“นายท่าน เกิดเรื่องร้ายแล้วครับ เรื่องร้ายจริงๆ คุณเอ้อร์ฉางเหลานำคนกลุ่มนึงไปจัดการกับผู้บุกรุกพวกนั้น แต่สุดท้ายพวกเขากลับเป็นฝ่ายถูกจับเสียเอง ปรมาจารย์อาคมทั้งสี่ของเราก็ถูกฆ่าตายด้วยเช่นกันครับ”
เฉิงเถียนไท่อยู่ในห้องและกำลังเตรียมตัวเข้านอน จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงคนรายงานขึ้น
เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาก็หน้านิ่วคิ้วเป็นปมก่อนจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้น ห้องของเจียฮุ่ยไม่ได้ถูกวงแหวนอาคมล้อมเอาไว้หรือไง คนพวกนั้นหนีออกมาได้อย่างงั้นรึ?”
เฉิงเถียนไท่ถามด้วยความประหลาดใจ!
“เป็นเพราะเฉินผิงครับ กลับกลายเป็นว่าเขาเป็นปรมาจารย์แห่งวงแหวนอาคม เราคิดว่าวงแหวนอาคมนั้นจะไม่สามารถทำลายได้ แต่เขากลับฝ่าทะลวงผ่านออกมาได้อย่างง่ายดาย ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีราชินีจิ้งจอกซึ่งเป็นถึงระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่เจ็ดอีกด้วยครับ ทั้งคุณเอ้อร์ฉางเหลาและปรมาจารย์อาคมทั้งสี่ไม่ใช่คู่ต้อสู้ของเธอเลยครับ ตอนนี้ เฉิงเจียฮุ่ยกำลังมุ่งหน้ามาที่นี่พร้อมกับคนพวกนั้น เราควรทำยังไงกันดีครับ?” ผู้ใต้บังคับบัญชาถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก
“อย่าเพิ่งตกใจไป เราควบคุมสถานการณ์เอาไว้หมดแล้ว ต่อให้พวกเขาจะพยายามสักแค่ไหน พวกเขาก็จะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ทั้งนั้น ตอนนี้ฉันจะมอบเหรียญตราสัญลักษณ์ตระกูลเฉิงให้แก แกต้องมุ่งหน้าไปที่เมืองเมืองเย่เฉิงทันที และมอบของชิ้นนี้ให้ถึงมือของเย่เหลียนเฉิง บอกเขาว่าตระกูลเฉิงได้ตกลงที่จะเข้าร่วมเป็นสาขาย่อยให้กับสมาพันธ์ผนึกมาร นอกจากนี้ให้เขาพาคนมาเยี่ยมตระกูลเฉิงเป็นการส่วนตัว แจ้งให้เขาทราบว่าทรัพยากรตระกูลเฉิงของเรา ยินดีที่จะแบ่งปันให้กับตระกูลเย่!”
เฉิงเถียนไท่หยิบถุงใส่สิ่งของออกมาแล้วมอบให้ผู้ใต้บังคับบัญชา พร้อมทั้งออกคำสั่งเขาอย่างรอบคอบ
ผู้ใต้บังคับบัญชาเหลือบมองครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าและรีบออกไปทันที
หลังจากผู้ใต้บังคับบัญชาจากไปแล้ว เฉิงเถียนไท่ก็ไม่ได้นิ่งเฉย แต่เขากลับหยิบขวดกระเบื้องขนาดเล็กออกมาจากหัวเตียงแล้วเทผงสีแดงบางอย่างออกมาจากขวด
เขาใช้ผงสีแดงนี้ วาดเครื่องรางลงบนกระดาษสีเหลืองทันที
เมื่อวาดเสร็จ เฉิงเถียนไท่ก็เก็บเครื่องรางลงในกระเป๋าของเขาแล้วออกจากห้องไป เขาบอกกับสมาชิกในตระกูลเฉิงว่า “จงเรียกสมาชิกทุกคนของตระกูลเฉิงให้มาประชุมที่ห้องโถงใหญ่เดี๋ยวนี้...”
“คุณเฉิง มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นเหรอ? ทำไมคุณถึงเรียกทุกคนมารวมตัวกันเอาดึกดื่นป่านนี้?” สมาชิกคนหนึ่งของตระกูลถามด้วยความสงสัย
“ทำไมต้องถามให้มากความด้วย? ถ้าฉันบอกให้ไป ก็ต้องไป…”
เฉิงเถียนไท่ขมวดคิ้วและตะคอกใส่
สมาชิกคนนั้นตกใจมากจนพยักหน้าซ้ำไปซ้ำมา เขาไม่กล้ารอช้าแม้แต่น้อยและรีบไปเรียกสมาชิกตระกูลเฉิงทุกคนมารวมกันที่ห้องโถงใหญ่ทันที
เฉิงเถียนไท่นั่งรออยู่ที่หัวโต๊ะอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดไม่จา
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...