เมื่อได้ยินอย่างนั้น ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานก็ถ่มน้ำลายและเยาะเย้ย “พวกแกคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน ขอทีเถอะ”
“พวกแกน่าจะรู้จักฉันนะ ฉันคือผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานแห่งเขาเทียนโหมว!” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานหวังว่าชื่อเสียงของเขาเพียงอย่างเดียวจะขู่ให้สามคนนั้นกลัวได้
ท้ายที่สุดแล้ว พวกเขามาที่นี่เพื่อช่วยเหลือคน คงจะดีมากถ้าทั้งสามคนนั้นกลัวจนหนีไป
น่าแปลกที่เมื่อผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานประกาศชื่อ อีกฝ่ายเพียงตอบกลับด้วยเสียงหัวเราะเย็นชา “ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานคือใคร? ไม่เห็นรู้จัก”
“เลิกพูดมากแล้วเข้ามาได้เลย!” เฉินผิงรู้ว่ายิ่งเสียเวลามากเท่าไร พวกเขาก็จะยิ่งเสียเปรียบมากขึ้นเท่านั้น
“คุณเฉิน คุณไปช่วยคนก่อนเลย สามคนนี้เราจัดการได้!” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานกล่าว
เขาเพิ่งจะผ่านเมฆมารทำลายล้างมาได้ ความแข็งแกร่งของเขาจึงเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว และเขายังสามารถต่อกรกับคนที่มีระดับพลังสูงกว่าได้ ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานจึงคิดจะเอาชนะคู่ต่อสู้สองคนด้วยตัวคนเดียว
“เราจะไปด้วยกัน คงจะดีที่สุดถ้าเราจัดการเรื่องนี้ได้โดยเร็ว ถ้าไม่อย่างนั้น พวกคุณก็รั้งพวกมันไว้ก่อน ผมเอาตัวรอดได้” เฉินผิงบอกผู้อาวุโสปีศาจโหมวซาน
“เข้าใจแล้ว!” ผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานพยักหน้า
“ระวังตัวด้วย!” เฉินผิงเตือนขณะที่เขามองไป๋เฉียน
ไป๋เฉียนชะงักกับความห่วงใยของเฉินผิง ซึ่งเป็นความรู้สึกที่เธอไม่เคยได้รับจากเขามาก่อน เขาทำเหมือนข้าเป็นองครักษ์มาโดยตลอด!
อันที่จริงเฉินผิงไม่ได้ไร้หัวใจ แม้ว่าไป๋เฉียนจะอยู่กับเขาเพื่อยกระดับสายเลือดของเธอเอง กระนั้นเวลาก็ผ่านไปนานพอตัว
ความรู้สึกของเฉินผิงที่มีต่อไป๋เฉียนก็ค่อยๆ เปลี่ยนไปเช่นกัน
อาจกล่าวได้ว่าพวกเขารู้สึกใกล้ชิดกันมากขึ้นผ่านประสบการณ์ที่เจอมาด้วยกัน
ไป๋เฉียนยิ้มจางๆ และพูดว่า “เจ้าก็ระวังตัวด้วย สำหรับผู้ทุกข์ยากระดับที่หนึ่งคงไม่ง่ายเมื่อเผชิญกับผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดถึงแปด”
“ไม่ต้องห่วง ผมมีแส้ปราบมาร...” เฉินผิงนำแส้ปราบมารออกมาและสะบัดไปในอากาศอย่างรวดเร็ว เสียงคมชัดดังก้องกังวาน
เมื่อเห็นแส้ปราบมารในมือของเฉินผิง ผู้ใช้วิชามารทั้งสามก็ตกใจอย่างเห็นได้ชัด หนึ่งในนั้นกล่าวว่า “ใครจะไปคิดว่าแส้ปราบมารของผู้ฝึกบำเพ็ญกายาบรรพกาลจะมาอยู่กับไอ้เด็กนี่ นี่เป็นโอกาสดีที่จะชิงแส้กลับมา... “
หลังจากนั้น รัศมีภายในผู้ใช้วิชามารทั้งสามก็ปะทุขึ้นทันที ราวกับคลื่นซัดสาดที่ปั่นป่วนอย่างต่อเนื่อง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...