หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3542

เฉิงเถียนไท่ลุกขึ้นยืนอย่างช้าๆ มองดูฝูงชนที่เรียกร้องให้ปล่อยตัวเฉิงปู้ฉี เขาพยักหน้าและกล่าวว่า “เอาล่ะ ฉันจะปล่อยพี่ชายของฉันก่อนที่จะทำการตัดสินใจในเรื่องนี้”

เมื่อพูดจบ เฉิงเถียนไท่เดินออกจากที่นั่งและตรงไปที่ทางเข้าห้องโถง

เมื่อเฉิงเถียนไท่เดินมาถึงหน้าประตู แววตาของเขาแปรเปลี่ยนเป็นความเย็นเยือก ก่อนที่เขาจะล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าเสื้อ

ทันใดนั้นเขาก็ดึงเครื่องรางออกมาและตะโกนว่า “ระเบิด!”

ตู้ม!

เกิดควันสีแดงจำนวนมากก็ปกคลุมไปทั่วห้องโถง เฉิงเถียนไท่ใช้ประโยชน์จากความวุ่นวายนี้รีบวิ่งออกไปและปิดประตูอย่างรวดเร็วทันที

“นี่มันวิชาโลหิตขจรขจายอันน่ารังเกียจ!” ใครบางคนตะโกนขึ้นด้วยความโกรธ

ประตูถูกเตะเปิดออกอย่างแรง และเหล่าสมาชิกตระกูลเฉิงต่างกรูกันออกมาจากห้องโถง

แต่ทว่าใบหน้าของพวกเขาดูหม่นหมอง และเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ

พลังวิญญาณภายในของพวกเขาลดลงอย่างรวดเร็ว แม้แต่จะยืนก็ยังรู้สึกเหนื่อยล้าอย่างไม่น่าเชื่อ

แทนที่จะหนีไป แต่เฉิงเถียนไท่กลับยืนรอทุกคนอยู่ที่ลานบ้านอย่างเงียบๆ

เนื่องจากทุกคนได้รับผลกระทบจากวิชาโลหิตขจรขจาย พลังวิญญาณของพวกเขาจึงหายไปโดยสิ้น เฉิงเถียนไท่จึงไม่จำเป็นต้องกลัวพวกเขาอีกต่อไป

หลงปั๋วจ้องมองไปที่เฉิงเถียนไท่ด้วยความโกรธสุดขีด เขากัดฟันกรอกและตะโกนว่า “เฉิงเถียนไท่ เจ้าคนน่ารังเกียจ ถึงขนาดใช้ยาพิษแบบนั้นกับคนในตระกูลของตัวเองเชียวรึ!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! แล้วจะทำไม อำนาจคือความชอบธรรม ตอนนี้พวกคุณทุกคนอยู่ในเงื้อมมือของฉันแล้ว จงยอมแพ้และสนับสนุนฉันซะ ฉันสามารถให้ยาถอนพิษกับพวกคุณได้นะ ฉันได้ติดต่อไปยังสมาพันธ์ผนึกมารแล้ว และพวกเขาจะส่งคนมาที่ตระกูลเฉิงในไม่ช้า หากสำนึกตอนนี้ คุณอาจจะยังรักษาชีวิตตัวเองเอาไว้ได้นะ หากคนจากสมาพันธ์ผนึกมารมาถึงเมื่อไหร่ ก็อย่าหาว่าฉันไม่ให้โอกาสล่ะ”

เฉิงเถียนไท่หัวเราะออกมาเต็มที่อย่างย่ามใจ

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉิงเถียนไท่ ทุกคนตระกูลเฉิงต่างก็กัดฟันด้วยความโกรธแค้น แต่พวกเขาก็ไม่สามารถทำอะไรได้

ไป๋เฉียนก็รู้สึกประหลาดใจเช่นกัน “เฉินผิง เจ้าไม่ได้รับผลกระทบจากพิษเลยเหรอ?”

จี้อวิ๋นที่ยืนอยู่ใกล้ๆ พูดว่า “คุณเฉินมีภูมิคุ้มกันต่อพิษทุกชนิด แล้วเขาจะได้รับผลกระทบได้ยังไงล่ะ?”

เมื่อรู้ว่าเฉินผิงไม่ได้ถูกพิษ เฉิงเจียฮุ่ยก็รู้สึกโล่งใจ

เฉิงเถียนไท่หันไปมองเหล่าสมาชิกตระกูลเฉิงแล้วพูดว่า “พวกคุณมีเวลาสิบนาที คิดดูให้ดี ผู้ที่ยอมจำนนและสนับสนุนฉันก็ก้าวออกมาได้เลยตอนนี้"

แม้จะรู้สึกขุ่นเคือง แต่ไม่มีสมาชิกของตระกูลเฉิงคนใดเดินไปหาเฉิงเถียนไท่

แต่ถึงกระนั้น เฉิงเถียนไท่ก็ยังคงอดทนพร้อมด้วยรอยยิ้มเย็นชาบนใบหน้าของเขา

“ผมขอสนับสนุนคุณได้มั้ย?”

ทันใดนั้น เฉินผิงก็ปรากฏตัวออกมาจากฝูงชนและเดินตรงไปหาเฉิงเถียนไท่