม
“ไม่อยู่แล้ว!” เจี่ยงเหวินเจี๋ยตอบ
“อะไรนะ?” เจี่ยงเจิ้งจงลืมตาขึ้นมาอย่างกะทันหันและปัดผมที่หน้าผากของเขา “ไอหนุ่มนั้นมันหนีไปแล้วเหรอ? ไม่ใช่ว่าหลี่โส่วอี้จงใจปล่อยให้มันหนีไปใช่ไหม? ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็จะไม่เอาเขาไว้!”
“พ่อ ไอหนุ่มนั่นไม่ได้อยู่ที่หงเฉิงและก็อาจจะไม่ได้หนีด้วย มีความเป็นไปได้มากว่าจะมาที่เสิ่งเฉิงแล้ว ในตอนที่หลี่โส่วอี้กลับมาก็ไม่มีกู่หลิงเอ๋อร์ติดตามมาด้วย ดังนั้นผมจึงสงสัยว่าหลี่โส่วอี้ขอให้กู่หลิงเอ๋อร์พาตัวเฉินผิงไปเสิ่งเฉิงอย่างเงียบๆ เพราะไม่อยากให้ตระกูลเจี่ยงของพวกเราทำอะไร!”
เจี่ยงเหวินเจี๋ยวิเคราะห์อย่างระมัดระวัง
“หึ ฆ่าคนก็ต้องชดใช้ด้วยชีวิตเป็นหนี้ก็ต้องใช้คืน ใครก็ตามอย่ามาห้ามฉัน เขาเป็นแค่หัวหน้าศาลาเท่านั้นยังอยากจะมาห้ามตระกูลเจี่ยงของฉันงั้นเหรอ?” ใบหน้าของเจี่ยงเจิ้งจงเต็มไปด้วยความโกรธ “เหวินเจี๋ย แกรีบส่งคนไปจับยัยผีบ้ากู่หลิงเอ๋อร์และถามว่ารู้ไหมว่าเฉินผิงอยู่ที่ไหน!”
“ผมจะรีบไปจัดการ!” เมื่อเจี่ยงเหวินเจี๋ยพูดจบก็พร้อมที่จะออกไป!
“รอเดี๋ยวก่อน อุตสาหกรรมพวกนั้นของตระกูลเว่ยเป็นยังไงบ้าง มีคนยื่นมือไปหรือยัง?”
เจี่ยงเจิ้งจงหยุดเจี่ยงเหวินเจี๋ยเพื่อถาม
“ในตอนนี้ยังไม่มี แต่มีหลายตระกูลที่พร้อมจะเคลื่อนไหวแล้วและยิ่งกว่านั้นพันธมิตรจำนวนมากของตระกูลเว่ยก็หยุดให้ความร่วมมือ นอกจากนี้ผู้บริหารระดับสูงหลายคนของบริษัทก็เริ่มตื่นตระหนกและดูเหมือนว่ากำลังหาทางออก!”
เจี่ยงเหวินเจี๋ยกล่าวด้วยใบหน้ากังวล
ธุรกิจขนาดใหญ่ของตระกูลถ้าไม่มีคนแล้วอีกไม่นานก็จะล่มสลาย!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...