แส้ปราบมารถูกใช้เพื่อเฆี่ยนตีปราณสัมผัสของผู้ใช้วิชามารโดยตรง ทำให้จิตใจของผู้ใช้วิชามารเจ็บปวดแสนสาหัส
เมื่อเห็นผู้ใช้วิชามารแน่นิ่งไปชั่วขณะ เฉินผิงก็ชักกระบี่พิฆาตมังกรออกมาอย่างรวดเร็ว
ขณะที่เขาถือกระบี่พิฆาตมังกร มันก็เปล่งแสงสีทองเจิดจ้า
แสงสีทองฟุ้งกระจายทั่วอากาศทันที
เฉินผิงรู้ว่าเขาต้องใช้โอกาสนี้สังหารผู้ใช้วิชามารที่กำลังอ่อนแอ
เมื่อเผชิญกับผู้ใช้วิชามารเยี่ยงนี้ เฉินผิงไม่คิดที่จะต่อสู้อย่างยุติธรรมอยู่แล้ว
ดาบแสงสีทองพุ่งเข้าผู้ใช้วิชามารอย่างรวดเร็วและต่อเนื่อง
“เด็กเหลือขอ คิดจริงๆ หรือว่าการครอบครองแส้ปราบมารนั้นเพียงพอที่จะเอาชนะฉันได้” ผู้ใช้วิชามารคำรามอย่างเกรี้ยวกราดและระเบิดเปลวไฟออกมากะทันหัน
ผู้ใช้วิชามารแปลงร่างเป็นลูกไฟเพลิงปีศาจและพุ่งตรงไปยังรัศมีดาบของเฉินผิง
เฉินผิงขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนว่าแม้จะเป็นผู้ทุกข์ยากระดับหนึ่งและมีอาวุธศักดิ์สิทธิ์ กระนั้นการกำจัดผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลย
ท้ายที่สุดแล้ว ความแตกต่างในพลังของพวกเขานั้นมากเกินไป ผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดเหล่านี้ไม่คิดว่าเขาเป็นคู่ต่อสู้ที่คู่ควรด้วยซ้ำ
ตูม! ตูม! ตูม!
เกิดการระเบิดติดต่อกันหลายครั้ง กระบี่แสงของเฉินผิงปะทะอย่างดุเดือดกับผู้ใช้วิชามาร
เปลวไฟที่อยู่รอบๆ ผู้ใช้วิชามารทำหน้าที่เป็นเกราะป้องกันกระบี่แสง
เฉินผิงมองดูขณะที่ผู้ใช้วิชามารกลายร่างเป็นลูกไฟและพุ่งเข้ามาหาเขา เขาถือกระบี่พิฆาตมังกรและเริ่มถอยอย่างต่อเนื่อง
“เฉินผิง!” ไป๋เฉียนอุทานด้วยความกลัวเมื่อเห็นสถานการณ์ อย่างไรก็ตาม เธอกำลังสู้กับผู้ใช้วิชามารอยู่ และไม่สามารถปลีกตัวไปช่วยเฉินผิงได้
ดูเหมือนว่าเฉินผิงกำลังจะเผชิญกับการโจมตีรุนแรง
ทันใดนั้น เสียงกรีดร้องสยดสยองก็ดังขึ้น
ทั้งเฉินผิงและผู้ใช้วิชามารต่างผงะไปชั่วขณะ
พวกเขารีบหันไปมอง แล้วก็พบว่าผู้อาวุโสปีศาจโหมวซานทุบหัวของผู้ใช้วิชามารที่เขาสู้ด้วยจนแหลกในฝ่ามือเดียว
“เป็นไปได้ยังไง? เขาก็เป็นผู้ทุกข์ยากระดับเจ็ดเหมือนกัน ทำไมเขาถึงมีพลังมากมายขนาดนี้?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หัตถ์เทวะราชันมังกร
ยิ่งอ่านตอนก็ยิ่งสั้นลงๆ ของฟรีไม่มีในโลกจริงๆ เลิกอ่านกันเถอะเสียอารม...
เริ่มตั้งแต่ตอนที่ 1886 ตอนเริ่มสั้นลงๆ ต้องทำไง...
ไม่มีระบบจ่ายเงินผ่านหักบัญชีธนาคารหรือจ่ายผ่านทรูฯ บ้างหรือผมไม่ได้ใช้บัตรเครดิต...
3065-3074 ไม่มี...
อ่านมาถึงตอนที่ 136 แล้วแต่ต้องอ่านแบบผ่านๆเพราะแต่ละฉากวนอยู่ที่พระเอกโดนดูถูกตลอด จากคนทั้งเรื่องรวมทั้งพ่อแม่ด้วยเลยมั้ง พระเอกต้องเป็นโรคจิตอ่อนๆแน่เลย ไม่ได้คิดจะทำอะไรให้ดีขึ้นนอกจากคิดในใจว่าฉันเก่ง รอให้เขาดูถูกก่อนแล้วนิ่งๆ ยอมรับแล้วผ่านไป พยายามหาเรื่องที่พระเอกเก่ง หรือสู้ชีวิตแล้วดีขึ้น แต่แบบเหมือนฉันเก่งอยู่ในใจคนเดียว มันน่าอึดอัดมาก...
ทำไมพระเอกเก่งต้องทนให้คนดูถูกตัวเองดูถูกพ่อแม่แบบไม่คิดจะทำอะไรเลย แบบตามน้ำไปวันทั้งที่มีฝีมือ ทนลำบากกันไป...
หน้าด้านจังอีกู่หลิงเอ๋อร์ หลงรักแฟนเพื่อน แล้วเสือกเสนอตัวออกนอกหน้าเกิ๊น นิสัยแบบนี้เขาเรียกดอกทอง คนเขียนไม่เข้าใจหรอว่านิสัย ผู้หญิงสันดานแบบนี่ น่าขยะแขยง...
ชักจะเบื่อ หายอีกแล้ว หมดไปเกือบ 2 พัน แล้วนะ...
มีเรื่องอื่นที่จบแล้วบ้างไหมจะหาซื้ออ่าน...
มีหนังสือขายมั้ยครับ รอวันละ 20 ตอน ไมทันใจ...