หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3531

เมื่อเห็นหยกสื่อสารในมือของเฟิ่งมัว เฉินผิงก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกขบขันระคนหงุดหงิด

ดูเหมือนว่าปรมาจารย์ด้านเครื่องรางในอาณาจักรนิรันดร์จะขาดทักษะอย่างมาก

แม้แต่ปรมาจารย์ด้านเครื่องรางที่เก่งกาจเหล่านี้ยังไม่สามารถสร้างเครื่องรางแบบง่ายๆ ได้

เฉินผิงหยิบหยกสื่อสารจำนวนมากออกมาจากแหวนเก็บของแล้วพูดว่า “เฟิ่งมัว คุณเก็บอันนี้ไว้เถอะ ผมยังมีอีกหลายอัน ผมจะยกให้คุณหมดเลย อยากติดต่อผมตอนไหนก็ใช้ได้เลย ผมสร้างได้เป็นร้อยอันในเวลาเพียงไม่นาน…”

เฟิ่งมัวพึมพำด้วยความประหลาดใจเมื่อเขาเห็นเฉินผิงถือหยกสื่อสารหลายสิบชิ้น

เฟิ่งมัวรับหยกสื่อสารโดยไม่ลังเลแล้วจากไป

ขณะที่ร่างของเฟิ่งมัวหายไป ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานรู้สึกไม่อยากจะเชื่อ เขาไม่นึกว่าจะได้พบกับ เฟิ่งมัวจริงๆ

หลังจากที่เฟิ่งมัวไปแล้ว เฉินผิงก็หันไปหาหลัวโชไห่และผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานแล้วพูดว่า “ผมพบคนของวังอู๋หวนระหว่างทางและพาพวกเขามาที่นี่”

“คนของวังอู๋หวนงั้นเหรอ? พวกเขาไม่ได้พยายามฆ่าคุณหรอกเหรอ? คนเหล่านี้ล้วนแต่เป็นสมุนของสมาพันธ์ผนึกมาร!” หลัวโชไห่ถามด้วยความสับสน

“คนของวังอู๋หวนต้องการแยกตัวออกจากสมาพันธ์ผนึกมาร ผมจึงพาพวกเขามาที่นี่ หุบเขาวิญญาณโลหิตใหญ่พอที่จะรองรับพวกเขาได้ชั่วคราว ไม่รู้ว่าสมาพันธ์ผนึกมารจะรู้เรื่องนี้หรือเปล่า” เฉินผิงอธิบาย

“ถ้าคนเหล่านี้ไม่ได้หมายหัวคุณเฉิน ฉันอนุญาตให้พวกเขาอยู่ในหุบเขาวิญญาณโลหิตได้” หลัวโชไห่ตอบ

“ถ้าอย่างนั้นผมจะพาพวกคุณไปพบพวกเขา”

หลังจากที่เฉินผิงพูดจบ เขาก็พาหลัวโชไห่และผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานไปพบกับซ่งเทียนไห่แห่งวังอู๋หวน

เนื่องจากต่างคนต่างเป็นมาร พวกเขาจึงสนิทกันอย่างรวดเร็ว

หลังจากที่วังอู๋หวนเข้ามาพักพิงในหุบเขาวิญญาณโลหิต จึงทำให้พวกเขาหลบซ่อนจากสมาพันธ์ผนึกมารได้ชั่วคราว

เฉินผิงสั่งให้หัวเฟิ่งดูแลอสูรญาณทิพย์และให้มันชินกับรัศมีของหุบเขาวิญญาณโลหิตก่อน ในขณะที่ตัวเขาเองยังคงหมกมุ่นอยู่กับการศึกษานาฬิกา

สามวันต่อมา อสูรญาณทิพย์เริ่มคุ้นเคยกับรัศมีของหุบเขาวิญญาณโลหิตแล้ว และมันผูกพันกับหัวเฟิ่งยิ่งกว่าเดิม

ในขณะนี้ หลัวโชไห่เริ่มหมดความอดทน

ในขณะเดียวกัน ที่คฤหาสน์ตระกูลเย่ในเมืองเย่เฉิง ผู้อาวุโสชูและเย่เหลียนเฉิงนั่งรออยู่ในห้องโถงใหญ่

ผ่านไปสามวันแล้ว แต่ก็ยังไม่มีข่าวจากวังอู๋หวน

“คุณเย่ ดูเหมือนว่าพวกวังอู๋หวนจะทรยศเราจริงๆ ผ่านมาสามวันแล้ว เรายังไม่ได้รับข่าวคราวจากพวกเขาเลย” ผู้อาวุโสชูกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

ตอนนั้นเขาพาสั่วเฉียนไปที่เขาเทียนโหมว แต่โชคร้ายที่สั่วเฉียนต้องตาย แถมคนของวังอู๋หวนยังแปรพักต์กันหมด และผู้อาวุโสชูไม่แน่ใจว่าจะอธิบายเรื่องนี้ให้สั่วเทียนเจิ้งเข้าใจได้อย่างไร

เย่เหลียนเฉิงรับปากผู้อาวุโสชูพร้อมกล่าวว่า “อย่ากังวลเลย ผู้อาวุโสชู ตราบใดที่พวกวังอู๋หวนยังอยู่บนเขาเทียนโหมว เราก็จะพบพวกเขาในที่สุด”

“คุณเย่ เกิดอะไรขึ้นกับตระกูลเฉิงแห่งฝานเฉิง? คุณสั่วเชิญตระกูลเฉิงด้วยตัวเองให้เข้าร่วมกับสมาพันธ์ผนึกมารหลายครั้ง แต่พวกเขาเอาแต่บ่ายเบี่ยง หากตระกูลเฉิงเข้าร่วมสมาพันธ์ผนึกมาร เราก็จะมีปรมาจารย์อาคมของเราเอง จากนั้น เราจะสามารถใช้เครื่องรางและคาถาต่างๆ ได้อย่างอิสระ!” ผู้อาวุโสชูอุทาน

ท้ายที่สุดแล้ว ตระกูลเฉิงเป็นที่รู้กันอย่างกว้างขวางว่าเป็นตระกูลที่มีชื่อเสียงและมีทักษะในด้านศาสตร์แห่งคาถา ทุกคนปรารถนาที่จะใช้ประโยชน์จากพวกเขา

“ไม่ต้องกังวล ผู้อาวุโสชู อีกไม่นานตระกูลเฉิงจะอยากเข้าร่วมสมาพันธ์ผนึกมารจนตัวสั่น”

รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของเย่เหลียนเฉิง ใบหน้าของเขาฉายแววมั่นใจ