หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3540

“นายท่าน เกิดเรื่องร้ายแล้วครับ เรื่องร้ายจริงๆ คุณเอ้อร์ฉางเหลานำคนกลุ่มนึงไปจัดการกับผู้บุกรุกพวกนั้น แต่สุดท้ายพวกเขากลับเป็นฝ่ายถูกจับเสียเอง ปรมาจารย์อาคมทั้งสี่ของเราก็ถูกฆ่าตายด้วยเช่นกันครับ”

เฉิงเถียนไท่อยู่ในห้องและกำลังเตรียมตัวเข้านอน จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงคนรายงานขึ้น

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เขาก็หน้านิ่วคิ้วเป็นปมก่อนจะลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว

“เกิดอะไรขึ้น ห้องของเจียฮุ่ยไม่ได้ถูกวงแหวนอาคมล้อมเอาไว้หรือไง คนพวกนั้นหนีออกมาได้อย่างงั้นรึ?”

เฉิงเถียนไท่ถามด้วยความประหลาดใจ!

“เป็นเพราะเฉินผิงครับ กลับกลายเป็นว่าเขาเป็นปรมาจารย์แห่งวงแหวนอาคม เราคิดว่าวงแหวนอาคมนั้นจะไม่สามารถทำลายได้ แต่เขากลับฝ่าทะลวงผ่านออกมาได้อย่างง่ายดาย ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีราชินีจิ้งจอกซึ่งเป็นถึงระดับผู้ทุกข์ยากขั้นที่เจ็ดอีกด้วยครับ ทั้งคุณเอ้อร์ฉางเหลาและปรมาจารย์อาคมทั้งสี่ไม่ใช่คู่ต้อสู้ของเธอเลยครับ ตอนนี้ เฉิงเจียฮุ่ยกำลังมุ่งหน้ามาที่นี่พร้อมกับคนพวกนั้น เราควรทำยังไงกันดีครับ?” ผู้ใต้บังคับบัญชาถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

“อย่าเพิ่งตกใจไป เราควบคุมสถานการณ์เอาไว้หมดแล้ว ต่อให้พวกเขาจะพยายามสักแค่ไหน พวกเขาก็จะไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้ทั้งนั้น ตอนนี้ฉันจะมอบเหรียญตราสัญลักษณ์ตระกูลเฉิงให้แก แกต้องมุ่งหน้าไปที่เมืองเมืองเย่เฉิงทันที และมอบของชิ้นนี้ให้ถึงมือของเย่เหลียนเฉิง บอกเขาว่าตระกูลเฉิงได้ตกลงที่จะเข้าร่วมเป็นสาขาย่อยให้กับสมาพันธ์ผนึกมาร นอกจากนี้ให้เขาพาคนมาเยี่ยมตระกูลเฉิงเป็นการส่วนตัว แจ้งให้เขาทราบว่าทรัพยากรตระกูลเฉิงของเรา ยินดีที่จะแบ่งปันให้กับตระกูลเย่!”

เฉิงเถียนไท่หยิบถุงใส่สิ่งของออกมาแล้วมอบให้ผู้ใต้บังคับบัญชา พร้อมทั้งออกคำสั่งเขาอย่างรอบคอบ

ผู้ใต้บังคับบัญชาเหลือบมองครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าและรีบออกไปทันที

หลังจากผู้ใต้บังคับบัญชาจากไปแล้ว เฉิงเถียนไท่ก็ไม่ได้นิ่งเฉย แต่เขากลับหยิบขวดกระเบื้องขนาดเล็กออกมาจากหัวเตียงแล้วเทผงสีแดงบางอย่างออกมาจากขวด

เขาใช้ผงสีแดงนี้ วาดเครื่องรางลงบนกระดาษสีเหลืองทันที

เมื่อวาดเสร็จ เฉิงเถียนไท่ก็เก็บเครื่องรางลงในกระเป๋าของเขาแล้วออกจากห้องไป เขาบอกกับสมาชิกในตระกูลเฉิงว่า “จงเรียกสมาชิกทุกคนของตระกูลเฉิงให้มาประชุมที่ห้องโถงใหญ่เดี๋ยวนี้...”

“คุณเฉิง มีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นเหรอ? ทำไมคุณถึงเรียกทุกคนมารวมตัวกันเอาดึกดื่นป่านนี้?” สมาชิกคนหนึ่งของตระกูลถามด้วยความสงสัย

“ทำไมต้องถามให้มากความด้วย? ถ้าฉันบอกให้ไป ก็ต้องไป…”

เฉิงเถียนไท่ขมวดคิ้วและตะคอกใส่

สมาชิกคนนั้นตกใจมากจนพยักหน้าซ้ำไปซ้ำมา เขาไม่กล้ารอช้าแม้แต่น้อยและรีบไปเรียกสมาชิกตระกูลเฉิงทุกคนมารวมกันที่ห้องโถงใหญ่ทันที

เฉิงเถียนไท่นั่งรออยู่ที่หัวโต๊ะอย่างเงียบๆ โดยไม่พูดไม่จา

เมื่อเห็นเฉิงเจียฮุ่ยมาถึงพร้อมกับเฉินผิง ท่าทีของเฉิงเถียนไท่ก็ดูสงบลงอย่างเห็นได้ชัด

“เจียฮุ่ย นี่เป็นเรื่องภายในของตระกูลเฉิง ทำไมหลานถึงพาคนนอกมาที่นี่ด้วยล่ะ?”

เฉิงเถียนไท่เอ่ยถามขึ้นมาก่อน โดยพุ่งเป้าไปที่เฉิงเจียฮุ่ย

เมื่อตระหนักว่าเฉิงเจียฮุ่ยได้พาคนแปลกหน้าเข้ามาในห้องโถงใหญ่ของตระกูลเฉิง สมาชิกคนอื่นๆ ในตระกูลก็แสดงความไม่เห็นด้วยออกมาทันที

“คุณเฉิงเจียฮุ่ย ห้องโถงใหญ่นี้เป็นของตระกูลเฉิง และไม่อนุญาตให้บุคคลภายนอกเข้ามาที่นี่ได้ เหตุใดคุณถึงได้ทำเช่นนี้?”

“จริงด้วย ถ้าคุณเฉิงปู้ฉีรู้เข้า คุณจะต้องเผชิญผลที่ตามมาอย่างแน่นอน”

“โปรดขอให้พวกเขาออกไปโดยเร็ว นี่ไม่ใช่สถานที่ที่คนนอกจะเข้ามาได้”

เหล่าสมาชิกของตระกูลเฉิงต่างยืนกรานให้เฉินผิงและบุคคลภายนอกคนอื่นๆ ออกไปโดยทันที