หัตถ์เทวะราชันมังกร นิยาย บท 3562

แม้ว่าความสามารถของเฉินผิงจะน่าประทับใจ แต่การที่ผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่งจะสามารถเอาชนะผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดได้นั้นดูเกินตัวไปหน่อย

ท้ายที่สุดแล้ว ช่องว่างระหว่างระดับพลังของพวกเขานั้นมากเกินไป

เฉินผิงวิ่งอย่างรวดเร็ว ในขณะที่ผู้ใช้วิชามารคิดว่าเฉินผิงพยายามหนี

“ฝีมือไม่เลวนี่ ไอ้เด็กเวร ทั้งที่โดนฉันโจมตีก็ยังมีแรงที่จะวิ่งหนี! ยังไงก็ตาม ไม่ว่าจะหนีไปไกลแค่ไหนก็เปล่าประโยชน์!” ผู้ใช้วิชามารหัวเราะอย่างเย็นชาและไล่ตามทันที!

เฉินผิงใช้วิชาท่าเท้าประกายไฟ เกิดเปลวไฟลุกโชนใต้ฝ่าเท้าของเขา แม้ว่าเขาจะยังใช้ได้ไม่ชำนาญนัก แต่ความเร็วของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่นึกว่าคนอย่างแกจะใช้วิชาไฟได้ด้วย ถ้าอย่างนั้น มาดูกันว่าไฟของใครจะแรงกว่ากัน!” ผู้ใช้วิชามารขว้างลูกไฟออกไปทันที

ลูกไฟพุ่งเข้าหาเฉินผิงด้วยความเร็วเหนือชั้น จากนั้นก็ระเบิดเหนือหัวของเขา

คลื่นเพลิงขนาดมหึมากลืนกินเฉินผิง

เมื่อเห็นเฉินผิงถูกกลืนหายไปในเปลวเพลิง ผู้ใช้วิชามารก็ระเบิดเสียงหัวเราะดังกึกก้อง

“ฮ่าๆ! ความรู้สึกของการถูกกลืนหายไปในเปลวเพลิงมันทรมานใช่ไหมล่ะ? ส่งแส้ปราบมารมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ และฉันจะลงโทษแกให้เจ็บปวดน้อยกว่าการถูกเพลิงแผดเผา”

ผู้ใช้วิชามารหัวเราะเสียงดังพร้อมมองดูอย่างสะใจ ขณะที่เฉินผิงดิ้นรนท่ามกลางเปลวเพลิงโหมกระหน่ำ

เฉินผิงเงียบลงในทันใด เมื่อเห็นอย่างนี้ ผู้ใช้วิชามารจึงโบกมือ และเปลวไฟลุกโชนก็หายไปในทันที

แต่หลังจากที่เปลวไฟหายไป เขาก็ต้องประหลาดใจเมื่อพบว่าเฉินผิงยืนอยู่ตรงนั้นโดยไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด

และรอบๆ ตัวของเฉินผิง มีเปลวไฟสีน้ำเงินที่ดูลึกลับวูบวาบ ราวกับว่ามันกำลังปกป้องเขาอยู่

เมื่อเห็นอย่างนั้น ดวงตาของผู้ใช้วิชามารก็เบิกกว้างขึ้นในทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“นี่แกมีเพลิงปีศาจด้วยงั้นเหรอ? ไปเอาเพลิงปีศาจนี้มาจากไหน?” ผู้ใช้วิชามารถามเฉินผิง

เฉินผิงเม้มปากขณะที่เขาพูดว่า “ทำไมผมต้องบอกคุณด้วย? คิดว่าตัวเองเป็นใครกัน เพลิงปีศาจของมารอย่างคุณใช้ไม่ได้ผลกับเพลิงปีศาจของผม มันทำอะไรผมไม่ได้หรอก”

“ไอ้เด็กเวร ในเมื่อแกปากกล้านัก งั้นมาดูกันว่าเพลิงปีศาจของใครจะทรงพลังมากกว่ากัน!” ผู้ใช้วิชามารโบกมืออย่างรวดเร็ว ส่งลำแสงสีแดงเพลิงสองสายพุ่งทะยานสู่ท้องฟ้าครึ้ม

ต่อจากนั้น ลำแสงก็ระเบิดออกราวดอกไม้ไฟ และจากนั้นประกายไฟสองสายก็มาบรรจบกัน ร่วงลงมาจากกลางอากาศอย่างรวดเร็ว

ผู้ใช้วิชามารทำหน้าเหลือเชื่อ ฉันไม่ได้เรียกเพลิงปีศาจกลับมา แล้วไฟมันหายไปได้ยังไง?

เหตุการณ์ที่พลิกผันกะทันหันทำให้เขาตกตะลึงไปชั่วขณะ

เฉินผิงที่สบโอกาสจึงเฆี่ยนแส้ออกไปอย่างรวดเร็ว

ผู้ใช้วิชามารหลุดจากภวังค์ เขาคิดจะหลบ แต่ก็ตระหนักว่าสายเกินไปแล้ว

เขาไม่ทันตั้งตัว นึกไม่ถึงว่าเฉินผิงจะหลุดจากกรงเพลิงได้จริงๆ

ปัง!

แส้ปราบมารฟาดร่างกายของผู้ใช้วิชามารอย่างแรง

ด้วยเสียงกรีดร้องอันน่าสยดสยอง ผู้ใช้วิชามารกระเด็นไปด้านหลังทันที

พร้อมกันนั้น สีหน้าของเขาก็บิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดเหลือคนา